เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
มองแหวนเก่า กลมเกลี้ยง แห่งความหลัง
ใจประดัง รุ่มเร้า หวลไห้ถึง
คิดถึงเธอ สุดที่รัก จิตตราตรึง
ใจคะนึง ถึงเธอ อยู่มิคลาย
เจอกันโดย วาสนา พาให้พบ
ได้บรรจบ คบกันเพราะ ต้องร่วมสาย
กิจกรรม ที่ชักนำ คนเดียวดาย
เจอสหาย และสาวงาม คู่ชิดใจ
เราเป็นแค่ รุ่นน้อง และเจ้าบ้าน
ตระเตรียมการ ต้อนรับด้วย หน้าที่ไกด์
ได้ดูแล นางรำ จากเมืองไกล
จึงมาได้ ใกล้ชิด กับคนดี
ยามเธอซ้อม ร่ายรำ กรีดกรายท่า
ดั่งเทวา มาประทับ ณ เธอนี่
ผิวผ่องแผ้ว ขาวอมเหลือง ทั่วอินทรีย์
อีกมณี ที่ขับเด่น กลางลานรำ
ยามโยกย้าย เยื้องย่าง ตามจังหวะ
ผมเรี่ยระ แถวใบหน้า ดูคมขำ
ทั้งสองนัย หวามหวาน ชวนจดจำ
อีกถ้อย
845
9
0
หน้าส่วนตัว
