6 กันยายน 2551 23:56 น.

:+: บางเธอ :+:


๑
ฉันเขียนความรู้สึก
จากส่วนลึกในใจฉัน
เผื่อว่าในสักวัน
เธอคนนั้นจะผ่านมา
๒
รู้สึกลึกของฉัน
มีเธอนั้นในปรารถนา
มีรักในดวงตา
รอเธอมาหาดวงใจ
๓
ถึงไกลมองไม่เห็น
ว่าเธอเป็นสุขไฉน
สุขทุกข์หรืออย่างไร
อยากบอกไว้"คิดถึงเธอ"
๔
เธอหละจะรู้ไหม
มีบางใคร"คิดถึง"เสมอ
ถึงแม้ไม่พบเจอ
ยังละเมอเพ้อทุกวัน
๕
ถึงเธอจะไม่คิด
จะปกปิดหัวใจฝัน
ปล่อยใครเพ้อรำพัน
ยังยืนยันว่า"รักเธอ"
๖
สบายดีหรือเปล่า?
คนไกลเฝ้าห่วงเสมอ
คืนนี้เหงาไหมเธอ?
ปล่อยฉันเพ้อ"หาแต่คุณ"
๗
เมื่อรัก"รักเธอ"แล้ว
คงไม่แคล้วแผ่วใจวุ่น
ก็เห็นแต่หน้าคุณ
ที่อบอุ่นในหัวใจ
๘
คิดถึงฉันหรือเปล่า?
มีรักเคล้าหัวใจไหม?
หรือปล่อยให้เป็นไป
ตามหัวใจที่ต้องการ
๙
หัวใจ"ฉันรักเธอ"
ปล่อยฉันเพ้อไม่สงสาร
ฉันรักเธอแสนนาน
เป็นหลักฐานอยู่นี่ไง
๑๐
หัวใจเปิดประตู
เธอรู้อยู่แก่ใจไหม
หน้าต่างของหัวใจ
เปิดให้ไว้"เธอคนเดียว"

บทส่งใจ
สำหรับบางเธอ บางใคร
หัวใจรักอาจไม่มีความหมาย

แต่สำหรับบางเธอ บางใคร
หัวใจรักมีความหมาย..ทุกวัน

พระเสาร์ที่ ๖ กันยาย์ ๒๕๕๑

9490

love

comment

4 กันยายน 2551 02:40 น.

:+: สัตว์ก็มีหัวใจ:+:

ยาแก้ปวด


๑
จะเอ่ยเอื้อนเรื่องยาวเล่าเป็นกลอน
อาจพอสอนสั่งใจคลายสงสัย
เป็นมนุษย์ดีแท้แน่หรือไง
เป็นอะไรดีกว่าค่อยว่ากัน
๒
ฉันเห็นคนมามากอยากเลี้ยงสัตว์
เอาไว้รัดกอดนอนตอนสุขสรร
ทั้งอุ้มชูปูเสื่อเพื่อจำนรร
เลี้ยงพวกมันอย่างดีมีให้ดู
๓
มีบางพวกเบอร์ห้าบ้าเห่อตาม
ทำนิยามว่ารักชักอดสู
ตอนแรกเลี้ยงถนอมออมอุ้มชู
เพราะสัตว์ดูน่ารักนักเยาว์วัย
๔
พอสัตว์โตขึ้นหน่อยปล่อยตามทาง
ข้าวที่วางว่างเว้นเป็นไฉน
ปล่อยทิ้งขว้างอ้างว้างสัตว์ครางไป
ไม่มีใครใส่ใจในตัวมัน
๕
ปล่อยให้มันร่อนเร่พเนจร
มิอาวรณ์หนหลังครั้งก่อนนั่น
ให้มันอดอยากหาข้าวทุกวัน
แล้วใยกันทิ้งเล่าไม่เฝ้าดู
๖
บ้างก็ปล่อยขี้เรื้อนเกลื่อนตามขน
เมินไม่สนหมัดเห็บเก็บตามหู
เกาะเป็นพวงดูดเลือดตามขุมรู
ช่างอดสูอนาจแท้แหมทำลง
๗
บ้างก็ไปปล่อยวัดพัสถาน
ให้รำคาญหลวงพ่อขออนิสงฆ์
กินข้าววัดใต้เรือนเหมือนตัวปลง
ว่านี่คงหมาวัดพลัดเข้ามา
๘
บ้างก็ทิ้งกลางทางให้ขวางคน
จราจลเละเทะเกะตาหา
ให้โดนรถขับทับกับลูกตา
ตายอย่างหมาข้างทางช่างอับจน
๙
บ้างก็เลี้ยงไว้โชว์ว่าโก้เก๋
พอหมดเท่ห์ทิ้งขว้างกลางถนน
อนิจจาหมาน้อยเจอแต่คน
จิตบันดลด้วยอะไรใคร่บอกที
๑๐
บ้างก็จับหมาแลกกับกระป๋อง
เหมือนเป็นของวัตถุไร้ราศี
ราคาแค่ห้าสิบบาทพอดี
ที่จะพลีชีวิตติดเขียงทาน
๑๑
บ้างก็แกล้งทารุณขุนให้กัด
ตีกันฟัดพนันไม่สงสาร
เลือดฉีกแตกแหลกแล้วทรมาน
เพียงเพื่อสานสนั่นตัญหาคน
๑๒
บ้างก็เตะไล่อัดชัดเมามันส์
สุดเเสนขำโชว์เพื่อนเหมือนไม่สน
ว่าข้านี้ยิ่งใหญ่เอาเสียจน
เกิดเป็นคนตัวใหญ่ทำร้ายมัน
๑๓
บ้างก็ใช้ไล่ล่าหาอาหาร
พอแก่ยานหมดแรงจะแข่งขัน
ก็ทิ้งขว้างไร้ค่าราคามัน
ช่างน่าขันเสียจริงคือสิ่งลวง
๑๔
เคยคิดไหมเขาก็มีชีวิต
มีหัวจิตหัวใจที่คิดหวง
มีครอบครัวของเขาอยู่เป็นพวง
และมีดวงใจภักดิ์กว่าบางคน
๑๕
เพียงแค่เขาเห่าแทนแสนคำพูด
หางหูลูดบอกท่าน่าฉงน
เพียงศึกษาเขาไปไม่ยากจน
เขาเหมือนคนตัวน้อยที่คอยเรา
๑๖
ถ้าพินิจพิเคราะห์ดูให้ดี
ความภักดีมากล้นกว่าคนเขา
เขาซื่อสัตย์เที่ยงแท้แม้ตัวเอา
ตายแทนเราได้กว่าหน้าเป็นคน
๑๗
เพราะชีวิตทุกมวลล้วนมีค่า
ความกรุณาเกิดได้ทุกแห่งหน
ความเมตตาก่อสร้างหากวางตน
คงเป็นคนใจพุทธสุดแสนดี
๑๘
ลองมาร่วมกันสร้างทางสัตว์เลี้ยง
ให้เป็นเสียงหนึ่งเดียวเชียวเสริมศรี
มูลนิธิจรจัดคงไม่มี
หากทุกที่เห็นค่าพาร่วมกัน
๑๙
ให้รู้จักรับผิดชอบชีวิต
ทำสิ่งผิดให้ถูกคงสร้างสรร
คงไม่มีซากเละเทะทุกวัน
บนทางนั้นให้เห็นเช่นนี้เอย

    ~ + ~ + ~ + ~