เรื่องสั้น นิยาย

เจ้าหม่ำ

พีรเดช นวลสาย

เมฆตั้งเค้าทะมึน ฝนทำท่าจะตก 
     ผมรีบวิ่งไปเก็บเสื้อผ้าบนราวตากข้างบ้าน ยังไม่ทันจะเสร็จมันก็เทลงมาจริงๆ เม็ดเป้งอย่างที่เค้าเรียกฝนไล่ช้าง มันจะตกมาทำบ้าอะไรนักหนาทุกวัน คนแถวนี้ไม่มีใครเค้าชอบฝนกันหรอก ไอ้ตรงที่เค้าทำนา เค้าต้องการน้ำกัน มันก็ไม่เฉียดกรายไปใกล้ ตรงที่เค้าด่าเค้าแช่งดันตกได้ตกดี ตกทีน้ำท่วมเจิ่งไปหมด
     เก็บเสื้อผ้าเสร็จผมนั่งหอบเหนื่อย ตัวเปียกไปแถบหนึ่ง  -บ้าแท้ๆ ยังหงุดหงิดให้ฝนไม่หาย นี่ถ้าต้องติดอยู่ในรถเมล์คงได้หงุดหงิดกว่านี้ร้อยเท่า
     เสียงรถมอเตอร์ไซด์ไอแค่กๆ ฝ่าสายฝนเข้ามาจอดหน้าบ้าน ชะโงกหน้าออกไปดู  -อ้าว! มาไง? ไหงลุยฝนกันมาล่ะ??
     เพื่อนผมกับแฟนเป				
 1750    3    0