plaing_piu
๑ แพหวังจองล่องกันแต่วันก่อน
คงเผลอตอนอ่อนไหวใจมินิ่ง
แนวป่าเขาเงาน้ำงามพักพิง
เป็นเพียงสิ่งพึงจำทั้งน้ำตา
๑ ลำเลิกคำรำลึกรู้สึกแปลบ
ไม่หมายอุบายแยบคายแอบว่า
กระดาษถูกทิ้งดินจนชินชา
สำนึกสาสมใจตนไม่เจียม
๑ รู้ใจใกล้เกิน..จริง..ยิ่งเจ็บปวด
หยิกเล็บรวดเจ็บเนื้อสงบเสงี่ยม
บ่มลึกลึกรู้สึกนี้ที่ไม่เจียม
ยามใดเตรียมใจรับ...สำหรับเธอ
๑ ลูกผู้ชายหลายหน้าที่ภาระ
มั่นสัจจะใช่ทะนงหลงตนเสมอ
คนผูกพันหันหลังไม่ดั่งเจอ
รู้...ใจมิได้เผลอ...เธอตั้งใจ
๑ ข่าวน้ำป่าบ่าไหลใจแรงเร่า
ป่านนี้เจ้าทานกระแสไฉน
ที่เคยชื่นครืนชัดวิบัติภัย
น้ำตา
1721
9
0
หน้าส่วนตัว
