หลายคนคงเคยได้อ่านเรื่อง นิทานดวงดาวหรือ นิทานจากท้องฟ้ากันมาแล้ว เป็นนิทานที่อ่านแล้วรู้สึกประทับใจมากๆมีหลากหลายเรื่องราวให้ได้ซึมซับและสัมผัสตัวอักษร แต่ลองมาอ่านนิทานท้องฟ้าจากคนธรรมดาคนหนึ่ง อีกแง่มุมหนึ่งดูนะคะว่าจะเป็นไง แนะนำตัวละคร ตะวัน จันทรา เมฆ ดวงดาว ...................................... คนส่วนใหญ่มักจะจับคู่ ตะวัน กับ จันทรา เข้าด้วยกัน เหมือนเป็นตัวแทนของ ชาย หญิง หรือ พระเอก กับ นางเอก แต่กลับมองข้ามความจริงข้อหนึ่งไปว่า คู่แท้ คือคนที่อยู่เคียงข้างเราตลอดเวลาต่างหาก ความจริงแล้ว ตะวัน มีคู่ที่อยู่เคียงข้างตลอดมา นั่นคือ เมฆขาวบนท้องฟ้านั่นเอง แต่คนเรามักจะจับคู่ให้ตะวันกับจันทราเสมอเพราะเป็นคู่ที่ใครๆดูแล้วต่างลงความเห็นว่าเหมาะสม ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วไม่มีเคมีที่เข้ากันได้เลยแต่อย่างใด ไม่ว่าจะเป็น เวลา ที่แยกชัดเจนระหว่าง กลางวัน กับ กลางคืน ร้อน กับ เย็น มืด กับ สว่าง ทั้ง ตะวัน และ จันทรา ต่างไม่มีช่วงเวลาที่ดีทำร่วมกัน หรือไม่ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันเลย เพราะจริงๆแล้วในใจของทั้งคู่นั้นรู้ดีว่าทั้งคู่เป็นแค่เพียงเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้นเอง แต่เนื่องจากคนส่วนใหญ่ต้องการให้ตะวัน และ จันทรา เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่มั่นคงแม้จะมีอุปสรรค จึงทำให้ทั้งคู่ต้องตกกระไดพลอยโจนไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และทำให้คู่แท้ต้องหลุดลอยไป เมฆขาวที่ล่องลอยไปตามสายลมอย่างไร้ทิศทาง ยิ่งนานวันความรู้สึกบางอย่างยิ่งแจ่มชัด ตะวันฤาจะควรคู่กับเมฆที่ต่ำต้อยอย่างเรา...เมฆขาวจึงน้อยใจร้องไห้ออกมาเป็นสายฝนหล่นลงสู่แม่น้ำ...แต่ด้วยความอาลัยรักต่อตะวันทำให้กลั่นตัวเป็นไอกลายเป็นกลุ่มเมฆอีกครั้ง เพราะต้องการที่จะอยู่เคียงข้างตะวันถึงแม้จะรู้ดีว่าตะวันไม่เคยหันมอง แต่สิ่งหนึ่งที่เมฆขาวไม่รู้คือ ตะวันได้จับตาดูทุกความเคลื่อนไหวของเมฆขาวเสมอ และรอคอยว่าวันหนึ่งเมฆขาวคงจะกลับคืนสู่อ้อมกอดของตะวันอีกครั้ง เช่นเดียวกับดวงดาว ที่มักจะพยายามส่องแสงกระพริบเพื่อต้องการให้จันทรามองเห็นว่ามีตัวเองอยู่ใกล้ๆเสมอนะ เป็นความพยายามของดวงดาวที่ถึงแม้จะรู้ตัวว่าไม่อาจเทียบได้กับแสงตะวัน ก็ยังอยากให้จันทรารู้ว่าเขามีตัวตน แต่สิ่งหนึ่งที่ดวงดาวไม่รู้คือจันทราแอบอมยิ้มให้กับความรู้สึกเล็กๆที่เรียกว่า"รัก"ของดวงดาวอยู่ทุกค่ำคืน จะมีสักกี่คู่นะที่เป็นคู่แท้....ที่ไร้ซึ่งข้อแม้ผูกมัด...หากแต่จัดวางความรักให้แน่นหนักในใจ ========================================================
เวลาที่เราเห็นใครเดินคนเดียว...กินข้าวคนเดียว...ใช้ชีวิตคนเดียว... ลองถามความรู้สึกแรกของคุณสิคะว่าคุณคิดยังไง หนึ่ง...คงไม่มีใครคบ สอง...คงไม่คบใคร และสาม....สองข้อข้างบนรวมกัน (ฮา) ออกทะเลอีกแล้วสิเนี่ยเรา...ยังไปไม่ถึงทุ่นเตือนภัย... วกกลับเข้าฝั่งทันพอดี....ฮี่ๆธรรมชาติสอนอะไรคนเรามากมาย ลองค้นหาความหมายเพื่อเรียนรู้ แล้วคุณจะพบ ชีวิตที่เหลืออยู่ มีคำว่าชีวามาเติมเต็ม
ลองหาต้นกล้ามาสักต้น เฝ้าดูแลจนเติบใหญ่ รดน้ำพรวนดินไป วันหนึ่งใครๆจะชื่นชม คุณเห็นไหมสองมือ ที่คุณถือที่คุณสร้าง มิได้แตกมิได้ต่าง ยามฝนหล่นพร่างพรมใจ วันหนึ่งหากฝนตก....วันที่คุณเริ่มเหงาใหม่... ก็ให้คิดว่ามีใคร กำลังดูแลจิตใจคุณ
================================================== เพลงประกอบ Only Time - Enya ไลน์สวยๆจากเว็บ http://writer.dek-d.com/minmin_zaa/writer/view.php?id=489848
เมื่อวาน...ปั่นจักรยานไปทั่ว....เห็นใครคนหนึ่งยิ้มกลั้ว เอ๊ะ...คิดมั่วๆ"คุณแอบยิ้มหัวให้กับใคร"แค่ฉันปั่นจักรยานฉวัดเฉวียน ข้ามลูกระนาดเนียนๆอย่างเชื่องช้า บนถนนที่แสนคุ้นตา ใต้พระจันทร์ ใต้ฟ้าที่คุ้นชิน แปลกเหรอคะคุณ...แค่หัวใจละมุนสัมผัสกลิ่น ตะวันใกล้ตกดิน พระจันทร์เปิดลิ้นชักหัวใจ
จะมีใครเข้าใจบ้างมั๊ยน๊อว่าคนไซส์มินิอย่างฉันต้องพบเจออุปสรรคใดบ้างในแต่ละวัน...สมัยเด็ก... แม่จะซื้อเสื้อผ้าเผื่อโตเสมอ...น้อยครั้งที่จะได้ใส่เสื้อผ้าพอดีตัวเท่าที่จำความได้
เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าวัดความสูงแต่ละเดือนเขยิบขึ้นทีละมิลลิเมตร
แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะได้เขยิบไปอยู่โซนหลังห้องได้ล่ะเนี่ย ^^"
...สมัยเรียนมัธยมต้น... คุณครูจะให้เข้าแถวเรียงจากคนตัวเล็กไปหาคนตัวสูง ฉันต้องได้อยู่โซนหน้าทุกทีสิน่าเวลาเคารพธงชาติต้องร้องเพลงดังๆ
เพราะมีสายตาอันคมกริบของบรรดาคุณครูทั้งหลายเพ่งเล็งอยู่ หลังจากเคารพธงชาติจบสวดมนต์เสร็จก็จะมีการยืนทำสมาธิหนึ่งนาที ท่ามกลางแดดอันร้อนระอุ กลางสนามหญ้าที่แห้งกรอบ เหงื่อไหลหยดซิกๆก็ห้ามกระดุ๊กกระดิ๊กเพราะถือว่าไม่สำรวม
ในขณะที่ความเงียบปกคลุมรอบตัว หูของฉันก็แว่วได้ยินเสียงคุยจุ๊กจิ๊กๆของเพื่อนตัวโย่งที่ยืนอยู่ท้ายแถว แอบคิดในใจทำไมไม่สลับโซนข้างหลังมาอยู่โซนข้างหน้ามั่งน๊อเนี่ย
แบ่งแยกชัดๆ....ความยุติธรรมอยู่ที่ไหน...ฮือออออ....
โอ้โฮ....มันดีอย่างนี้นี่เอง
สมัยก่อนที่อยู่โซนหน้า ในขณะที่พวกไซส์มินิอย่างฉันต้องตะเบ็งเสียงกันตัวโก่ง แต่พวกตัวโย่งที่อยู่โซนหลังปากไม่ขยับกันเลยสักนิด
กว่าจะได้รับอิสระก็ใกล้จบเสียแระ....เฮ่อ....ประชาธิปไตยอยู่ที่ไหน...
น่าจะมีการทำประชามติโหวตว่าควรจัดแถวหน้าเสาธงตอนเช้าอย่างไรรับรองพวกเราชนะขาดลอย
ตอนม.๕ เลือกเรียนชมรมดนตรีไทยทางโรงเรียนจะมีเครื่องดนตรีให้ยืมไปฝึกซ้อมที่บ้านได้ ฉันเล่นซออู้ ซอด้วง สะล้อ มาตลอด แต่จะมีใครสักคนรู้ไหมว่าความจริงแล้วฉันอยากเล่นขิมมากๆ
แต่หมดปัญญาหอบกลับบ้านไหนจะหอบมาโรงเรียนอีก เพราะสมัยเรียนต้องเดินไปโรงเรียนหลายกิโลอยู่
เพื่อนที่เขาอยู่ไกลกว่าเราเขาก็จะนั่งรถสองแถว ไม่ก็ขับมอเตอร์ไซค์มา ขิม เป็นเครื่องดนตรีที่ถูกเพ่งเล็งมีแต่คนอยากเล่นจนคุณครูต้องมาช่วยตัดสินใจให้ เวลาที่อำเภอมีงานคุณครูก็จะเลือกคนไปฟ้อนเล็บ พวกผู้หญิงถามเรียงตัวได้เลยไม่มีใครอยากทำ
เพราะอากาศร้อน ซ้อมก็นาน แต่งหน้าทาปากกินอาหารก็ลำบาก พวกเราตัวเล็กๆไซส์มินิอยู่โซนหน้าไม่กล้าสบตาคุณครู
ก้มหน้างุดๆ จนคุณครูแอบแซวบ่อยๆว่า"ไม่ต้องก้มครูก็แทบจะมองไม่เห็นอยู่แล้ว"
ตอนแรกกะจะเกาะเสาตรงประตูเป็นหลัก ก็จำต้องขยับเข้าไปข้างในที่เหล่าบรรดาพนักเก้าอี้ล้วนแต่มีเจ้าของจับจองไว้แล้วแทบทั้งสิ้น
เส้นทางที่ฉันเดินทางประจำ ณ ช่วงเวลาเร่งรีบของผู้คนที่ต่างมุ่งหน้าเข้าเมืองกรุงก็ดูจะอีรุงตุงนังเสียเหลือเกิน
จะเอื้อมมือโหนราวรถเมล์ก็ท่าทางจะต้องห้อยต้องแต่งเป็นแน่
อย่ากระนั้นเลยคุณผู้ชายใจดีทั้งหลายไหนๆก็ใส่เข็มขัดมาแล้วขอยืมใช้เป็นตัวช่วยหน่อยเหอะนะคะ
คิดได้ดังนั้นก็ใจกล้าหน้าด้านเข้าไปสะกิดพี่ผู้ชายที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
เลือกใบหน้าที่ดูแล้วใจดีมีเมตตาซะหน่อยว่า "พี่ขาขอจับหูกางเกงหน่อยนะคะ"
ขอขอบคุณพี่ผู้ชายที่เคยช่วยเหลือให้การอนุเคราะห์เสียสละความไม่สบายส่วนตัวให้ผู้หญิงตัวเล็กๆไซส์มินิอย่างฉันได้มีที่จับชั่วคราว
เรื่องที่นั่งอย่าได้ฝันถึง เพราะเราไม่ได้อยู่ต้นสายมิเคยเข้าใกล้คำว่าคล้ายจะได้นั่งเลยสักกะติ๊ด
เหลือบเห็นคนที่เขาได้นั่งแถมยังสัปหงกน้ำลายไหลยืดหยดติ๋งๆแล้ว ก็มองด้วยความอิจฉานิดๆ
แต่ก็คิดในแง่ดีว่ายืนอย่างสิงห์ดีกว่า...(ขาสิงห์ ...อิอิ...อย่าได้แคร์)
จำได้ว่าตอนเข้ามาเรียนกรุงเทพฯใหม่ๆก็ย้ายมาอยู่ชานเมือง เส้นทางก็ไม่คุ้นแถมสิ่งที่กลัวที่สุดในการเข้ามาเมืองกรุงก็คือ"การนั่งรถเมล์"
วันแรกที่นั่งรถเมล์ก็เป็นอย่างที่เล่าข้างต้น(อย่าให้เล่าซ้ำ เหอๆ)
ขาไปไม่เท่าไหร่เพราะปลายทางสุดสายพอดี แต่ขากลับนี่สิพอขึ้นรถก็มีสภาพเหมือนปลากระป๋องโดนอัด จะมีใครสังเกตุบ้างมั๊ยว่ามีปลาซิวปลาสร้อยตัวเล็กๆโดนอัดก๊อปปี้อยู่ตรงกลางรถเมล์
ไม่มีโอกาสได้รับลมที่พัดมาทางหน้าต่าง หรือแม้กระทั่งจะมองวิวสองข้างทางก็ไม่เห็น
จากสายตาคนไซส์มินิอย่างฉันถ้าไม่เจอบั้นเอวของชายหนุ่ม ก็เจอแผ่นหลังของหญิงสาว
ปัญหาอยู่ตรงที่นอกจากจะร้อนตับแล่บจนแทบจะเป็นลมแล้วล่ะก็ ยังต้องคอยชะเง้อคอว่าถึงป้ายไหนแล้วหว่า
หลังๆฉลาดขึ้นมาหน่อยก็เอ่ยปากบอกพี่ที่นั่งข้างหน้าต่างหรือคนที่ยืนริมว่า" พี่คะถ้าใกล้ถึงป้าย...ตุ๊ดๆ...(เซ็นเซอร์) ช่วยบอกหน่อยนะคะ"
ต้องขอบคุณคนแปลกหน้าทุกท่านที่แสนใจดีเหล่านั้นมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ..
เห็นอยู่ลางๆว่ายังมีของเหลืออยู่ข้างในแต่ไม่สามารถใช้วิธีธรรมดาได้ อย่างเราต้องอาศัยวิชาตัวเบา
เขย่งปลายเท้ายืดคอยืดแขนทำท่าปูไต่จนตระคริวเกือบจะกินก็ยังเอื้อมไม่ถึงเป้าหมาย
เหลียวซ้ายแลขวาหาตัวช่วย ชั่วโมงนั้นแค่มีใครสักคนที่ตัวสูงกว่าเราเดินผ่านมา แม้จะสูงกว่าแค่ไม่กี่เซ็นต์ก็ดีใจราวกับว่าได้เจอเนื้อคู่ที่รอคอยมาแสนนาน
ขอขอบคุณพี่ขายาวทุกท่านที่ช่วยเอื้อเฟื้อแก่คนขาสั้นตาดำๆ
เดี๊ยะๆ แต่ฉันก็ตอบไปด้วยความใจเย็นว่าซื้อให้หลานอ่ะค่ะ"น้องเค้าหุ่นประมาณนี้อ่ะค่ะใส่ไซส์อะไร"
ห้องลองมีไว้ทำไม.....(ไม่ลอง)....ฮ่า....กลับไปลองที่บ้านก็ได้เพราะสอบถามแล้ว ถ้าใส่ไม่ได้รับเปลี่ยนคืน
ร้านไหนขึ้นป้ายซื้อแล้วไม่รับเปลี่ยนคืนอย่าได้หวังว่าจะย่างกรายเท้าอันเล็กๆคู่นี้เข้าไปสำรวจ
เคยซื้อยีนส์ผู้ใหญ่มาก็ต้องลำบากไปหาร้านตัดขาวุ่นวายแถมเสียดายผ้าส่วนเเกินอีกต่างหาก
เลยเอามาเย็บเป็นกระโปรงยีนส์ให้ตุ๊กตาหมีใส่ เห็นแล้วชีช้ำจริงๆอะไรจะพอดีขนาดนั้นยะ
พระเจ้าส่งฉันมาเกิดไฉนให้ความสูงแต่ปางก่อนระเหิดออกไปกับอากาศด้วยเนี่ย
ขออนุญาตเก็บมารวมไว้ที่เดียวกัน....นะคะแม่น้ำโขง๑
แม่น้ำโขง๒
ตั้งแต่วันที่ ๑๗ - ๐๕ - ๕๓ ถึง ๒๗ - ๐๕ -๕๓ เดิมทีไข่มีสองฟองแต่ฟักเป็นตัวแค่ฟองเดียว พอมาถึงวันสุดท้ายหายไปทั้งนกทั้งไข่ T_T เหลือแต่รังไว้ให้ดูต่างหน้า
Calendar
Lovers
25 คน เลิฟโคลอน
Lovings
โคลอน เลิฟ 41 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟโคลอน
Lovings
โคลอน เลิฟ 6 คน
หน้าส่วนตัว
1614
