นั่งมองภาพถ่ายวันเก่าๆ น้ำใสๆหล่นเบา-เบาลงตรงหน้า จากไปแล้วคนของกาลเวลา และไม่รู้จะกลับมาอีกเมื่อไร เราไปกันไม่ได้ในวันนี้ ยอมรับโดยดีหนทางเดินใหม่ แม้ไม่มีเธอแต่ยังต้องหายใจ อาจยากที่จะเป็นไปเพราะใจมันอ่อนแอ อยู่เงียบๆตรงนี้คนเดียว ซึมซับเก็บเกี่ยวความพ่ายแพ้ ไม่เหลือใคร ไม่เหลือคนมาเหลียวแล เหลือเพียงผู้หญิงที่แพ้อ่อนแอกับน้ำตา
830
3
0
หน้าส่วนตัว
