ราม ลิขิต
เธอพับเพียบเรียบร้อยคอยขำไข
เขาก็ใจจดจ่อต่อคำขาน
ฉันเองจิตจับจ้องคล้องคำกานท์
บนเวทีบรรสานวรรณศิลป์ไทย
เรียวปากอิ่มยิ้มน้อยในรอยหน้า
สักวาราวคลื่นอันลื่นไหล
กังวานแว่วแจ้วเจื้อยเลื้อยรัดใจ
สูงต่ำไล่คำหล่นดั่งคนธรรพ์
สักวาแสนเศร้าพระเสาร์แทรก
พระศุกร์แสกบินซ้อนสะท้อนขวัญ
นักเลงโตโห่รี่เข้าตีรัน
สุขุมวิทก็พลันอันตรธาน
ยังมิหนำช้ำในใจเป็นหนอง
น้ำตานองศัตรูนัดประหัตหาร
ขอมเขมรเกณฑ์เถลิงพระเพลิงกาฬ
ใครจะทานทนไหวนะไทยเอย
เขาไม่แก้แต่กร้าวอยู่กราวก้อง
ดอกสร้อยซ้องเสียดทรวงทะลวงเสย
ได้จังหวะจะโคนอย่างคนเคย
ฟังเหมือนเย้ยแต่ไม่หยันคันหัวใจ
ดอกเอ๋ยดอกทอง
จะถูกถองถูกทำหรื
722
0
0
หน้าส่วนตัว
