ผู้หญิงสีม่วง
ปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่ซับ
ป่วยการนับว่ากี่หยดรดสองแก้ม
ฟ้าสลัวอย่างไรในคืนแรม
ใจที่แซมความหมองเศร้าก็เท่ากัน
พบเรื่องราวร้าวรอนจนอ่อนล้า
แต่หวังว่าไม่นานคงผ่านผัน
สำนึกใส่ในสมองต้องฝ่าฟัน
หัวเราะหยันเย้ยท้าชะตากรรม
แต่เหมือนฟ้าข่มเหงละเลงชีวิต
ให้มีสิทธิ์มีเสียงเพียงครวญคร่ำ
ทุกข์ของใจเต็มล้นจนเกินจำ
ที่กลืนกล้ำสะกดไว้จึงไม่นาน
ปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยไม่ซับ
จ่อมจมกับเรื่องร้ายที่กรายผ่าน
ภาพความช้ำซ้ำซากจากวันวาน
คอยแผ้วพานเหมือนมีดที่กรีดแทง
เมื่อชีวิตทุกข์ทนจนสะอื้น
ป่วยการฝืนเอาผ้ามาซับแห้ง
รอเพียงเราร้องไห้จนไร้แรง
น้ำตาแห่งความรันทดคงหมดเอง
..................
1275
14
0
หน้าส่วนตัว
