23 กันยายน 2548 21:42 น.

หมดทาง หมดไฟ หมดใจ

เมื่อมาถึงทางตันกลั้นไม่อยู่
มันอดสู ไร้หนทาง ที่จะแก้
เมื่อระบบ มันเน่า ใครเล่าดูแล
จ้องจะแฉ ความร้าย ทำลายกัน

จึงหมดแรง หมดใจ ในงานการ
ยากประสาน รอยร้าว ให้คืนมั่น
คนหมดไฟ แค่รอ ผ่านคืนวัน
ให้มันผัน เปลี่ยนไป ไม่อาทร

หมดความคิด หมดความฝัน จะฟันฝ่า
หมดศรัทธา สิ้นหวัง นั่งทอดถอน
ประเทศชาติ เป็นอย่างไร ไม่สังวร
มันทำก่อน ข้าทำมั่ง ให้พังไป

คนหมดทาง หมดไฟ หมดใจฝัน
ความตั้งมั่น ความหวัง ยังเหลือไหม
มีแต่เจ็บ แต่แค้น แน่นหัวใจ
เพราะอะไร เพราะใคร ช่วยตอบที

23 กันยายน 2548 20:00 น.

เมื่อมาถึงทางตันกลั้นไม่อยู่
มันอดสู ไร้หนทาง ที่จะแก้
เมื่อระบบ มันเน่า ใครเล่าดูแล
จ้องจะแฉ ความร้าย ทำลายกัน

จึงหมดแรง หมดใจ ในงานการ
ยากประสาน รอยร้าว ให้คืนมั่น
คนหมดไฟ แค่รอ ผ่านคืนวัน
ให้มันผัน เปลี่ยนไป ไม่อาทร

หมดความคิด หมดความฝัน จะฟันฝ่า
หมดศรัทธา สิ้นหวัง นั่งทอดถอน
ประเทศชาติ เป็นอย่างไร ไม่สังวร
มันทำก่อน ข้าทำมั่ง ให้พังไป

คนหมดทาง หมดไฟ หมดใจฝัน
ความตั้งมั่น ความหวัง ยังเหลือไหม
มีแต่เจ็บ แต่แค้น แน่นหัวใจ
เพราะอะไร เพราะใคร ช่วยตอบที

20 กันยายน 2548 22:36 น.

ขอเหอะนะ

โปรดอย่าถามฉันอีกได้ไหม
ว่าเป็นอย่างไรในวันนี้
ยิ่งถามยิ่งทุกข์ทบทวี
หยุดเสียที อย่าถามกัน

โปรดอย่าห่วงฉันอีกได้ไหม
ยิ่งห่วงเท่าไร ยิ่งไหวหวั่น
อยากลืมหมดใจ ลืมคืนวัน
ที่สองเรานั้น เคยคู่เคียง

โปรดอย่าตามฉันอีกได้ไหม
ณ แห่งหนใด ฉันอยากเลี่ยง
ไม่อยากได้ยิน แม้สำเนียง
หรือแม้แต่เสียง ที่รำพัน

โปรดอย่าดีกับฉันได้ไหม
รู้เถอะหัวใจ มันไหวหวั่น
หยุดเถอะนะ อย่าทำร้ายกัน
หยุดเถิดให้ฉัน ได้พักใจ

ขอเถอะนะ ขอวันนี้
ขออยู่ดีดี จะได้ไหม
อยู่คนเดียว โดยไม่มีใคร
เพื่อทบทวนใน เรื่องที่ผ่านมา

16 กันยายน 2548 21:30 น.

แดดยามเช้า สาดแสง ไม่แรงร้อน
แสงแดดอ่อน อุ่นในใจ ชวนไหลหลง
ดอกบัวบาน คลี่กลีบ ดั่งงวยงง
หมู่ผึ้งลง คลอเคล้า เย้ามาลี

กลิ่นเกษร หอมอบอวล ชวนฝันใฝ่
ทั้งกลีบใบ ยามต้องแสง งามสดสี
สยายกลีบ ยั่วเย้า เหล่าภุมรี
ดุจนารี เย้ายวน มวลหมู่ชาย

งามสีสัน หอมกลิ่น จรุงใจ
ทั้งก้านใบ บ่งบอก ถึงความหมาย
ดังเสน่ห์ ร้อนแรง แห่งเรือนกาย
ต้องใจชาย ยามได้พบ ประสบนาง

คงอยู่คู่ กันไป ในโลกหล้า
ทั้งบุปผา ภุมริน มิผินห่าง
เหมือนสัมพันธ์ หญิงชาย ไม่เคยจาง
ดังได้วาง กฎไว้ ในโลกา

15 กันยายน 2548 20:03 น.

เขาซื้อฉันมา สู่ชายคา บ้านหลังใหญ่
แล้วปล่อยไว้ ในห้องหับ อันโอฬาร
คนแล้ว คนเล่า ที่ฉันเคยผ่าน
เวลาไม่นาน ฉันผ่ายผอมลง

ทุกเช้า ทุกเย็น บีบเคล้น ลูบไล้
แล้วปล่อยไว้ ไม่ใส่ใจ ทิ้งส่ง
อยู่ทุกวัน เวียนว่าย จนเริ่มปลง
เอ๊ะนั่นคุณคง รู้ว่า ฉันคือใคร

ฉันคือสบู่ ที่คุณถู ทุกวัน
คราอาบน้ำนั่น ใช้ฉัน ใช่ไหม
ใช้ดับกลิ่นเหงื่อ ล้างไม่เหลือ เลยคราบไคล
ทุกคนถูกใจ ใช้ฉัน ทุกวันเอย