9 พฤษภาคม 2548 22:41 น.
ร้อยฝัน
เขาจากไปนานแล้วใจแป้วอยู่
แสนหดหู่ รวดร้าว คราวขื่นขม
ใจมันเจ็บ ปวดปร่า คราระทม
สุดตรอมตรม ทนฝืน กลืนน้ำตา
ต้องทนอยู่คนเดียวเปล่าเปลี่ยวนัก
เป็นเพราะรัก เป็นพิษ ริษยา
หลงเล่ห์กล มนต์ดำ แห่งมายา
จึงต้องมา ครวญคร่ำ น้ำตานอง
ขอเพียงใครสักคน สนใจบ้าง
ปล่อยเคว้งคว้าง เปลี่ยวเหงา ใจเศร้าหมอง
หวังจะได้ หัวใจ ใครมาครอง
ตามครรลอง แห่งรัก ชักนำไป
แต่ไม่เห็นมีใคร ในวันนี้
แม้ยอมพลี ความรัก ใจภักดิ์ให้
มีแค่เพียง คำถาม ว่าทำไม
จึงร้างไร้ คนดี ที่ฉันรอ
จึงต้องทนหนาวเหน็บ และเจ็บปวด
ทนร้าวรวด ชอกช้ำ ระกำหนอ
จะอีกนาน เท่าใด ต้องทนรอ
แค่เพียงขอ มีใคร ในคืนวัน
6 พฤษภาคม 2548 22:59 น.
ร้อยฝัน
ตั้งกระทู้ ชวนสมัคร นัดพวกพ้อง
รวมพี่น้อง ไทโพเอ็ม ให้เต็มที่
มาพบปะ สังสรรค์ วันเปรมปรีย์
โอกาสมี พบกัน วันสุขใจ
ณ ระยอง เมืองสวย ด้วยธรรมชาติ
พิศพิลาศ งามล้ำ น้ำสวยใส
งามน้ำจิตร มิตรแท้ มีให้ไป
ไม่ว่าใคร ได้เยือน เหมือนต้องมนต์
คุณกอกก คุณอัลฯ นั้นใจดี
เตรียมเต็มที่ ต้อนรับ ไม่สับสน
ให้สนุก สุขกายใจ ในทุกคน
ขอพระดล บันดาลสุข พ้นทุกข์ภัย
อยากไปด้วย ใจจะขาด แต่พลาดพลั้ง
ด้วยว่ายัง ติดงาน ครั้นทำไก๋
กลัวถูกบ่น ลับหลัง ช่างกระไร
เพิ่งลาไป พักร้อน ก่อนกลับมา
ขอให้ ทุกคนสุข สนุกสนาน
ให้สราญ ปรีย์เปรม ถ้วนทั่วหน้า
ถ้ายังมี อีกครั้ง ขออีกครา
จะจัดสรร เวลา ให้พอดี
4 พฤษภาคม 2548 07:43 น.
ร้อยฝัน
เคว้ง เคว้ง คว้าง คว้าง กลางฝัน
หวั่น หวั่น หวาด หวาด หวั่นไหว
คล้าย คล้าย คิด คิด ถึงใคร
ที่ไม่...เคย ..รู้ใจ....ได้เลย
จึงเก็บเป็นเพียงความฝัน
เก็บไว้ในวันที่ผ่านเฉย
เก็บไว้อย่างวัน ที่เคย เคย
วันคืนล่วงเลย ไม่เคยลืม
4 พฤษภาคม 2548 07:38 น.
ร้อยฝัน
มาเถิดชิดเข้ามาเถิดหนาเจ้า
มารับเอาคำกลอนปู่สอนสั่ง
จงตั้งใจสดับ จงรับฟัง
ด้วยเจ้ายังเล็กนัก จักต้องเรียน
เจ้าจงขยันหมั่นศึกษา
นำวิชาที่ให้ไปอ่านเขียน
จักสำเร็จเสร็จได้หากพากเพียร
เป็นดั่งเทียนส่องสว่างทางที่ไป
เติบใหญ่เจ้าจักได้เป็นนายคน
มีคนขน เงินทอง มากองให้
มีคนมา นบนอบ มาเอาใจ
เจ้าจักได้ ยิ่งใหญ่ ในหมู่ชน
แต่เจ้าจงอย่าเอาเยี่ยงอย่างเขา
อย่าโกงกินหูเบาเฝ้าพร่ำบ่น
ใส่เสื้อนอกหลอกเขาเหล่าคนจน
ชั่วเหลือทนเฉือนเชือดเอาเลือดปู
ขอเจ้าจงจำคำปู่พร่ำสอน
ชีวิตเจ้าจักสั่นคลอนหากลบหลู่
เก็บคำสอนเอาไว้ใช้ตรองดู
เจ้าจงอยู่อย่างคนดี มีคุณธรรม
4 พฤษภาคม 2548 07:30 น.
ร้อยฝัน
ฟ้าดูงามยามเย็นเห็นแสงสาด
เหมือนภาพวาดสรรสร้างทางแห่งศิลป์
เสียงนกกาแว่วร้องก้องได้ยิน
เย็นย่ำบินกลับมาหารังนอน
คนหมดใจนั่งมองทางพลางร้องไห้
หมดแรงใจสิ้นหวังนั่งทอดถอน
ร้องร่ำไห้ดั่งใจจะขาดรอน
นกคืนคอน แต่ลูกจาก พรากบ้านมา
หวังจะพบฟ้าใหม่ในเมืองหลวง
ดั่งกลลวงขังไว้ให้เหมือนหมา
ที่จนตรอกหมดทางหมดปัญญา
จึงหันหน้าเช้าชนทนต่อไป
อาศัยอยู่บ้านเช่าเท่ารูหนู
แคบอุดอู้เพราะจนต้องทนได้
แม้เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าสักเพียงใด
แต่อย่างไรก็ต้องทน เพราะจนเงิน
หวังจะส่งเงินไปให้พ่อแม่
ยามเฒ่าแก่มีใช้ไม่ขัดเขิน
แม้จะทุกข์เพียงใดต้องเผชิญ
ถูกมองเมินตีตราว่าหน้าทน
เป็นผู้หญิงหากินที่สิ้นคิด
ย้ำความผิดในใจให้สับสน
แม้ขายตัว แม้ชั่ว แต่เป็นคน
ที่ดิ้นรนให้อยู่ได้ในสังคม
หน้าส่วนตัว
1111
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
