ฟา
กาลครั้งหนึ่งซึ่งนานมาแล้ว
ชายหนึ่งแว่วเสียงหวานกังวานโศก
จึงออกตามเสียงไห้ด้วยเรือโยก
ย้อนลมโบกพัดพาให้เสียงมา
อนงค์หนึ่งร่างขาวสาวสะพรั่ง
น้ำตาหลั่งไหลยาวพราวเกศา
ทอดเรือนร่างเรียบริมสายธารา
ส่งแววตาทอดไกลเกินขอบเดือน
ครั้นเรือล่องลอยลำจนล้ำหน้า
นงพะงาสบตาแววเฉือดเฉือน
เอ่ยสำเนียงเสียงสั่นเป็นเชิงเตือน
"ไม่รับผู้มาเยือนจงเลยไป"
สิ้นเสียงหวานขานขับกลับจับจิต
ชายหนุ่มคิดหาทำตามผลักไส
"โอ้เจ้าหนอนงเยาว์ เจ้าไล่ใคร"
ท่านนั้นไง ใช่ผู้อื่นคนใดที่ไหนกัน
อันจะให้ผู้ใดไปให้พ้น
ควรมีเหตุของผลแม้เพียงสั้น
นี่เพียงเราแค่พบสบตากัน
ใยจึงกางวาจากั้นสัมพัน
หน้าส่วนตัว
935
5
0
