29 พฤศจิกายน 2551 20:28 น.
พิมญดา
ฝากถ้อยคำห่วงหาว่าคิดถึง
นั่งรำพึงแอบสบตาดาราสวย
หนาวมากไหมห่วงคนไกลใจระทวย
ฝากฟ้าช่วยสื่อถึงเขาเฝ้าห่วงใย
ยังคอยอยู่ตรงนี้ที่ปลายฟ้า
อยากสบตาอยู่ด้วยกันวันฟ้าใส
เสียงอาทรห่วงหายังจับใจ
มือกุมไว้ยังอบอุ่นคนคุ้นเคย
วันนี้เราห่างไกลใจคอยอยู่
ขอให้รู้คนแอบเหงาเศร้าเหลือเอ่ย
ฝากสายลมห่มสายใยใจลำเพย
ดาวน้อยเอ๋ยฝากบอกเขาเรามารอ
เธอจากไปไกลตาพาอ้างว้าง
ตรงที่ว่างเธอเคยอยู่คู่ใจหนอ
เรามีเราคอยฟูมฟักรักเคลียคลอ
นวลลออพิงไหล่ซบหลบอายจันทร์
อยากให้อยู่ด้วยกันในวันนี้
คืนราตรีดาวพราวพร่างทางสวรรค์
คอยจับมือสัญญารักกันและกัน
ทางร่วมฝัน..เธอมีฉัน..อยู่ไหมเธอ..
28 พฤศจิกายน 2551 12:59 น.
พิมญดา
หยิบกระดาษบรรจงร้อยถ้อยความถึง
นั่งรำพึงด้วยเนื้อหาน้ำตาไหล
แค่ขึ้นต้นว่าที่รักแทบขาดใจ
ต่อนี้ไปคงไม่ใช่ในแววตา
ชาตินี้คงเรียกที่รักไม่ได้แล้ว
คงคลาดแคล้วพรหมชีวิตลิขิตหนา
อยากคิดลืมแต่กล้ำกลืนในอุรา
ชาตินี้ฟ้าสั่งลงทัณฑ์ฉันวางวาย
ความรักมอบตอบให้ใยขมขื่น
อกสะอื้นฝืนนักรักสลาย
อยากเป็นคนเคียงคู่อยู่เคียงกาย
เขียนจดหมายบอกลาน้ำตาริน
ชาตินี้น้องบุญน้อยนักรักแล้วจาก
กรรมใดพรากชดใช้ก่อนนอนถวิล
หากชาติหน้าขอเคียงข้างทางชีวิน
จมอาจิณน้ำตาไหลใส่จอมอ
ท้ายจดหมายแอบ ปล.ขอรักมั่น
ชาตินี้เราคงรักกันไม่ได้หนอ
รักสำรองตรอมใจช้ำน้ำตาคลอ
ชาติหน้าขอ..เป็นรักแรก..แอบอิงเธอ
27 พฤศจิกายน 2551 11:34 น.
พิมญดา
ช่วงที่ดีที่สุดของเวลา
ได้นำพาสองเราร่วมสร้างฝัน
ปลูกต้นรักรดด้วยใจทุกคืนวัน
คำรักนั้นยังก้องอยู่มิรู้คลาย
ช่วงเวลาผ่านไปไม่หมุนกลับ
ล่วงเลยลับอุปสรรครักห่างหาย
เวลาผ่านคนเปลี่ยนเจ็บเจียนตาย
แต่ไม่เคยเสียดายได้รักเธอ
มองออกไปทุกครั้งฝั่งฟ้ากว้าง
ไกลสุดทางยังคงคิดถึงเสมอ
หวังวันหนึ่งจะรักษาใจที่เบลอ
เพียงแค่เผลอดูเวลานาทีครวญ
เวลาเดินออกไปไม่หวนคืน
ใจสะอื้นยังไม่หายคล้ายลมหวน
รู้ทั้งรู้ไม่มีทางได้ทบทวน
ทุกสิ่งล้วนต้องเคลื่อนคล้อยปล่อยเลยไป
หวังวันหนึ่งฟ้าคงใสในใจฉัน
ดวงตะวันจะสว่างทางไสว
อยู่กับวันเวลารักษาใจ
หวังฟ้าใหม่..ใช้เวลาพาลบเลือน...
25 พฤศจิกายน 2551 23:05 น.
พิมญดา
ลมเหนือล่องผ่านฟ้าคราหน้าหนาว
ดอกหญ้าขาวบานชูช่อล้อลมไหว
เอื้องดอกเหนือพร่ำหารักจนจับใจ
น้ำตกไหลเซาะแก่งหินถิ่นล้านนา
เสียงซึงดังพลิ้วฤทัยให้ลอยล่อง
พาใจปองถามหารักจากฟากฟ้า
เป็นสาวเหนือกลัวช้ำรักหนักอุรา
ดั่งละคร สาวเครือฟ้า น้ำตาริน
แว่วเสียงซึง คล้ายดั่งพิณศิลป์สวรรค์
เพ้อรำพันคลอลมหนาวสาวถวิล
ใครคนหนึ่งเงียบหายไปในเมฆิน
หรือจะสิ้นรักข้าเจ้าเฝ้าถามทวง
ตีต๊ะ ติดตึงเสียงซึงฟังหวานแว่ว
หรือไม่แคล้วข้าเจ้าช้ำน้ำตาร่วง
เชื่อคำคนบ้านไกลคนใจลวง
เขาไม่ห่วงคำสัญญาดาราพราว
เอื้องสาวเหนือหอมละมุนอุ่นไอรัก
งามประจักษ์ในแดนดินถิ่นหมอกขาว
ยังจะรอพ้อเสียงซึงถึงดวงดาว
จะกี่หนาวข้าเจ้ารอ..ขออ้ายคืน
25 พฤศจิกายน 2551 14:12 น.
พิมญดา
ขอบคุณพี่ที่มองน้องด้วยใจรัก
ทนเหงาหนักหลายหนาวเศร้าแค่ไหน
ด้วยหน้าตาไม่สะสวยดั่งใครใคร
พี่ผ่านมาสานเยื่อใยในแววตา
ฟังคำรักคำหวานผ่านใจน้อง
มาเฝ้าปองคนขี้เหร่เร่ใจหา
เมินคนสวยมอบใจรักภักดีมา
คนไร้ค่าอิ่มอุ่นใจในไมตรี
คนไม่สวยมีสิทธิ์ฟังคำรักชอบ
พี่ตีกรอบหัวใจน้อยคอยคำนี้
ไล่ความเหงาเฝ้าพร่ำรักจากวจี
ขอคนดีรักษามั่นอย่าผันแปร
ก่อนไม่เคยมองกระจกแล้วพินิจ
ใครลิขิตเกิดมาด้อยน้อยใจแท้
แต่เดียวนี้แอบส่งยิ้มอิ่มดวงแด
เพราะความรักจริงแท้แน่กมล
จะขอเดินร่วมทางรักทุกหนแห่ง
ขอเป็นแรงเติมเต็มใจในทุกหน
เพื่อตอบแทนที่พี่มอบรักหน้ามน
ขอเป็นคน.ที่รักพี่..นี้ล้นใจ.........
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1846
