หน้าส่วนตัว
เจ้าหญิงแสนขาว
& แสงดาวสีเทา
บทที่ 1
แสนขาวผู้เลอโฉม
เมื่อนานมาแล้ว ข้าเคยรู้จักรอยยิ้ม รอยยิ้มที่ไม่เสแสร้ง ไม่ได้แกล้งทำ
เป็นยิ้มที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ ชั่วเพียงข้ามคืน กลับทำให้ข้าลืมรอยยิ้มที่งดงามเช่นนั้น
ข้าลืมแม้กระทั่งความจริงใจที่ข้าเคยมี ข้าจำได้ว่าข้าเคยชอบแสงนวลตาของหมู่ดาวบนฟ้านั้น
แต่ตอนนี้ แม้แสงหรี่ๆของโคมไฟข้ายังไม่อยากจะเหลียวมอง
ข้ายังจำได้ จำได้ดีเสียด้วย บรรดาผู้คนมากมาย เคยทักว่าข้า สวยงามเฉกสโนว์ไวท์ในนิทาน
แต่บัดนี้ ทุกพื้นที่ ที่ข
1462
0
0
