29 เมษายน 2550 21:22 น.
พิมญดา
ชีวิตเศร้าเพราะรักง่ายเขาหน่ายรัก
อกจึงหักเป็นแผลใจใหญ่แสบสัน
มอบทั้งหมดใจที่มีให้เป็นรางวัล
สุดท้ายมันไม่มีค่าน่าเชิดชู
เพราะรักมากจึงยอมมอบกายชม
พอได้สมอารมณ์หมายเขาหน่ายหนี
พูดไม่ออกเราผิดเองเชื่อโดยดี
น้ำตาปรี่ล้นทรวงหมดทวงคืน
เขาทำเราไม่เหลือไว้ไร้ศักดิ์ศรี
เกรียติยศที่มีหายสิ้นไปในทันที
หมดแล้วซึ่งความดีที่สะสมมา
เจ็บอุราจนแทบแตกแยกจากใจ
ชีวิตเหมือนจมอยู่กับความทุกข์
คิดจะลุกจะนั่งทำไม่ไหว
ไม่มีแรงก้าวเดินสู้ต่อไป
หมดแรงใจเขาทำเราเศร้าเหลือเกิน
เขาคงนั่งยิ้มเยาะเพราะเราโง่
น่าโมโหตัวเองเป็นหนักหนา
อยากจะตายไปจากโลกหมดโศกา
ตายสมค่าที่โง่งมสมควรตาย
29 เมษายน 2550 13:46 น.
พิมญดา
รักของเราจบลงเพราะเหตุใด
เพราะหัวใจของเธอไม่เข็มแข็ง
เพราะฉะนั้นมือที่สามจึงสำแดง
คอยยุแยงเธอจึงฟังอย่างตั้งใจ
ไม่ตัดสินใจอะไรคือถูกผิด
อยู่อยู่คิดเลิกกันกะทันหัน
ตัดสินใจแล้วนะก็แล้วกัน
เจ็บช่างมันทนเอาหน่อยค่อยๆลืม
คิดย้อนไปได้ไหมแต่เริ่มต้น
บอกหน้ามนรับได้ไม่แปรผัน
จะรักเธอคนเดียวชั่วนิรัน
เรื่องอื่นช่างมันฉันรักเธอ
พูดง่ายง่ายทำไปได้นะที่รัก
ต่อนี้จักพูดกับใครที่ไหนหนา
อย่าเพิ่งรีบให้ความหวังฝังอุรา
น้องกานดาคนต่อไปไม่หลงลม
รักคนหนึ่งฟังคนหนึ่งจึงต้องเศร้า
เรื่องรักเราเหมือนนิยายขยายผล
มีทั้งตรมสุขเศร้าเคล้าดวงกมล
ไม่สุขสมขอลาร้างนางขอจร
29 เมษายน 2550 12:35 น.
พิมญดา
เธอใช่ไหมผลักใสฉันไกลห่าง
จมกับความอ้างว้างทางแสนเหงา
สัญญารักสลายกลายเป็นเงา
บ่มความเศร้าหนาวเหน็บเก็บเรื่อยมา
ฉันเข้าใจเธอคงเหงาในคราวนั้น
สร้างความฝันสองเราเฝ้าห่วงหา
กายอยู่ไกลจากไทยกับมารดา
เธอจึงคว้าฉันคลายเหงาเฝ้าติดตาม
เคยบอกว่าจะอยู่เคียงข้างเสมอ
แม้จะเจออุปสรรคและขวากหนาม
ไม่ย่อท้อต่อปัญหาทุกเขตคาม
สร้างนิยามรักข้ามฟ้ากันยาวนาน
มาวันนี้อยู่ดีดีขอตัดขาด
เหมือนโดนบาดด้วยคมมีดกรีดประหาร
เหมือนฟ้าผ่ากลางใจแทยแหลกราญ
ไม่สงสารคนเคยรักและภักดี
จะลาด้วยความเข้าใจไปไกลห่าง
จะไม่ขอเดินร่วมทางไปสร้างฝัน
จะไม่ตอบกลับไปเมื่อไกลกัน
จะไปไหนอย่าสนใจฉันฉันไปเอง
28 เมษายน 2550 21:57 น.
พิมญดา
ไม่ต้องห่วงจะทวงสิทธิ์รับผิดชอบ
ฉันขอบอกเก็บไว้ได้ไม่หน่ายแหนง
สายใยรักหักสะบั้นขาดตอนกัน
เรื่องของเธอกับฉันพลันสิ้นลง
เธอก็ไปตามทางที่เธอเลือก
ฉันก็เลือกที่จะเดินตามทางฉัน
หมดแล้ววันที่เกี่ยวก้อยร้อยใจกัน
ความสัมพันธ์แค่เพื่อนเตือนใจตน
ตอนเธอจากฉันอยากตายหน่ายชีวิต
ไม่อยากคิดเรื่องอะไรกวนใจฉัน
นอนไม่หลับข้าวปลาไม่ยอมทาน
นอนครวญครางน้ำตาไหลใจหลงคอย
แต่วันนี้ขอแรงฟื้นคืนสติ
ขอยุติเรื่องช้ำช้ำแต่หนหลัง
ไม่อภัยไม่เกี่ยวข้องไม่เกลียดชัง
ไม่หันหลังกลับไปเศร้าเหงาคนเดียว
เพราะวันนี้มีตัวน้อยไว้พันผูก
สายใยลูกคิดได้ไม่เปลี่ยนผัน
กลับออกไปจากชีวิตไม่เกี่ยวกัน
ลูกของฉันเลี้ยงเองได้ใช่ลูกเธอ
จะบอกลูกไม่ต้องพันผูกกับพ่อ
เขาไปรอแล้ววิมานแก้วบนสวรรค์
อยู่กับแม่นะลูกรักถนอมครรภ์
รักลูกนั้นแม่ไม่ยอมพ่ายแพ้แก่ตัวเอง
26 เมษายน 2550 12:51 น.
พิมญดา
นึกถึงคำสัญญาพาใจหวั่น
คนคนนั้นพูดฝากไว้ในใจฉัน
เคยออดอ้อนออเซาะขอรำพัน
ผูกใจมั่นไม่เปลี่ยนผันฉันผู้เดียว
พอตอบรับมอบให้ไว้ทุกอย่าง
ก็อำพรางตัวตนล่องหนหาย
ทำไปได้ไม่เสียใจหนอผู้ชาย
หรือว่าเราใจง่ายเขาหน่ายเร็ว
ให้เพราะรู้ว่าเขาคงไม่เปลี่ยนใจ
รักกันได้เป็นปีความดีเห็น
กาลเวลาไม่ช่วยเลยไม่จำเป็น
คนเราเห็นธาตุแท้แม้ครู่เดียว
คงกินอิ่มนอนตาหลับทำคนเจ็บ
คนนอนเข็ดคือฉันนั้นหวั่นไหว
นอนไม่หลับกินไม่ได้ไม่สบายใจ
ทุรนทุรายด้วยพิษรักปักแทงทรวง
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1011
