26 สิงหาคม 2548 22:02 น.
ร้อยฝัน
........ไม่โดดเด่น ไร้ค่า ราคาด้อย
ดูต่ำต้อย ติดดิน สิ้นความหมาย
ไม่เด่นดัง ค้างฟ้า ดั่งดาวพราย
ค่าดังควาย ตามนา ตีค่าคน
........ เกิดแต่ดิน มิอาจเทียบ เทียมใครได้
ทนอยู่ไป อย่างไร้ ใครมาสน
เขาหยามเหยียด เหม็นสาบ คนจนจน
จึงต้องทน ก้มหน้า มิกล้ามอง
........ เขาเหยียบจม ลงมิด จนติดหล่ม
ได้แต่ก้ม ยอมทน ใจหม่นหมอง
สิ่งที่หวัง มิได้ ดังหมายปอง
เป็นหมามอง ปลากระป๋อง จึงต้องเมิน
....... เขาตีค่า ของข้า เพียงแค่นี้
มิได้มี ใครเยินยอ ฤาสรรเสริญ
ดำรงอยู่ ในสังคม อย่างส่วนเกิน
ตามทางเดิน นอนคุดคู้ อยู่อย่างหมา
20 สิงหาคม 2548 23:19 น.
ร้อยฝัน
.......... กดโทรศัพท์ รับข้อความ ที่ฝากถึง
ได้แต่อึ้ง นิ่งงัน กลั้นไม่ไหว
ข้อความบอก อิดหนา ระอาใจ
ทนไม่ไหว กับความรัก ที่ให้มา
.......... เธอจ๋าเธอ ใยตัดรอน ทอนความรัก
ที่ฉันภักดิ์ ใจมั่น หมั่นรักษา
เธอมองเมิน ห่างไป ไกลสายตา
ไม่รู้ว่า ฉันเจ็บช้ำ หรือ อย่างไร
......... จะทำดี อย่างไร ไม่เคยเห็น
เธอทำเป็น เฉยชา ยักท่าใส่
จะงอนง้อ ขอร้อง สักเพียงใด
เคยบ้างไหม เห็นใจ ในสักวัน
......... กับคนอื่น เธอหวานชื่น ระรื่นนัก
มอบความรัก เอาใจใส่ เติมไฟฝัน
คอยห่วงหา เอื้ออาทร คอยแบ่งปัน
แต่กับฉัน เธอทำร้าย ทำลายใจ
......... รู้บ้างไหม น้อยใจ เธอหนักหนา
ยิ่งเธอมา ตัดรอน ยิ่งไปใหญ่
เมื่อไม่รัก จะไม่รอ ขอห่างไกล
ขอพักใจ ให้หายเจ็บ จักกลับมา
15 สิงหาคม 2548 22:44 น.
ร้อยฝัน
มองดูฟ้า เบื้องบน ใยหม่นหมอง
น้ำตานอง ท่วมใจ ในวันนี้
เมื่อรู้ข่าว พี่ชาย ที่แสนดี
วายชีวี มอดดับ ไปกับไฟ
ในวันแม่ พี่กลับ มาเยี่ยมเยือน
มาถึงเรือน พร้อมข้าวของ มากองใหญ่
พอพลบค่ำ พี่จึงลา เพื่อกลับไป
เที่ยวเมืองไกล ในวันหยุด พร้อมลูกเมีย
ข่าวพี่กลับ ไปบ้าน สราญรื่น
ใจสดชื่น แจ่มใส ไม่มีเสีย
จึงดื่มเหล้า เพราะอ้างว่า ขับรถเพลีย
ฝ่ายผู้เมีย ตามใจ ไม่ว่ากัน
ทั้งดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ทีวีพร้อม
ผู้เมียยอม อยากบ่น ต้องทนกลั้น
ทนรำคาญ ไม่ไหว ออกไปพลัน
บ้านข้างนั้น คุยกัน ฆ่าเวลา
จนดึกดื่น เที่ยงคืน พี่หยุดดื่ม
แล้วเกิดลืม ดับไฟ จุดไว้หนา
จึงเข้านอน หลับฝัน สุขอุรา
หารู้ว่า ไฟที่จุด กำลังลาม
ทั้งลูก ทั้งเมีย หนีฝ่าออกมาได้
แต่ใยไร้ ตัวพี่ มีคำถาม
หรือพี่เมา ปลุกเท่าไร ไม่รู้ความ
จึงไม่ตาม ออกมา พร้อมหน้ากัน
ไฟลุกโหม ลามไหม้ ไร้ซึ่งร่าง
คนรอคว้าง ถอดใจ ไปแล้วนั้น
มองเห็นเพียง เถ้าถ่าน และกลุ่มควัน
ตัวพี่นั้น หายวับ ไปกับไฟ
ทิ้งลูกเมีย เอาไว้ ให้เศร้าหมอง
ทิ้งพี่น้อง ทุกข์ทน บ่นร่ำไห้
ทิ้งลูกชาย ตัวน้อย คอยร่ำไป
แสนอาลัย พี่ชาย ไม่คืนมา
ขอพี่ชาย เป็นสุข ในแดนสรวง
อย่าได้ห่วง สิ่งใด นะพี่จ๋า
คงทำได้ เท่านี้ เพื่อพี่ยา
แทนวาจา ฝังไว้ ในผืนดิน
7 สิงหาคม 2548 23:17 น.
ร้อยฝัน
ที่เธอเห็น ดูเป็น คนเฉยชา
ฉันสร้างภาพ ขึ้นมา ดอกหนานั่น
ดูเหมือนสิ้น เยื่อใย ไม่ผูกพันธ์
แต่ใจนั้น มันดื้อ ยังถือดี
ที่ไม่ทัก ไม่ถามไถ่ ใช่ไม่ห่วง
ที่ไม่ควง ไม่มาพบ ใช่หลบหนี
ที่ไม่โทร ไม่คุย กับคนดี
เหตุผลมี แค่ไม่อยาก ไปกวนใจ
ก็เพียงแค่ กลัวจะ รบกวนเธอ
แม้ใจเพ้อ ยอมทน อยู่จนได้
แม้จะรัก จะห่วง สักปานใด
ต้องห้ามใจ ทนเก็บไว้ เพียงลำพัง
ไม่อยากให้ เธอรู้ คิดอย่างไร
กลัวร่ำไห้ ทั้งหัวใจ ตั้งความหวัง
แต่ไม่อยาก จบที่ รักเธอพัง
จึงต้องยั้ง ห้ามใจ ไม่ให้กวน
3 สิงหาคม 2548 22:01 น.
ร้อยฝัน
หากจะบอก ทุกคน ว่าคิดถึง
มีใครซึ้ง ที่บอกไป หรือไม่หนอ
แค่รับรู้ ไว้บ้าง ก็เพียงพอ
คงไม่ขอ หมดทั้งใจ ยกให้มา
อยากบอกว่า งานยุ่ง เสียจริง จริง
ใช่ทอดทิ้ง สิ้นเยื่อใย ไปดอกหนา
ต้องรีบเร่ง ส่งงาน ตรงเวลา
ใจอยากมา พานพบ ประสบกัน
แต่คงทำ ได้เพียง เขียนเป็นกลอน
เอาไว้อ้อน กันลืม ชื่อร้อยฝัน
จะอย่างไร แม้ห่างหาย ไปนานวัน
ขอจำมั่น อย่าลืมเลือน เพื่อนคนไกล
หน้าส่วนตัว
920
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟร้อยฝัน
