30 มิถุนายน 2552 10:09 น.
				
												
				
								พิมญดา
		
					
				
เสียงนกร้องน้องช้ำน้ำตาไหล 
โอ้!รักเอยอยู่ไหนใจขมขื่น 
คอยคนรักเงียบหายทุกวันคืน 
น้องสะอื้นโศกตรมขมปลายนา 
 
นกกระปูดตาแดงน้ำแห้งตาย 
คงเหมือนคนใจสลายพ่ายรักหนา 
เสียงนกร้องเหมือนมีดกรีดอุรา 
สาวบ้านนาโหยหวนจวนขาดใจ 
 
เมื่อใจช้ำคำลวงทิ้งช่วงรัก 
คำสัญญาเคยแน่นหนักก็ผลักใส 
น้ำขึ้น-ลงมีเวียนผันเปลี่ยนไป 
แต่น้ำใจพี่ชายหายลับเลือน 
 
พอน้ำลดหมดรักจักลืมแล้ว 
สิ้นวี่แววแล้งไร้ใจแห้งเหมือน 
คืนที่หม่นคนหมางเพราะร้างเดือน 
ไม่มาเยือนเหมือนเก่าจึงเศร้าตรม 
 
นกกระปูดอุทรณ์ตอนน้ำลด 
คนโป้ปดลดใจให้ขื่นขม 
สาวบ้านนาเหนื่อยล้าคราระทม 
เสียงผสมนกร้อง..น้องคร่ำครวญ
				
			 
			
				27 มิถุนายน 2552 22:51 น.
				
												
				
								พิมญดา
		
					
				
เข้าพรรษาลาทีหนีความเศร้า
เลิกดื่มเหล้าเข้าวัดจัดระบบ
ถวายทานหัวใจเสียให้ครบ
อย่าพานพบวังวนคนหลอกคน
หันหน้าพึ่งพระธรรมนำใจผ่อง
สติครองหัวใจไร้หมองหม่น
ไม่มีเขาไม่มีใครใช่อับจน
อย่าร้อนรนร้าวรานนานเกินไป
เข้าพรรษากวาดอัตตาทิ้งเสียเถิด
ขอได้เปิดดวงตาสว่างใส
ฟังพระท่านสวดมนต์พ้นทุกข์ภัย
สว่างใจสว่างตนหนทางธรรม
ด้วยกุศลผลบุญหนุนนำจิต
ขออุทิศให้เธออย่าเจอช้ำ
หากชาติหน้าชาติไหนอย่าร่วมกรรม
อย่าจดจำถึงวันวานที่ผ่านมา
เข้าพรรษาแล้วหนาลาเรื่องเก่า
เลิกซึมเศร้าเข้าวัดอหิงสา
ขอปลดปล่อยความแค้นแน่นอุรา
กราบเมตตาหลวงพ่อ..ขอพึ่งบุญ
				
			 
			
				25 มิถุนายน 2552 18:32 น.
				
												
				
								พิมญดา
		
					
				
...สร้างสะพานข้ามดาวบนราวรุ้ง
หวังจรุงความรักในห้วงหาว
สร้างสะพานเชื่อมใจไปสู่ดาว
ฟ้าพร่างพราวราวแก้วแวววับงาม
..สร้างความหวังชโลมห่มใจน้อย
แม้นจะคอยนานเท่าใดจะไต่ถาม
เอาดอกไม้สายรุ้งพาดฟ้าคราม
เติมนิยามความรักพักวิมาน
สร้างสะพานทอดเงาราวเดือนดวง
หอบความหวังทั้งปวงไปไขขาน
แต่ปางไหนชาติไหนก็บนบาน
ดวงวิญญาณรอสวมสร้อยร้อยจากใจ
สร้างสะพานดอกไม้สู่สวรรค์
ใต้แสงจันทร์ดวงดาวพราวไสว
โปรดจงรอฉันอยู่ขอบฟ้าไกล
ด้วยหัวใจผูกพันฉันและเธอ
..สร้างความฝันงดงามตามทุ่งหญ้า
ส่งฟากฟ้าด้วย ศรัทธามั่นเสมอ
หวังวันหนึ่งจะข้ามดาวไปพบเจอ
น้ำตาเอ่อ..ถักทอร้อย.สร้อยแสงดาว
				
			 
			
				21 มิถุนายน 2552 14:47 น.
				
												
				
								พิมญดา
		
					
				
คำว่ารักพูดเบาเบาก็รู้สึก
อกระทึกวาบหวามยามพี่เอ่ย
อยากสบตาทว่าอายจังเลย
พี่เล่นเผยหวานนักรักคนดี
คำว่ารักพูดเบาเบาก็หวามไหว
ทำหัวใจอุ่นอุ่นอยู่กับที่
ไม่กล้าเอ่ยเผยคำย้ำวจี
เสียงเต้นถี่หน้าอกซ้ายคล้ายกลองรัว
คำว่ารักพูดเบาเบาก็เชื่อมั่น
พี่อย่าผันคำหวานหว่านไปทั่ว
หากตกลงปลงใจใคร่นึกกลัว
อย่ามามั่วเล่นหยอกนอกเวลา
คำว่ารักพูดเบาเบาก็จดจำ
เก็บน้ำคำเอาไว้ให้ห่วงหา
ถ้อยจารึกตรึงย้ำคำสัญญา
ขอรักษาสัจจาแห่งหัวใจ
คำว่ารักพูดเบาเบาก็หนักแน่น
ยอมมอบคำว่าแฟนแล้วรู้ไหม
ต่อแต่นี้อย่าพูดซ้ำกับหญิงใด
หยุดที่ใจสองคนบนทางเดิน.............
				
			 
			
				20 มิถุนายน 2552 13:56 น.
				
												
				
								พิมญดา
		
					
				
ฟ้าสีหม่นคนรักหายสายตาเศร้า
เป็นผู้หญิงตัวเปล่าเขาผลักใส
หมดที่พึ่งหมดหวังกำลังใจ
หมดเยื่อใยคนใจดำเขาทำเกิน
มีพี่ชายผ่านมาฟังนั่งปลอบโยน
ฟังคนโดนรักร้าวเขาห่างเหิน
น้องอุ่นใจพี่ชายไม่หมางเมิน
น้องเผชิญทุกข์ขมตรมอุรา
ถ้อยคำห่วงอบอุ่นหนุนใจน้อง
ขอสิทธิ์ร้องแค่พี่ชายได้ไหมหนา
ขอไหล่ซ้ายลบคราบหยดน้ำตา
ขอเวลาปรับทุกข์หายคลายกมล
น้องไว้วางใจพี่ไม่มีอื่น
รู้พี่มีคู่ชื่นอย่าสับสน
อยู่ตรงนี้คนนี้อย่ากังวล
หายสับสนจะลาไกล ..ไปด้วยดี 
ขอยืมเป็นพี่ชายแค่ชั่วคราว 
ฟังน้องสาวพร่ำเพ้อได้ไหมพี่ 
ใจเข็มแข็งแรงต้านหากพอมี 
พี่คนดี..ช่วยคุ้มใจ..ได้ไหมเอย