30 กรกฎาคม 2551 23:28 น.
พิมญดา
ใบไม้ร่วงปลิดปลิวลอยลิ่วคว้าง
ช่างอ้างว้างฟ้าสีหม่นคนใจหมอง
แว่วเสียงเพลงแม่สายร่ายทำนอง
กรีดเสียงร้องโหยหวนชวนเศร้าใจ
สายลมหนาวพัดผ่านพลิ้วลิ่วใจหาย
เหมือนพระพายคอยมาย้ำช้ำหวั่นไหว
เหนือสุดยอดแดนสยามสุดแดนไทย
อยากคืนใจให้แม่สายคลายโศกตรม
เสียงใบไม้พัดร่วงทรวงหมองหม่น
หวีดหวิวจนคนอยู่ไกลฤทัยขม
อยากฝากใจลอยแนบแอบสายลม
คืนรักห่มแม่สายเอ๋ยใช่เฉยชา
โอ้อดีตกรีดใจ หวนชวนไหวหวั่น
คิดถึงวันเคยร่วมเรียงเคียงคูหา
มนต์ลมหนาวสาวแม่สายตลอดมา
สายธาราสองประเทศเป็นเขตแดน
มนต์เหมันต์ยังฝังจำมิถ่ายถอน
จำคืนก่อนอุษาสางนางหนุนแขน
ลมหนาวพัดแนบอิงซบอกพี่แทน
พี่สุดแสนหอมกรุ่นไอไล้แก้มนวล
เสียงแม่สายสะอื้นเรียกคืนกลับ
ยังรอรับข้าคนไกลให้คืนหวน
สองฝั่งสายยังไหลหลั่งดั่งคนครวญ
เพลงรัญจวนป่วนจิตคิดกลับคืน...
...............*-*..................
29 กรกฎาคม 2551 20:52 น.
พิมญดา
ตอนเป็นเด็กเล็กอยู่จำความได้
คอยวิ่งไล่กับเจ้าหมาหน้าผ่องใส
วิ่งจับหมาก็วิ่งวนซนเรื่อยไป
หกล้มเลยทันใดได้แผลมา
ก้มมองแผลที่หัวเข่ารอยถลอก
ใจคอยบอกอย่ากลัวเลยเฉยไว้หนา
เลือดสีแดงเริ่มซิบกระพริบตา
พอมารดาเข้ามาโอ๋โฮทันที
แม่คอยโอบคอยกอดคอยปลอบใหญ่
ไม่เป็นไรหรอกนะลูกขวัญอย่าหนี
ขวัญ เอ๋ย ขวัญ ขวัญมานะคนดี
น้ำตาปรี่โอบกอดแม่งอแงพลัน
นิ่งนะลูกแม่จะเป่ามนต์คาถา
รับรองว่าลูกจะหายคลายโศกศัลย์
แม่เป่าลงตรงแผลน้อยพัลวัน
พิมหน้าสั่นไม่หาหมอพ้อจนกลัว
แม่บอกว่าด้วยคาถาทายาหน่อย
แม่จะคอยกอดเอาไว้นะทูนหัว
รีบจับมือแม่ทันใดใจระรัว
ขอแนบตัวยามทำแผลแม่อย่าไกล
*-******เวลาผ่านไป******-*
อยากเป็นเด็กอีกครั้งจังแม่จ๋า
เติบใหญ่มาลูกเจ็บแผลแก้ไม่ไหว
ช่วงชีวิตโดนทำร้ายทำลายใจ
แม่มีไหมยาเป่าหายคลายระทม
แม่ช่วยกอดช่วยเป่าลูกด้วยเถิด
แผลที่เกิดทุกคืนวันมันขื่นขม
แม่รู้ไหมลูกเจ็บร้าวหนาวระบม
แทบสิ้นลมยามไกลแม่แพ้ทางคน....
27 กรกฎาคม 2551 20:56 น.
พิมญดา
หัวใจฉันมันมักง่ายอยากขายขาด
คอยแต่บาดอารมณ์คนจนหวั่นไหว
เที่ยวซุกซนลอยลมบนอยู่ร่ำไป
ดื้อนักใจชอบทักทายใครเรื่อยมา
ถึงหัวใจจะมักง่ายใช่หลายรัก
ลองสมัครมาดูได้ใช่ยักษา
มีหลายคนบ่นให้ฟังจนระอา
เลือกสักคราเถิดน้องเจ้าเฝ้ากลมเกลียว
หัวใจนี้ลองพิสูจน์ดีไหมเอ่ย
มาเฉลยว่าสีแดงหรือสีเขียว
ใจยังว่างแม้ช้ำบ้างร้างเลยเชียว
ใครอย่าเที่ยวว่าระคายใจง่ายจัง
ทักคนโน้นชมคนนี้ไมตรีตอบ
ไม่เคยมีออกนอกรอบมอบความหวัง
รักกันไว้ดีกว่าเกลียดเครียดชิงชัง
ดั่งฟ้าสั่งสวรรค์ส่งลงมาเจอ
หัวใจฉันดั่งมีกรรมนำคำสาป
เคยเลือดอาบจากคมรักผลักยามเผลอ
เลยกล้ากล้ากลัวกลัวคนละเมอ
มาทำเบลอแบบรักแถบแนบกานท์กลอน
หัวใจฉันคล้ายดั่งผึ้งดึงความหวาน
เปิดตำนานหวานกวีศรีอักษร
ชอบทายทักใช่เร่รักทุกบทตอน
พึงสังวรด้วยรู้ตัวทั่วพร้อมเอย........
^-^=เบลอรักแถม=แบบรักเธอ^-^
25 กรกฎาคม 2551 09:33 น.
พิมญดา
มองผืนฟ้าเอาปากกาจรดถ้อย
กระดาษน้อยคอยบันทึกผนึกรัก
จดเท่าไหร่ยังไม่พอจึงตระหนัก
แท้ก็รักเราใหญ่กว่าฟ้าเบื้องบน
ก้มลงมองผืนดินขีดเส้นสาย
วาดลวยลายคล้ายเส้นความสับสน
ขีดเท่าไหร่ก็ไม่พอหนอใจคน
มันวกวนกลับไปมาว่ารักเธอ
ขอตั้งจิตอธิฐานต่อดินฟ้า
ปรารถนารักแต่เขาเฝ้าเสนอ
รักเหมือนฟ้ารักดินจินต์บำเรอ
ฉันรักเธอคนเดียวเกี่ยวหัวใจ
ขอฟ้าดินเป็นพยานผ่านรักนี้
โปรดปราณีดลรักสาวสกาวใส
นอนอาดูรทุกทิวาหาคนไกล
รักจากใจดั่งดาวเรียงเคียงจันทรา
ฟ้าคือฟ้าดินคือดินครองคู่โลก
มองคนโศกมองคนสุขสุดเวหา
หากเทียบกันกับฟ้าดินสิ้นเวลา
นั่นแหละค่าแห่งรักจักสิ้นลง........
เกิดมา สวยช่วยไม่ได้ใครจะเถียง ฟังสำเนียงก็พอรู้อยู่ภาคเหนือ ผิวขาวด้วยสวยวาจาพาเหลือเฟือ น้ำใจเจือเผื่อแผ่แม่คนงาม
เกิดมาสวยฉลาดดั่งปานวาด มิเคยขาดหนุ่มหนุ่มรุมไต่ถาม ว่าน้องจ๋ามีแฟนไหมในเขตคาม คนหวงห้ามมีไหมใคร่รู้จริง
เกิดมาเด่นกว่าใครในแดนนี้ สวยที่ดีมีคนชมว่ายอดหญิง มากสามารถทำงานกันระวิง สร้างทุกสิ่งด้วยสมองและสองมือ
งามด้วยใจใช่เพียงงามแต่ใบหน้า งามวาจากิริยาน่านับถือ งามความคิดสิ่งสร้างสรรค์หมั่นฝึกปรือ งามเลื่องลือขจรไกลในแดนดิน
เขาเล่าลือเป็นแมวยั่วสวาท ช่างบังอาจว่ากันช่างใจหิน น้ำตาเธอหยดย้อยไหลแก้มริน ช่างติฉินฉลฉ้อโอ้หนอคน
อันนินทากาเลเหมือนเทน้ำ คงไม่ช้ำทำเราเฝ้าสับสน เกิดมาสวยเลือกได้ให้ยินยล อย่ามาบ่นคนสวยเซ็งไม่เกรงใจ
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2306
