น้ำผึ้งเดือนห้า
โอ้ชีวิต คนเรา ก็เท่านี้..
จะมั่งมี หรือยากจน คนอย่างไหน
สุดท้ายนั้น ต้องโดดเดี่ยว และเปลี่ยวใจ
วันหนึ่งไร้ ซึ่งลูกหลาน หวั่นอุรา
เมื่อหมดแรง จะแข่งขัน หรือฝันใฝ่
ดั่งหมดใจ หมดสิ้น ถวิลหา
เหมือนเช่นคน หมดประโยชน์ หมดราคา
รอเวลา เหลือเพียงเถ้า ธุลี..ดิน..
บ้างก็อยู่ อย่างโดดเดี่ยว เปลี่ยวใจนัก
บ้างก็พัก บ้านคนชรา เหว่ว้าสิ้น
ไร้เงาของ ลูกหลาน นาน..ได้ยิน
แม้ถวิล ก็หมดหวัง ดั่งตั้งใจ
บางคนนั้น เหลือเพียงฝัน ทุกวันนี้
หากแม้นมี ทั้งลูกหลาน ให้ขานไข
แต่วันหนึ่ง ก็ต้องห่าง จากกันไกล
ด้วยเจ้าไป หาเงินเลี้ยง เพียง...กายา
ทิ้งคนหนึ่ง ซึ่งคอยรัก พิทักษ์เจ้า
แต่วัยเยาว์ หวัง
1291
7
0
หน้าส่วนตัว
