19 มิถุนายน 2551 18:19 น.

..ได้ยินไหม..

ได้ยินไหมเสียงหัวใจฉันร่ำร้อง
มันคอยฟ้องคิดถึงเธอพร่ำเพ้อหา
ดื้อจังเลยใจของน้องพิมญดา
สงสัยว่ารักเข้าตาช่างน่าอาย

ได้ยินไหมใครต่อใครเขาเล่าขาน
คงไม่นานวิวาห์หวานคงสมหมาย
รอรับซองสีชมพูตั้งมากมาย
แต่เสียดายน้องรักคานนานเกินไป

ได้ยินไหมเสียงร่ำไห้หัวใจฉัน
จะให้ทำอย่างไรกันมันหวั่นไหว
ลงจากคานก็กลัวคานจะน้อยใจ
ได้ยินไหมใจหนึ่งกล้าใจหนึ่งกลัว

ได้ยินไหมเสียงหัวใจดื้ออีกแล้ว
บอกน้องแก้วตัดสินใจเถิดทูนหัว
อยากเจอหน้าอยากพูดว่ารักนะตัว
น่าปวดหัวจะ ให้ทำอย่างไรกัน

ได้ยินไหมรักใสใสของวัยคาน
น่าสงสารอยู่มานานจนไหวหวั่น
ใครอยากสอยต้องมาคอยเอาใจพลัน
มิฉะนั้นไม่มีวันลงจากคาน...........อิอิ

1098

love

comment

17 มิถุนายน 2551 21:40 น.

..ถอยก็เจ็บก้าวก็เจ็บ..

พิมญดา

รักคนมีเจ้าของต้องทุกข์หนัก
เหมือนถูกผลักลงเหวยากเกี่ยวถอน
กลับไม่ได้ไปไม่ถึงจึงอาวรณ์
นอนร้าวรอนตัดไม่ขาดอนาถใจ

เธอก็รู้ฉันเป็นอยู่อย่างขื่นขม
แบกความตรมทำหน้าชื่นระรื่นใส
เธอของคุณยังไม่รู้เรื่องอันใด
บาปช่างหนานี่กระไรใจเจ้ากรรม

ถอยก็เจ็บก้าวก็เจ็บใจเจ้าเอ๋ย
เขามีคู่อิงเขนยยังถลำ
รู้ทั้งรู้ว่ามันผิดศีลธรรม
ใจชอกช้ำรักเข้าตาพามืดมัว

หากจะก้าวต่อไปคงไม่ไหว
ในหัวใจดูมืดมนจนสลัว
นั่งมุมเหงามองเงารักชักพันพัว
ทำครอบครัวเขาร้าวฉานใช่งานเรา

จะให้ทำอย่างไรในชีวิต
ไม่อยากผิดซ้ำซากพรากแฟนเขา
เจ็บครั้งนี้จะโทษใครต้องทนเอา
ดีกว่าเรา..รักเป็นสอง..นองน้ำตา ..

2334

love

comment

17 มิถุนายน 2551 17:09 น.

.เพียงหยดหนึ่ง..ของน้ำใจ

พิมญดา

เพียงหนึ่งหยดน้ำใจให้เด็กน้อย
ที่รอคอยความหวังดั่งสายฝน
หวังเมตตากรุณาจากผู้คน
ดวงกมลด้อยโอกาสขาดเจือจุน

ด้วยคุณพระหลวงพ่อที่ชุบเลี้ยง
แม้ต้องเสี่ยงข้าวปลามาเกื้อหนุน
บางมื้ออดบางมื้อมีพอเป็นทุน
หวังแค่คนใจบุญคอยหนุนมา

หนูว้าเหว่ต้องร่อนเร่จากบนดอย
พ่อกับแม่เอามาปล่อยอนาถา
เอามาเป็นภาระของหลวงตา
ปัจจัยหาเท่าไหร่ไม่พอกิน

ท่านพระครูวุฒิธรรมาทร
พระผู้สอนพระผู้ให้ใฝ่ ถวิล
แก่เด็กน้อยหลายร้อยในชีวิน
ทุกข์ทั้งสิ้นท่านไม่ท้อขอเลี้ยงดู

ไม่ต้องถามว่าทุกข์ไหมในวันนี้
ทุกข์เพราะมีเด็กน้อยรอคอยอยู่
เด็กหลายร้อยที่หลวงพ่อคอยอุ้มชู
รอท่านอยู่ ให้ช่วยเหลือ..เจือน้ำใจ

"ของเหลือจากคนเมืองอันมีจะกิน เป็นสิ่งมีค่าเหลือหลายสำหรับเด็กที่ไม่เคยได้ใช้ "เงิน" แม้แต่บาทเดียว . . ." คำพูดนี้กลั่นออกมาจากปากของ "พระครูวุฒิธรรมาทร" เจ้าอาวาสวัดโบสถ์วรดิตถ์ วัดแห่งหนึ่งใน อำเภอป่าโมก จังหวัดอ่างทอง

ในขณะที่ทุกคนเข้าวัดเพื่อทำบุญหรือหาที่พึ่งทางใจ แต่ ณ วัดป่าโมก วัดเล็กๆ ที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จัก กลับเป็นสถานที่ชุบเลี้ยงเด็กอีกหลายร้อยชีวิต พวกเขาคิดว่า "วัด" คือบ้านที่ให้ชีวิตพวกเขา ให้แหล่งพักพิงอันยิ่งใหญ่ที่สุดที่คนไร้ญาติ ขาดคนเหลียวแล และคนจนเช่นพวกเขาจะได้รับ

หลวงพ่อพระครูวุฒิธรรมาทร เจ้าอาวาสวัดโบสถ์วรดิตถ์ เล่าถึงความเป็นมาของวัดว่า เมื่อประมาณ 30 ปี ที่แล้ว พวกทหารพรานนำเด็กกว่า 30 คนมาฝากให้ท่านเจ้าอาวาสรูปก่อนดูแล ส่งเงินให้เดือนละ 500 บาท เด็กๆ ที่นำมาฝากส่วนใหญ่เป็นเด็กกำพร้า เพราะพ่อแม่เป็นพวกคอมมิวนิวส์ หลังพ่อแม่ถูกฆ่า ถูกกวาดล้างก็มาขอพึ่งพาอาศัยใบบุญวัดเพื่อให้มีชีวิตอยู่รอด

"ต่อมาชาวเขาทางภาคเหนือที่มีฐานะยากจนรู้เรื่องก็ส่งลูกๆ มาให้ทางวัดดูแลอีก เขาบอกว่าอย่างน้อยก็ยังดีกว่าอดตายอยู่บนเขา และก็มีมาอีกเรื่อยๆ เกือบทุกจังหวัด จนถึงปัจจุบันก็กลายเป็นกว่า 400 คนแล้ว ก็ต้องดูแลกันไป จำชื่อได้บ้างไม่ได้บ้าง ดื้อบ้างซนบ้าง แต่อาตมาก็ดูแล ไม่ให้ทะเลาะกัน ถ้าทะเลาะกันจะไม่ถามเลยว่าใครผิดใครถูก จะตีทั้งคู่ เด็กๆ เขาก็ซนตามประสาเด็กๆ" หลวงพ่อกล่าว พร้อมด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่แฝงไว้ซึ่งความเมตตาต่อเด็กๆ
บางสิ่งบางอย่างคนที่มีเพียบพร้อมอาจจะมองเป็นเพียงแค่เศษขยะ เป็นของเหลือกินเหลือใช้ แต่ในทางตรงกันข้าม สิ่งของเหล่านั้นอาจจะช่วยประทังชีวิตเล็กๆ ให้อยู่ต่อข้ามพ้นไปในอีกวัน ... สำหรับท่านที่อยากบริจาคช่วยเหลือวัดโบสถ์วรดิตถ์ สามารถโอนเงินเข้าบัญชีชื่อวัดโบสถ์วรดิตถ์โดยพระครูวุฒิธรรมาทร ธนาคารกสิกรไทย สาขาป่าโมก บัญชีออมทรัพย์ 182-2-11-364-4 หรือต้องการบริจาคสิ่งของก็สามารถบริจาคได้ที่วัดโบสถ์วรดิตถ์ อำเภอป่าโมก จังหวัดอ่างทอง โดยตรงค่ะ

บรรยากาศของเด็กๆ ในวัด