แว่วคำหวานซ่านจิตว่าคิดถึง ยังตราตรึงในกมลคนขี้เหงา แค่หนึ่งคำเท่านั้นพอบรรเทา ช่วยเติมเต็มความว่างเปล่าให้เบาบาง เพราะหนทางไกลห่างออกอย่างนี้ เพียงวจีตอบใจไม่เมินหมาง แม้ห่างเหินก็เพียงแต่แค่เส้นทาง เว้นที่ว่างไว้เพื่อเสริมเพิ่มแรงใจ ห่างเพียงกายหากหัวใจไม่เคยห่าง อาจมีบ้างที่อ้างว้างและหวั่นไหว และบางทีรินน้ำตาคราเผลอใจ ว่าคนไกลอาจเปลี่ยนใจไม่รักกัน จึงเรียงถ้อยร้อยวาจามาเสนอ เว้าวอนเธอเพียงว่า