17 สิงหาคม 2548 22:46 น.
อัลมิตรา
..๏ นกเดี่ยวฯบินลัดฟ้ามาปกป้อง
ฉันที่เคยหม่นหมองจนร้องไห้
อยากอิงแอบอกอุ่นละมุนละมัย
ความทุกข์ใจก่อนนั้นคงบรรเทา
แม้นไม่ใช่บุคคลที่ค้นหา
แต่ชะตากำหนดบทให้เขา
ประหนึ่งด้ายเส้นน้อยปลายก้อยเรา
ผูกโยงเข้าเป็นเกลียวมาเกี่ยวดอง
คราวที่ฉันย่ำแย่เพราะแพ้พ่าย
เขายังหมายมั่นจิตคิดเกี่ยวข้อง
ยามเสียทีพลาดพลั้งยังประคอง
ทุกคำร้องเขารับรู้พร้อมดูแล
เปรียบฉันคนสิ้นไร้ในคุณค่า
เขาเมตตาปลอบขวัญตอนฉันแย่
เทียบกับเขาคนนั้นที่ผันแปร
ก็รู้แน่ผู้ใดให้รักจริง
แด่นกเดี่ยวฯอีกหนคนเชียงใหม่
เพราะประจักษ์หัวใจค่าใหญ่ยิ่ง
แต่เหมือนกรรมวิบากยากพักพิง
เรื่องบางสิ่งเสียดายมันสายเกิน ๚ะ๛
..ฉันคิดว่า ..
..การที่เราจะได้เจอคนที่ใช่หรือเปล่า
..มันเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดมาแล้ว
..และถึงแม้ว่าเขาจะใช่
..แต่ถ้ามันผิดเวลา
..เขาก็จะผ่านเข้ามาในชีวิต เพื่อเหตุผลบางอย่าง
..เช่นมาช่วยเหลือ หรือมาให้บทเรียน ก็เท่านั้น ./
17 สิงหาคม 2548 12:37 น.
อัลมิตรา
..๏ เพราะเธอยังห่วงหาอาวรณ์เขา
มิอาจลืมรักเก่าที่เศร้าหมอง
ฉันมิได้เจตนามาเฝ้ามอง
ความเกี่ยวข้องบอกได้ฉันไม่มี
ฉันเพียงแต่ยืนดูอยู่ห่างห่าง
แก้วถูกขว้างต่อหน้าตำตานี่
เขาเอามาทิ้งไว้มิไยดี
แก้วใบที่ยับเยินเกินเยียวยา
จะซ่อมแซมอย่างไรใครตอบที
ฉันไม่รู้วิธีที่รักษา
ได้แต่มองแล้วสมเพชเวทนา
แก้วไม่เหลือคุณค่าคราชื่นชม
เ ก ร็ ด ท ร า ย . . .
เคยประกายวับวาวเจ้างามสม
ครั้นถูกหลอมเป็นแก้วแล้วระทม
โดนคลื่นลมฤๅพร้อยบนรอยทราย
แ ด่ เ ธ อ ..
หากยังเพ้อรำพันด้วยมั่นหมาย
หัวใจเธอเจ็บมิจำเขาทำลาย
อาจสลายสักวันฉันขอเตือน ๚ะ๛
16 สิงหาคม 2548 14:17 น.
อัลมิตรา
..๏ เราคืออัลมิตราสามัญชน
ปราศเวทมนตร์กลใดไว้หลอกล่อ
หากตัวท่านพิจารณาว่าดีพอ
อย่ารีรอมอบจิตเป็นมิตรกัน
มิได้เป็นนางฟ้ามาตบตา
อวดฤทธาเวทมนตร์ดลเสกสรร
มีเภทภัยให้ผจญด้นฝ่าฟัน
มากความฝันแต่เหมือนดูเลือนลาง
บ้านก็อยู่บนดินใช่ถิ่นฟ้า
อัลมิตราลำบากสู้ถากถาง
มิใช่คนรวยล้นบนเส้นทาง
มีอิ่มบ้างอดบ้างอย่างเคยเป็น
มิได้งามเลิศเลอเสมอเทพ
พอสังเขปตัวตนให้คนเห็น
แต่หัวใจที่บอบช้ำแสนลำเค็ญ
จำซ่อนเร้นเก็บไว้มิให้ดู
ตัวตนมีแค่นั้นอัลมิตรา
ภาพตรงหน้าเขาวาดอาจเริดหรู
หลากงานเขียนปรากฏบทเชิดชู
แต่หัวใจใครเล่ารู้เราผู้ตรม
ยอมรับความเป็นไปในความจริง
เรา..แค่หญิงคนหนึ่งซึ่งขื่นขม
อาศัยบ้านกลอนไทยระบายอารมณ์
จะชื่นชมหรือชิงชังใจหยั่งเทอญ ๚ะ๛
15 สิงหาคม 2548 16:45 น.
อัลมิตรา
..๏ ทบทวนเรื่องของเราในคราวนี้
สิ้นสุดรักเสียทีที่มั่นหมาย
จะรื้อฟื้นความทรงจำเพื่อทำลาย
เมื่อรักกลายขื่นขมเพราะลมลวง
เหม่อมอง ..ช่องเขาขาด.. อนาถนัก
จำต้องหักอาลัยไม่คอยหวง
รักของเธอที่ปรากฏปดทั้งปวง
จึงขาดช่วงดั่งภูเขาเราขาดกัน
ภาพความหลังหลอนใจให้โหยหา
คืนแจ่มฟ้า ณ ..ถ้ำพัง.. ยังย้อนฝัน
หาดทรายที่มีทะเลเห่รำพัน
เธอกับฉันรักชื่น ..คืนผิงดาว..
แค่ช่วงเดือนผ่านไปใจเธอเปลี่ยน
ดั่งลมเวียนวูบไหวเมื่อใกล้สาว
เส้นทางรักเริ่มสะดุดหยุดเรื่องราว
เหลือร่องรอยปวดร้าวคราวรักลา
ทะเลเอ่อท่วมอ่าว ..อัษฏางค์..
เขียนอำพรางหลอกไว้ให้กังขา
แต่ทุกข์ท่วมใจฉัน ..อัลมิตรา..
คงเกินกว่าการรับรู้ของผู้ใด
..เกาะที่ไม่มีวันจะลืมเลือน..
ข้อความเหมือนตอกย้ำย่ำทุกข์ใส่
ฉันอยากลบความทรงจำครั้งนี้ไป
เพื่อหัวใจที่ล้ากล้าประจัน
กลับมาเยือนสีชังในครั้งใหม่
วอน..เจ้าพ่อเขาใหญ่.. ดลใจฉัน
เสกกำแพงล้อมใจไว้ป้องกัน
เพื่อปิดกั้นกับดักหลุมรักใคร
ม่ า น มื ด เ ลื อ น เ ลื อ น เ ลื่ อ น ป ก น้ำ
เ รื อ ต า ม ริ ม ฟ้ า ป ร ะ ภ า ไ ส ว
ค ลื่ น เ ห่ ซั ด ห า ด ส า ด หั ว ใ จ
ดั บ ไ ฟ รั ก นี้ ที่ สี ชั ง ๚ะ๛
11 สิงหาคม 2548 11:04 น.
อัลมิตรา
..๏ ตัวอักษรตรงหน้าไม่ปรากฏ
มีคราบน้ำตาหยดจรดกระดาษขาว
คิดจะเขียนเรียงความเล่าเรื่องราว
แสนปวดร้าวทำอย่างไร..แม่ไม่มี
คุณครูขาการบ้านมันช่างยาก
ดั่งกระชากหัวใจรู้ไหมนี่
ใครจะเศร้าเท่าหนูครูตอบที
ร่ำหารักจากแม่นี้..ที่ไหนกัน
เห็นคนอื่นสุขแท้ท่ามแม่พ่อ
หนูแสนท้อยากไขว่แม้ในฝัน
หวังอ้อมกอดอบอุ่นการุณปัน
สิ่งที่โหยหานั้น..มันห่างไกล
ครอบครัวที่พร้อมหน้าคราคืนค่ำ
เสียงแม่ขับลำนำกล่อมขวัญให้
ล้วนแต่เป็นความฝันปั้นแต่งไป
หนูกอดหมอนร้องไห้..ไร้คนแล
อาศัยบ้านสงเคราะห์พอพักพิง
หนูโดนทิ้งขว้างไว้ไร้พ่อแม่
ชีวิตดั่งเรือน้อยถูกลอยแพ
ฝ่ากระแสลำพัง..อย่างเดียวดาย
จากหัวใจเขียนไปเพื่อให้รู้
กระดาษเปล่าส่งคุณครูเล่าความหมาย
เด็กกำพร้าไร้แม่พ่อเคียงคลอกาย
เรียงความคล้ายกระดาษโล่ง..โยงเรื่องราว ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1250
