24 มีนาคม 2551 21:11 น.

ปลายตะวัน ตอน รอยรัก

ตอน รอยรัก

หากลิ้นชักความทรงจำเปิดปิดได้ ผมคงอยากจะปิดลิ้นชักนี้ไว้ตลอดกาล
เพราะทุกครั้งที่ผมเปิดมันขึ้นมา มันมีแต่ความเจ็บปวด ไม่เคยสักครั้งที่ผม
นึกย้อนไปแล้วไม่รู้สึกเจ็บแปล๊บเข้ามาในหัวใจ
วัยมหาลัยของผมน่าจะเป็นช่วงที่ผมรู้สึกว่าชีวิตเริ่มมีรสชาติและสีสรร และ
อาจเป็นเพราะผมได้ออกมาไกลจากบ้านด้วยละมังที่ทำให้ผมได้เรียนรู้อะไร
แปลกๆใหม่ๆ พร้อมๆกับความรัก
กวางตุ้งเป็นสาวที่จัดว่าสวยทีเดียว เธอดูปราดเปรียวและมีเสน่ห์ และเพราะ
ความมีเสน่ห์นี่แหละมั้งที่ทำให้เธอเป็นที่สนใจของชายอีกหลายคน ผมก็ไม่รู้
ว่าทำไมเธอถึงมาชอบผม ทั้งๆที่ผมออกจะเป็นคนเงียบๆ เงียบเสียจนบาง
ทีผมถามตัวเองว่า อะไรคือตัวตนของผม แต่ตุ้งก็ค่อยๆเข้ามาในชีวิตของผม
มาเพิ่มความหวานในหัวใจ มาปรุงรสชาติชีวิตของผมให้มีหลากหลายสี ผมกับ
ตุ้งไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด เราจะทำอะไรด้วยกันเสมอ อะไรที่ผมไม่เคยทำ
ผมก็จะได้เริ่มทำ แต่ผมยิ่งใกล้ชิดกับตุ้งเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังค่อยๆ
ห่างผมออกไป ห่างไปเสียจนผมรู้สึกว่า เธอมีผมอยู่ในหัวใจหรือเปล่า เธอมี
ผมเพียงคนเดียวหรือเปล่า มันเป็นคำถามที่ผมคอยถามตัวเองตลอด และวัน
หนึ่งผมก็ได้คำตอบนั้น ว่าเธอไม่ได้มีผมเพียงคนเดียว
เหมือนฟ้าฟาดมาที่กลางใจ ภาพที่ผมเห็นตุ้งระริกระรี้อยู่กับชายอื่นมันช่าง
ทิ่มแทงหัวใจของผมเหลือเกิน มันเหมือนใครเอามีดมาทิ่มแทงตรงกลางใจ
สายตาที่เธอมองมาที่ผม ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปจนผมตั้งตัวไม่ติด
ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่รักกันจะทำกันได้ขนาดนี้ ถ้าใจของผมเป็นดั่งแก้วมันก็
คงเป็นแก้วที่แตกละเอียดยับเยิน แตกด้วยมือของคนที่ผมรัก ถ้าผู้ชายร้องไห้
ได้น้ำตาของผมคงไหลออกมาเป็นสายเลือด แต่ที่ผมทำได้คงแค่กลืนมันกลับ
เข้าไป และเพราะความเจ็บปวดนี้เองที่ทำให้ผมกับหนำเลี๊ยบได้มาคุยกันอีก
ครั้ง หนำเลี๊ยบจะเป็นเพื่อนคนเดียวที่ผมได้ปรับความทุกข์เศร้าในใจได้
แต่เพราะผมมัวแต่เจ็บละมังผมถึงไม่ทันสังเกตว่า มีคนอีกคนหนึ่งเธอเจ็บ
ปวดตามผมไปด้วย และถ้าหากผมสามารถย้อนเวลาตรงนี้ได้ ผมอยากจะ
บอกกับเธอคนนี้เหลือเกินว่า " ผมขอโทษ ที่ผมไม่เคยรู้เลย ว่าคุณรักและ
เป็นห่วงผมแค่ไหน "...

จันทร์แต้มแต่งฟากฟ้า งามเหงา
งามง่ายซุกซอกเงา หลืบเร้น
ใจเอยเอ่ยเบาเบา เอื้อนบอก
ซ่านแทรกดังคับเค้น ขื่อค้ำอกไฉนฯ

รักไล้โลมอ่อนอ้อน เอื่อยไหว
หวิวหวั่นวุ่นภายใน ชื่นช้ำ
พบพรากพรางผันไป ปลายภพ
เคยชื่นกลับกลืนกล้ำ กลัดกลุ้มบ่หายฯ

จิตเอยเพียงแต่งแต้ม เติมเอง
ไหวหวั่นบ่หวั่นเกรง โศกเศร้า
ยามสุขเสพครื้นเครง เริงโลก
ละร่างลืมจิตเคล้า คลุกครื้นโลกีย์ฯ

ปลายตะวันตกต้อง เตือนตน
เบิกบาปบ่มเจียนจน หม่นไม้
ทิวาว่ายวารวน เวียนว่าง
ดังรักดังสุขไซร้ สุดสิ้นเสน่หาฯ

******

1231

love

comment

24 มีนาคม 2551 14:38 น.

ปลายตะวัน

ยาแก้ปวด

ตอน รอยอดีต

คงจะเป็นซอกแห่งความทรงจำครั้งหนึ่งที่ตัวเราคิดถึง ไม่ว่ามันจะผ่านไปนานเท่าไหร่แต่เราก็ยังคงจำได้ไม่ลืมเลือน ช่วงเวลาที่ผมนึกถึงมันเป็นช่วงเวลาที่มีค่าเกินกว่าที่ผมจะบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้ คงเหมือนลิ้นชักความทรงจะต่างๆที่ค่อยๆเปิดมันออกมา
จำได้ว่าสมัยมัธยมต้น ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดเชียงราย ผมเป็นลูกชายคนกลางคนเดียวของครอบครัว มีพี่สาวและน้องสาวคือต้นแบบในการดำเนินชีวิตของผม แม่ผู้ซึ่งเป็นดวงใจของผม เลี้ยงดูทะนุถนอมผมราวกับไข่ในซอกหิน ไม่เคยสักครั้งที่ผมจะเป็นเหมือนนักเรียนชายอื่นๆ ที่มีเรื่องชกต่อย เกเรมาให้แม่ต้องปวดหัวสักครั้ง ผมไม่รู้ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของรสชาติชีวิตหรือเปล่า กับการที่เราจะได้เอะอะเอ็ดตะโร ชกต่อยตีตามประสาเด็กผู้ชายแต่สำหรับผมดูชีวิตจะดำเนินไปเรียบๆไม่โดดเด่นไปเรื่อยๆ ผมเคยยืนมองอยู่ริมระเบียง
หน้าห้องเรียน เห็นเพื่อนนักเรียนชายวิ่งเตะฟุตบอลอยู่กลางลานกว้าง ใบหน้าเต็ไปด้วยหยาดเหงื่อ เสื้อผ้าสกปรกมอมแมม แต่ใบหน้าเหล่านั้นกับเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ยิ้มอย่างอิสระ ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ที่ไม่ต้องคอยระวังตัวเหมือนผม และด้วยเหตุนี้ละมั๊งที่ทำให้ผมเป็นจุดมุ่งหมายคอยโดนแกล้งจากนักเรียนหญิงแทน
ซึ่งผมไม่รู้เลยว่าในตอนนั้น การที่นักเรียนหญิงคนหนึ่งจะคอยตามแกล้งผู้าอย
ผู้ชายรื่อยๆนั้นมันมีสาเหตุมาจากอะไร ผมรู้แต่ว่าปัจจุบันนี้เธอมีอำนาจในการดำเนินชีวิตของผมเสียเหลือเกิน เธอชื่อ "หนำเลี๊ยบ" เป็นผู้หญิงผิวขาว หน้าตาจิ้มลิ้ม อ่อนหวาน รอยยิ้มใสซื่อของเธอในตอนนั้นดูช่างยียวนในโสตประสาทของผมเสียเหลือเกิน เพราะเธอจะคอยตามแกล้งผมได้ทุกวี่ทุกวัน เธอและกลุ่มเพื่อนของเธอมักจะมองผมด้วยสายตาสนุกสนานเสมอราวกับว่าผมเป็นของเล่นของพวกเธอเหล่านั้น ไม่ว่าจะคอยเอากระเป๋าสตางค์ของผมไปซ่อนบ้าง รองเท้าบ้าง เสื้อกีฬาสีของผมบ้าง ในตอนนั้นผมได้แต่ฉุนตัวเอง อยากจะแกล้งคืนกลับทำไม่ได้ เพราะความที่พวกเธอเหล่านั้นเป็นนักเรียนหญิง ผมได้แต่ใช้สาาขู่สายตาดุๆข่มขู่พวกเธอ แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะทำให้เธอเลิกที่จะแกล้งผม แล้วด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ผมได้รู้ทีหลังว่า การที่เธอแกล้งผมนั้น เพราะเธอสนใจผมนี่เอง
แต่เพราะความที่ผมไม่เคยเปิดโอกาสให้กับตัวเอง ไม่เปิดใจสู่สังคม ไม่เคยรู้ ไม่เคยสัมผัสว่ามิตรภาพความรักเป็นอย่างไร ผมจึงปล่อยให้ชีวิตวัยมัธยมผ่านไปอย่างไร้บทบาท เพราะวงจรชีวิตของผมเหมือนกับการถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ ไม่ออกนอกระบบที่วางไว้ วัยมัธยมของผมผ่านไปอย่างราบเรียบ ไม่พุ่งปรี๊ดปร๊าดแบบคนอื่นๆ จนกระทั่งผมไปศึกษาต่อที่มหาลัยเชียงใหม่ ผมได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอายุมากกว่าผม เธอชื่อ "กวางตุ้ง" ตุ้งทำให้ผมได้รู้จักว่าความรักเป็นอย่างไร ผมเคยคิดว่า ตุ้งนี่แหละคือสุดที่รักที่ผมตามหา
เธอจะเป็นคนเดียวที่ผมจะทุ่มเททุกอย่างให้ แต่ไม่ว่าผมจะทุ่มเทเท่าไหร่ มันยิ่งเหมือนกับการเติมเชื้อเพลิงไปในใจผมเท่านั้น ถ้าเธอคือแสงไฟเธอก็คงเป็นแสงไฟที่สาดส่องใจผมให้มอดไหม้ตลอดเวลา เธอทำให้ผมได้สัมผัสกับความรัก ความหวานชื่น และความเจ็บปวด ถ้ามันคือความรักผมก็อยากจะบอกว่าความรักครั้งนี้ได้สร้างรอยแผลฉกรรจ์ในใจผมเป็นแผลที่บาดลึกเกินกว่าที่ผมจะลบเลือน และเพราะตุ้งอีกกระมังที่ทำให้ผมกับหนำเลี๊ยบค่อยๆห่างกันออกไป ไกลจนเหมือนว่าเราคงเป็นได้แค่รอยอดีตเท่านั้น...