..แม่สอดสะอื้น..

พิมญดา

เยือนแม่สอดอีกคราพาขมขื่น
ใจสะอื้นสายธาราอย่านิ่งเฉย
แบกความช้ำกลับมาแม่น้ำเมย
คนคุ้นเคยเขาทิ้งข้าพาใจครวญ

รักเคยหวังพังภินท์สิ้นเยื่อใย
ตรมฤทัยยิ่งนักรักผันผวน
เจ็บปวดร้าวความรักมันเรรวน
ข้าขอหวนหลับแม่สอดถอดใจลา

แม่น้ำเมยไหลเลยถิ่นแผ่นดินไทย
ความรักเอยใยไม่ไหลผ่านใจข้า
ต้องกล้ำกลืนชอกช้ำทั้งน้ำตา
เสน่หาอาลัยโศกโลกคนลวง

แม่สอดเอ๋ยข้าเจ็บปวดรวดร้าวนัก
อยากพิงพักลำน้ำเมยที่เคยหวง
เจ้าป่าเขาอย่าดูดายให้ช้ำทรวง
เจ็บใหญ่หลวงช่วยข้าอย่าลาไกล

สาวแม่สอดหม่นหมองสองตาเศร้า
นั่งมองเงาในน้ำเมยเฉยไม่ไหว
หยาดน้ำตาไหลพรากจากฤทัย
สิ้นเยื่อใยหามีใครมารักเรา...........



				

..รอเป็นคนถัดไป..

พิมญดา

ใจก็รู้ว่าเขามีคนที่รัก
น้อยใจนักเราเป็นรักมาทีหลัง
วาสนาของเราช่างน้อยจัง
ใจเลยพังเพียงเริ่มรักหักร้างลา

ใจเอ๋ยใจนี่!กระไรไม่เคยจำ
ยังถลำรักซ้ำซ้อนอ้อนใจหา
ยอมเป็นชู้ทางใจแอบเรื่อยมา
กลืนน้ำตาตกในโอ้! ใจเรา

อยากจะบอกรักเธอหมื่นพันครั้ง
สิ่งที่หวังเพียงแค่ฝันให้ใจเหงา
เหมือนลมผ่านพัดไปใจบางเบา
นั่งโศกเศร้าเพราะว่าเขามีคู่ใจ

แค่แอบรักยังอยากเห็นเธอเป็นสุข
หากวันไหนเธอมีทุกข์อย่าหวั่นไหว
ขอเคียงข้างรอเป็นคนที่ถัดไป
นานเพียงใดจะคอยรอพ้อใจเธอ

เทพเทวาเทวดาท่านคงทราบ
รักที่อาบด้วยน้ำตาพาใจเผลอ
สวรรค์ท่านคงเมตตาคนใจเบลอ
รักเสนอแค่แอบฝากจากคนไกล....


				

..ผู้หญิงเจ้าชู้..

พิมญดา

...อยากเจอไหมแบบเนี้ย..

พิมญดา

ครั้งแรก
เจอกันเธอยิ้มฉันยิ้มถวิลหา
เจอกันตาสบตาประสานมั่น
เจอกันเกี่ยวก้อยร้อยเคียงกัน
เจอกันเธอกับฉันนั้นมิจาง

ต่อมา

เจอกันรอยยิ้มเริ่มหดหาย
เจอกันกลับกลายเป็นเมินหมาง
เจอกันเริ่มเดินคนละทาง
เจอกันเริ่มห่างห่างดั่งร้างลา

ต่อไป

เจอกันมองหน้าเริ่มหยุดคิด
เจอกันถามนิดค่อยพูดจา
เจอกันนั่งห่างไปสามวา
เจอกันคราวหน้ากว่าเจอกัน

ต่อต่อไป

เจอกันอย่างนี้สู้ไม่เจอดีกว่าไหม
เจอกันแล้วหัวใจจะแปรผัน
เจอกันก็เลิกกันไม่ข้ามวัน
เจออย่างนี้อย่างนั้น.......ไม่ฝันเจอ

				

และแล้วก็ไม่มีใคร.

พิมญดา

และแล้ว..หัวใจก็เจ็บช้ำเหมือนเก่า
และแล้ว..เขาก็หลีกลี้หนีหาย
และแล้ว..รอยเจ็บช้ำในใจไม่คลาย
และแล้ว..ใจสลายเพราะชายลวง

และแล้ว..ภาพลวงตาก็เด่นชัด
และแล้ว..เขาสลัดรักเคยหวง
และแล้ว..เขากระทำเราเจ็บช้ำทรวง
และแล้ว..ช่วงเวลาพาระทม

และแล้ว..ความหวังพังครืน
และแล้ว..คลื่นความช้ำเข้าถาโถม
และแล้ว..เจ็บเจียนตายแทบสิ้นลม
และแล้ว..รักขื่นขมตรมน้ำตา

และแล้ว..นอนจมน้ำตาเป็นอาจิณ
และแล้ว..คงได้ แต่ถวิลครวญหา
และแล้ว..บอกกับใจให้ชินชา
และแล้ว..ห่มลมฟ้าเป็นเพื่อนใจ

และแล้ว..ต่อไปนี้คงโดดเดี่ยว
และแล้ว..ใจเปล่าเปลี่ยวไม่เคลื่อนไหว
และแล้ว..เหมือนใบไม้ร่วงหายไป
และแล้ว..ไม่มีใครอีกแล้วเรา......