กาลหนึ่งฟ้าใสในเชิงเขา ไร้มืดเงาหุบภูข้าดูร่าเริง หมอกลอยต่ำปล้ำหยอกละลอกเชิง ให้บันเทิงเพลินตาทิวากาล ไร้สี ไร้กลิ่น มาสิงแต้ม ยลยินแย้มแง้มมองดังทองใส ภูเขียวสดทดทอดสอดตาไป ใจรำพึงถึงในภูไพรสณฑ์ อนึ่งพึงอยู่ประตูสรวง สุดลึกห้วงร่วงเหวในเปลวฝัน หุบภูข้าขอพบในพลบพลัน ภูสูงชันอันกว้างก็ย่างไป
1946
1
0
หน้าส่วนตัว
