13 เมษายน 2554 02:03 น.
พิมญดา
ปฎิทินเวียนมาเมษาร้อน
นั่งเขียนกลอนด้วยใจอาลัยหา
เล่นสาดน้ำสงกรานต์ปีผ่านมา
เย็นอุรา..ยิ่งนักเพราะรักกัน
.
...แต่พ้นผ่านนานวันก็พลันหมอง
น้ำตานองไหลรินสิ้นความฝัน
เหลือแต่ภาพมายามาผูกพัน
เฉกเช่นวันสงกรานต์ ..นานยังจำ
.
เขาสาดน้ำยิ้มรื่นสะอื้นนัก
เราขาดรักสาดใจ.ใยชอกช้ำ
สาดน้ำเย็นเป็นน้ำตา.พาระกำ
หลงน้ำคำ ของชาย..ที่หมายเคียง
.
ใครก็ได้สาดน้ำมาอย่าเกรงใจ
จะยืนให้สาดรดกลบน้ำเสียง
ที่ไหลนองเต็มอกอยู่เนียงเนียง
มิอาจเลี่ยงฝืนไหวเพราะใจพัง
.
เอากายรับน้ำเย็นเซ็นซ่านจิต
จะได้ทิ้งความคิด..ที่ผิดหวัง
สาดน้ำรดหัวใจที่ผุพัง
ทิ้งความหลังสงกรานต์เศร้า..เงาเจือจาง
12 เมษายน 2554 12:00 น.
พิมญดา
สารภาพว่าใจหากไร้เธอ
สภาพการณ์คงเบลอจนไหวหวั่น
เพราะว่ารักรักเธอยังยืนยัน
ความผูกพันเต็มห้วงดวงฤทัย
...จึงไม่อาจสมมุติว่าหยุดรัก
อาการหนักไข้ขึ้น..ฝืนไม่ไหว
ความเป็นจริงที่เราต้องห่างไกล
ความชิดใกล้ใช่ห่างทางที่มี
ขาดเธอไปเหมือนใจจะขาดลง
ความซื่อตรงมั่นหมายอย่าหน่ายหนี
อย่าทำร้ายทำลาย..นะคนดี
น้องยอมพลียกให้ทั้งใจ-กาย
หากความหลังผ่านมาพาระเคือง
จะว่าเรื่องอันใดให้แหน่งหน่าย
อย่าโกรธกันนานนักรักจะคลาย
น้องคงตายแน่นัก..เพราะรักจร
เพราะไกลห่างทางเดินเกินจะคว้า
ยามไกลตาจึงเพียรเขียนอักษร
ความคิดถึงส่งให้ใจอาวรณ์
นั่งเขียนกลอน..สารภาพ..ทาบรักเอย
2 เมษายน 2554 11:06 น.
พิมญดา
บอกมาเลยสักคำจะจำจด
อย่าโป้ปดหลอกกันมันหม่นหมอง
สิ่งเคยดีเคยฝากอยากครอบครอง
เหลือแต่น้ำตานอง..ตรอมทรวงใน
คงเหมือนกับใบไม้ที่ร่วงหล่น
ปลิวไปกับลมฝนจนสั่นไหว
นับจากนี้คงไม่เหลือแม้เยื่อใย
เพราะมีใครบางคน..มาทดแทน
มองสิห้องว่างเปล่าร้าวใจหนัก
กอดเข่ามองความรักที่หวงแหน
บนที่นอนไร้ร่างขานเรียกแฟน
ไม่เหลือเลยอ้อมแขนของแฟนเรา
ใจแปรผันตัดขาดอนาถสิ้น
หายลยินเสียงเสียงร้องของคนเศร้า
นี่หรือคนเคยบอกว่ารักเรา
คำพูดเขาเหมือนลมเพ..แล้วเรรวน
รักถูกลืมเติมต่อขอทิ้งสิทธิ์
คงไม่คิดรักหนอขอคืนหวน
อาจเสียใจเพราะช้ำจำคร่ำครวญ
อาจจะป่วนหัวใจไปอีกนาน
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
3022
