กาลพุทธศกหนึ่งพันหลังองค์สมเด็จพระสมณะโคดมพุทธเจ้าดับขันธ์ล่วงสู่มหานฤพาน....ในดินแดนแห่งมหาชมพูทวีป มีนาครเล็กๆอยู่สองนาคร สองนาครที่คล้ายเมืองในม่านหมอก..คล้ายเร้นลับหลีกลี้..บางคล้ายมายา..บ้างคล้ายมีอยู่จริง นาครอันเหมือนต้องมนต์ ต้องคำสาปชั่วกัปกัลป์ ให้สองชนเผ่าเป็นอริราชศัตรูมิรู้สิ้น...รบข้ามแผ่นดินมิเว้นวาง นานนับกว่าพุทธันดร...
จนกระทั่ง...เมื่อถึงรุ่นหนึ่งแห่งผู้ครองสองนาคร..เลือดแห่งสองศัตรูคล้ายผสาน...หทัยรักอันยิ่งใหญ่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว....ทว่า..อานุภาพแห่งรักก็มิอาจจะอยู่เหนือโศกนาฏกรรมที่ถูกลิขิตมาแล้วกระนั้น...
ท่ามรัชนีลอยเด่นอยู่กลางฟ้า...ดาริกายะแย้มยิ้มระริกแสงหว่
1029
0
0
หน้าส่วนตัว
