๏ ยินสายน้ำไหลเลาะเซาะแก่งหิน หวนถวิลถึงจันทร์แสนหวั่นไหว ยิ่งลมโชยโบยพัดสะบัดไกว ห้วงฤทัยพรั่นพรึงคำนึงนาง คืนวารก่อนพักพิงอิงซบพี่ พร่ำวจีหวานซึ้งถึงรุ่งสาง ท่ามแสงจันทร์นวลขาวหมอกเบาบาง หลอมสองร่างละลายเป็นกายเดียว จันทร์หลบลี้หนีหายคล้ายขวยเขิน สายลมหยุดมิหยอกเอินเมินแลเหลียว บทเพลงไพรหยุดสำเนียงเสียงกราวเกรียว เหลือเพียงเสี้ยวความเงียบเข้าเทียบคืน ยินสายน้ำไหลเลาะเซาะแก่งหิน หวนถวิลสวาทหวานสราญรื่น อันอุ่นไฟไอเอื้อจากเชื้อฟืน ฤๅเทียมโอบอุ่นชื่นคืนจูบจันทร์๚ะ๛
1470
9
0
หน้าส่วนตัว
