2 เมษายน 2550 11:02 น.

ขอบคุณที่ทำให้...รอยยิ้มของฉันจางหาย

พิมญดา

ขอบคุณที่ทำให้ใจฉันเจ็บ
ขอบคุณคงเข็ดไปแสนนาน
ขอบคุณที่เธอใจโคตรดำ
มอบความช้ำให้ฉันจนเจียนตาย
	ขอบคุณที่ทำให้น้ำตาไหลลงอาบแก้ม
	ขอบคุณที่ทำให้รอยยิ้มแย้มฉันจางหาย
	ขอบคุณที่ทำให้ความหวังพังทลาย
	นี่หรือชายทำหญิงช้ำระกำทรวง				
1 เมษายน 2550 00:12 น.

อยากเจอไหม....แบบเนี้ย

พิมญดา

ครั้งแรก
	เจอกันเธอยิ้มฉันยิ้มถวิลหา
	เจอกันตาสบตาประสานมั่น
	เจอกันเกี่ยวก้อยร้อยเคียงกัน
	เจอกันเธอกับฉันนั้นสุขใจ
ต่อมา
	เจอกันรอยยิ้มเริ่มหดหาย
	เจอกันกลับกลายเป็นเมินหมาง
	เจอกันเริ่มเดินคนละทาง
	เจอกันเริ่มห่างห่างไม่เหมือนเดิม
ต่อไป
	เจอกันมองหน้าเริ่มหยุดคิด
	เจอกันถามนิดให้พูดจา
	เจอกันนั่งห่างไปสามวา
	เจอกันคราวหน้าก็เป็นปี
ต่อต่อไป
	เจอกันอย่างนี้สู้ไม่เจอดีกว่าไหม
	เจอกันแล้วหัวใจจะแปรผัน
	เจอกันก็เลิกกันไม่ข้ามวัน
	เจออย่างนี้อย่างนั้น.......ไม่ฝันเจอ



				
ไม่มีข้อความส่งถึงพิมญดา