10 ตุลาคม 2547 03:04 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
มอบแด่สื่อมวลชนทุกท่านครับ
เหน็ดเหนื่อยหน่วงหนักท้น...ชวนถอย
บ่เอ่ยโอดสำออย ..สิทธิ์อ้าง
อุดมคติคอย...เตือนติดทรวงแฮ
มโนเหนื่อยบ่หน่ายคว้าง...หลับฟื้นคืนฉาย
เหนื่อยกายใจแจ่มชื้น ...ผ่านฉงน
เสาะสัจจะสื่อสกล...กอบหล้า
อุปสรรคอีกเหลี่ยมกล..ภัยใหญ่ ฤาแม่
สื่อมวลชนหยัดกล้า...บ่ท้อ ทางสรรค์
9 ตุลาคม 2547 17:31 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
มีหรือ.. ปลูกข้าววันนี้ เกี่ยววันนี้
กับกระพริบตาทีมีอาหาร
โดยไม่ต้องลงแรงแลกด้วยงาน
หากมีคงสำราญกันถ้วนแนว
มีหรือ..ไม่เกี่ยวเหยื่อก็ได้ปลา
เพียงวาดเบ็ดไปมาปลาติดแน่ว
ไม่ต้องรอเวลาและวี่แวว
หากมีคงอิ่มแล้วโดยทั่วกัน
ก็เห็นแต่ต้องแลกเป็นอย่างน้อย
ด้วยหยาดเหงื่อหยดย้อยจนใครหยัน
บางคนแลกด้วยเวลาและชีวัน
เพียงเพื่อรู้รสอันไม่สบลิ้น
เพราะรู้รอจึงรื่นรับรสชีวิต
อันตนเองลิขิตเองทั้งสิ้น
ผลหอมหวานดาลฤดีชื่นชีวิน
สุขสมจินต์ด้วยบ่ท้อการรอคอย
9 ตุลาคม 2547 05:43 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
รู้ว่าเธอเดินทางมาแสนไกล
เธอจะหยุดที่ตรงไหนฉันไม่รู้
ทะเลเวิ้งทุ่งกว้างหรือหว่างภู
กลางซอกตึกคอนโดหรูหรือพงไพร
ฉันนั้นแน่มิใช่นักผจญกล้า
ฉันหยุดการแสวงหาเดิมเสียได้
หยุดไขว่ดาวที่เกินเอื้อมมาเชื่อมใจ
สืบชีวันเพียงพันธุ์ไพร่ในดงดอน
เธอเหนื่อยอกอ่อนใจหรือไม่เล่า
กับทางเดินที่ใครเขาผ่านมาก่อน
แววตาแกร่งเธอเชื่อมั่นไม่สั่นคลอน
เป็นแววการพเนจรครึ่งแววตา
เหนื่อยก็พักเถิดที่รักกับตักนี้
พักให้มีแรงใฝ่แทนใจล้า
ตื่นจะลุกจากไปโดยไม่ลา
ก็ตามแต่ปรารถนาไม่ว่ากัน
ที่ใครหยุดนั่นหรือใช่ว่าใครแพ้
ชัยชนะอันจริงแท้อยู่ไหนนั่น
ในเมื่อคนยังปวดร้าวอยู่เท่ากัน
กับเรื่องราวร้อยพันรายรอบตน
รู้ว่าเธอต้องเดินทางอีกแสนไกล
เผชิญโลกที่ยิ่งใหญ่แต่สับสน
ผ่านทางนี้จำว่ามีใครหนึ่งคน
สงบง่ายสุขกมลเป็นมิตรเธอ
สูดหายใจให้เต็มปอดเถิดยอดรัก
ลมป่าจักชื่นในใจเสมอ
ฉันอยู่นี่ไม่แชเชือนเป็นเพื่อนเกลอ
กลับมาเจอหากเหนื่อยใจได้ชั่วกาล .
8 ตุลาคม 2547 16:59 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
อย่า !
ห้ามคุณแล้วห้ามอย่างไรก็ไม่เชื่อ
เอาล่ะเมื่อห้ามไม่ได้ก็ไม่ห้าม
เรื่องนี้ยุงว่อนเชียวเดี๋ยวป๊าบตาม
ด้วยเสียงเผียะอีกยามยุงว่อนบิน
มันเกิดขึ้นในหมู่บ้านนานมาแล้ว
มีเพื่อนแก้วคนพื้นบางกับต่างถิ่น
เรือนติดกันจามไอก็ได้ยิน
คนหนึ่งดิ้นรนไกลไปหาปลา
ส่วนอีกคนอยู่บนดินกินเงินเดือน
มีชีวิตดีกว่าเพื่อนเรือนร่วมฝา
จึงปันแบ่งแกงไก่กันไปมา
จึงปันปลาตอบคืนแล้วชื่นใจ
เป็นเช่นนั้นจากวันเป็นเดือนปี
จากปีเก่าเก้าทีถึงปีใหม่
แล้วเรื่องที่ไม่คาดเห็นก็เป็นไป
คนขาดใจเพราะปลายคมมีดโถมแทง
อยู่บนบ้านกระทาชายคนขายปลา
กลิ่นคาวเลือดโชยมาขยะแขยง
เห็นสองร่างนางกับนายนึกอายแรง
เพราะถูกแทงตายคาที่แบบชีเปลือย
อยู่ไม่ไกลชายหาปลาตาแดงก่ำ
มือยังกำมีดคมวาวออกยาวเฟื้อย
กรามโปนปูดแต่ย่างไหวไปเฉื่อยเนือย
ไทยมุงแห่มาเรื่อยเป็นเรือนร้อย
ตร.สอบสวนเขาเจ้าของเรือน
ใยฆ่าเพื่อนและเมียสาวแล้วเหงาหงอย
เขาบอกเลือดขึ้นหน้าคราย้อนรอย
กลับมาเรือนเหมือนท้ายทอยมันถูกตี
ก็เพื่อนกันกินบนเรือนถ่ายเปื้อนเปรอะ
บนหลังคาดูเอาเถอะครับลูกพี่
...........................................
......................................................
เรื่องน้ำเน่าเล่าต่อไปคงไม่ดี
ใครไม่มีศีลข้อสามเชิญตามใจ .
7 ตุลาคม 2547 20:44 น.
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
อย่าเหนื่อยหน่ายนักเลยใจเอ๋ยใจ
เจ้าจะไปหนใดล่ะใจเจ้า
ก็ไม่มีที่ทางเหมือนอย่างเขา
ฝันถึงบ้านก็ปานเงายามดาวราย
จรอยู่บนเส้นทางอย่างคนจร
ฝันเห็นเสื่อฟูกหมอนและที่หมาย
ฝันอยากมีเธอบ้างอยู่ข้างกาย
ก็เหมือนภาพแดดพรายที่ปลายทาง
ครั้นเข้าใกล้ก็หายวับไปกับตา
ยั่วให้ตามอย่างโหยหาอยู่ห่างห่าง
ล่าความฝันหวั่นหัวใจอยู่ไม่จาง
พอฝันรางลงบางแถบก็แอบเติม
ก็ได้แต่แวะกินกาแฟกระป๋อง
พอได้เดินทอดน่องมองเปิ่นเฉิ่ม
โน่นหรือนี่กว้างหรือแคบก็แบบเดิม
คือต้องเริ่มเดินทางห่างออกไป
ว่าโอ้หนอ นกขมิ้นเหลืองอ่อน
ค่ำนี้เจ้าจะนอนที่รังไหน
เมื่อลมหนาวร้าวรอนชวนอ่อนใจ
หรือต้องไปอีกแสนไกลไม่วายเว้น
แรมรอนร่อนอยู่กลางทางสายเปลี่ยว
ชะโงกเหลียวหาใครก็ไม่เห็น
ปั๊มข้างหน้าค่อยพักกายให้ใจเย็น
ฝันถึงบ้านในฝันเห็นเป็นเลาเลา .
หน้าส่วนตัว
759
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
