แก้วประภัสสร
ลอยล่องลอยเรื่อยเรื่อยเฉื่อยเฉื่อยฉิว
โปรยปลิดปลิวปล่อยไปไร้แก่นสาร
หลับตาลงหยุดสิ้นจินตนาการ
ปล่อยวิญญาณทิ้งร่างระหว่างวัน
คือหลับลึกเกิดแสงแห่งความคิด
แปรเปลี่ยนจิตเคว้งคว้างท่ามกลางฝัน
หลุดลับลาเบาบางหว่างหมอกควัน
ณ.ที่นั้นเห็นเมืองอันเรืองรอง
ยินคีตะกังวาลแว่วหวานถี่
เสียงเป่าปี่สลับกรับสนอง
นิมิตเห็นเป็นภาพอาบแสงทอง
ทุกหอห้องทิพย์สถานวิมานแมน
ช่างโอฬารดุจพรหมบรมเทพ
ให้สุขเสพพิศุทธิ์งามสุดแสน
ประกายวาวผ่องผุดสุดดินแดน
เหมือนอยู่แคว้นสวรรค์ชั้นเทวา
เหล่าอัปสรร่ายรำงามชดช้อย
ระบำพลอยเยื้องย่างกลางเวหา
ประดับลายแต่งองค์ทรงศักดา
หอมฟุ้งฟ้ามาลีคลี่กำนัล
2093
40
0
หน้าส่วนตัว
