ปริญญา อินทร์อุดม
นอนพังพาบอาบลมพลิ้วใต้ทิวสนมองเบื้องบนฟ้าโค้งดูโหวงเหวงมีเมฆอยู่ปื้นเดียวเปลี่ยววังเวงคลื่นร้องเพลงทะเล เห่เบาเบาคิดถึงคนมีอดีตคอยกรีดเฉือนจนวันเดือนหมองหม่นเป็นคนเศร้าแม้ปีเดือนเลื่อนพ้นจนนานเนาจนแฟนเก่า "หน้าแก่" ยังแพ้ใจที่จริงแล้วทุกด้านของการจบย่อมจะพบจุดเกิดกำเนิดใหม่ทำร้ายตนซ้ำซ้ำอยู่ทำไมยอมรับ เมิน แล้วเดินไกล อย่าไปกลัวโลกยังกว้่างทางยังมีที่สว่างเดินให้ห่างร้อนรุมมุมสลัวอย่ายอมให้ความเจ็บเหน็บติดตัวที่มัวมัว เมาเมา เราทำมันในซีกเสี้ยวของวันเราฝันได้แต่หากไร้คุณค่าไม่น่าฝันถ้าเพียงหลอกหัวใจไปวันวันกลับหลังหันแล้วสร้างตนให้คนมองเฉกเช่นเป็นหม้อบิ่นเครื่องดินเผาในวันเก่าเขาทิ้งแค่สิ่งข
1820
0
0
หน้าส่วนตัว
