ลมฝนโปรยปรายท้ายหนาว ปลุกด้าวปลุกดินหินผา ชีวิตอิดโรยอ่อนล้า ให้พากันตื่นฟื้นตน ฝนหลงฤดูคราใด เตือนให้ใจหวังหลังฝน หลงทิศผิดทางกังวล อับจนอยู่ไยใจงาม งามคิดงามฝันมั่นหมาย ท้าทายทุกกล้าฝ่าข้าม ทุกวิริยะพยายาม เรืองงามกว่าฤกษ์เบิกชัย ฝนเกิดจากดินสู่ฟ้า ตกกลับลงมาดินใหม่ ฝนบอกความจริงสิ่งใด ฝนให้ความหมายใครรู้ บันทึกอนุทินดินฟ้า เผยโลกแก่ตาทุกคู่ เสาะหาค่าแห่งฤดู เป็นอยู่เช่นนั้นนานแล้ว เม็ดน้ำลำธารชีวิต คือภารกิจหยาดแก้ว สู่หวัง ถวิลถิ่นแนว สืบแวว ชีวาฟ้าดิน