28 มกราคม 2548 10:30 น.
ไวยากรณ์
คำตอบ ไม่มี คำถาม
ในยาม หัวใจ หดหู่
เดียวดาย อ้างว้าง อาดูร
อดสู ยืนอยู่ ผู้เดียว
สองมือ ยังคง ยืนหยัด
เฝ้าหัด แม้ไร้ ใครเหลียว
ถึงจะ ยากแสน จริงเชียว
ไม่เกี่ยว ไม่ข้อง ผู้ใด
สุขใน ทางเดิน ที่มี
ถึงแม้ ทางนี้ ห่างหาย
ไร้คน ร่ายล้อม รอบกาย
ทางเดิน สุดท้าย ที่ทำ
ขอเป็น โคมทอง ส่งทาง
คอยอยู่ เคียงข้าง สุขล้ำ
กับงาน ไม่ฝืน ใจทำ
กับคำ ต้องสู้ ต่อไป
ขอเป็น ทางเดิน แห่งฝัน
คืนวัน พ้นผ่าน สดใส
เพียงแต่ ก้าวเดิน ด้วยใจ
ผ่านไป ในแต่ ละวัน
ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ไม่เจ็บ
ไม่หนาว ไม่เหน็บ ไม่หวั่น
ทำดี ที่สุด ในวัน
ทำฝัน ด้วยใจ ... ตนเอง
28 มกราคม 2548 10:14 น.
ไวยากรณ์
ไอโคร่ก โคร่ก ไม่หยุด กระสับกระส่าย
นอนไม่ได้ ทุรนทุราย จริง จริงหนา
แถมในใจ ยังคิด ถึงขวัญตา
ที่ทำให้ อุรา ต้องเศร้าตรม
พลิกไปซ้าย ย้ายขวา ขดตัวอยู่
นอดอุดอู้ แต่ตา เกินขืนข่ม
ในหัวคิด ถึงเขา เศร้าระทม
ไม่สุขสม อย่างที่ ควรจะเป็น
ไม่เคยเจอะ เคยเจอ ประสบหน้า
ไม่รู้ว่า จะเหมือน รูปที่เห็น
ไม่อยากคิด วุ่นวาย ให้ลำเข็ญ
เพราะแค่เป็น เพื่อนทาง สื่อออนไลน์
ได้พูดคุย กันมา เกือบเดือนแล้ว
แต่ใจแป้ว เพราะเขา เริ่มห่างหาย
ใจดวงนี้ มอดม้วย และวางวาย
อาจมลาย หากเขา .. ไม่กลับคืน
เมื่อไหร่หนอ ถึงพบ กันสักครั้ง
เกินจะยั้ง ใจรอ เกินจะฝืน
น้ำตาเอ่อ ล้นไหล เกินกล้ำกลืน
น้ำตารื้น ออกมา ไม่ตั้งใจ
เพียงเฝ้ารอ เธอนี้ ให้โอกาส
ไม่รู้ว่า บุญวาสนา ฉันมีไหม
ที่เธอนั้น จะพร้อม ยอมเปิดใจ
รับนัดให้ ฉันพบ ในสักครา ....
25 มกราคม 2548 09:58 น.
ไวยากรณ์
ได้จ๊ะคนดี
ผู้หญิงไร้เงา
ขอบอกกล่าวเล่าแจ้งแถลงไข
ถึงความในใจนี้ที่มีนั้น
ว่ารู้สึกผันผูกปลูกสัมพันธ์
มิเคยร้างห่างไกลกันนั้นเรื่อยมา
ส่วนเรื่องที่เธอคิดจิตสับสน
ทำให้เธอร้อนรนถึงเพียงนี้
ยิ่งไม่เอ่ยยิ่งทำให้ในฤดี
เธอนั้นมีความกังวลสับสนใจ
จึงขอเอ่ยเฉลยความที่ถามหา
ให้รู้ว่าในอุรามิหวั่นไหว
กับเรื่องราวครั้งก่อนที่ย้อนไป
ยามที่เธอมีใครให้อาทรณ์
แถมการมีสัมพันธ์ในวันเก่า
เธอมาเล่าเรื่องราวคราวรักร้อน
ไม่เป็นไรหรอกหนาอย่าเว้าวอน
เรานั้นยังมิสั่นคลอนแน่นอนจริง
ว่ารักเจ้าที่ใจให้ห่วงหา
แม้เจ้าเคยมีใครมาให้สุงสิง
ก็ยังรักเรื่อยไปใฝ่แอบอิง
ด้วยรักจริงเพียงเจ้าเฝ้าห่วงใย
ไม่เข้าใจหรือเธอ
ไวยากรณ์
ขอขอบคุณสำหรับคำแถลง
ที่แจกแจง รักมั่น ไม่สงสัย
แม้น้องมี เรื่องเก่า ที่เป็นไป
มั่นฤทัย รักน้อง มิสั่นคลอน
แต่ที่น้องร้องขอคือสัญญา
อยากขอให้พี่จ๋ารับปากก่อน
ว่าหากมีเรื่องใด ที่เดือดร้อน
ช่วยเว้าวอนอย่านิ่ง .. ทำขรึมไป
ไม่ว่าเป็น เรื่องงาน หรือครอบครัว
น้องหมายถึง ถ้วนทั่ว ถ้าสงสัย
หรือมีสิ่ง อื่นใด ที่ค้างใจ
บอกได้ไหมระบายให้รับฟัง
ถึงน้องนี้ไม่อาจจะช่วยแก้
ดีกว่าแน่กว่าที่จะกังขัง
อาจจะคล้ายเส้นผมภูเขาบัง
เมื่อพี่ยังนั่งคิดกลุ้มคนเดียว
สัญญาจ๊ะคนดี
ไวยากรณ์
ขอโทษด้วยเพราะพี่ไม่เข้าใจ
ในคำถามที่ฝากให้ ใจเฉลียว
พี่คิดว่า น้องย้ำ ถึงรักเดียว
คิดว่าเกี่ยว กับอดีต ที่ผ่านมา
ส่วนเรื่องที่น้องขอ พี่รับปาก
ว่าถ้าหาก มีเรื่อง ทุกข์ร้อนหนา
พี่คนนี้ ขอมั่น และสัญญา
และไม่ว่า เล็ก-ใหญ่ จะบอกไป
จะปรึกษา หารือ กับเธอก่อน
เรื่องทุกข์ร้อน จะบอก ไม่ไปไหน
เพราะรู้ว่า ตัวเจ้า เฝ้าห่วงใย
และทุกข์ใจ หากคิด ไปคนเดียว
พี่มีเรื่องหนึ่งอย่าง ที่จะขอ
พอเถอะพอ ได้ไหม เสื้อสายเดี่ยว
และกระโปรงตัวนั้น สั้นจริงเชียว
อย่าแต่งตัว โฉบเฉี่ยว .. จนเกินงาม
ไม่ขอขัดใจ
ผู้หญิงไร้เงา
เมื่อพี่เอ่ย คำขอ น้องจะให้
ต่อนี้ไป จะไม่ใส่ เสื้อสายเดี่ยว
กับกระโปรง ตัวสั้น แค่นิดเดียว
เพราะอาจเปรี้ยว เกินไป ดูไม่ดี
แต่พอนึก ในจิต คิดสงสัย
มีเลศนัย อะไร กันหรือนี่
เพราะแต่ก่อน แต่งไป ในทุกที
ยังชมดี สวยเด่น ที่เห็นกัน
หรือเพราะเกิด หึงหวง จึงท้วงติง
กลัวน้องหญิง ปิ๊งใคร หรือไงนั่น
จึงได้ห้าม ตามวจี ทีจำนรร
หรือกลัวภัย มาถึงกัน ทุกวันมี
แต่อย่างไร จงมั่นใจ ในประสงค์
น้องตามใจ อย่างมั่นคง ไม่หน่ายหนี
เลิกใส่เลย เฉลย เอ่ยวจี
ต่อแต่นี้ จะแต่งยาว คลุมเท้าเลย
เตือนไปเพราะหวังดี
ไวยากรณ์
ที่เอ่ยขอ เรื่องการ แต่งตัวนั้น
ไม่อยากให้ นุ่งสั้น ให้แลเห็น
เนื่องด้วยพี่ บอกตามตรง ยากลำเข็ญ
ที่ทำเป็น ไม่เห็น ใจสั่นคลอน
และเนื่องด้วย เกรงภัย จะมาถึง
อาจมีใคร คนึง ถึงน้องก่อน
ที่เอ่ยขอ เอ่ยปาก เฝ้าเว้าวอน
แค่อุธรณ์ เตือนน้อง ระวังภัย
เวลานัด กับพี่ เอาอีกแล้ว
ใยน้องแก้ว เอาแต่ เดินไปไหน
เดินดูของ มองหา เสื้อถูกใจ
และของใช้ ต่าง ต่าง ในทุกครา
ลดลดลง หน่อยนะได้หรือป่าว
จะแต่งตัว ตามชาวบ้าน ถึงไหนหา
เก็บเงินทอง ที่ได้จาก ทำงานมา
ซื้อข้าวปลา เลี้ยงท้อง ยามแก่ลง
24 มกราคม 2548 13:05 น.
ไวยากรณ์
ความทรงจำซึ้งใจ.... เก็บไว้บอกเธอ
บ้านรอจันทร์
ยามแสงแดดเช้าส่องต้องใบหน้า
สายลมพาพัดแกว่งใบไม้ไหว
เสียงนกร้องแว่วหวานกังวานไกล
เธอรู้ไหมฉันแอบคิดจิตจดจำ
ทุกสิ่งที่พานพบประสบเห็น
ดูเหมือนเป็นสิ่งล้ำค่าโปรดอย่าขำ
อยากจะเก็บทุกนาทีและถ้อยคำ
เพื่อบอกพร่ำยามพบประสบเธอ
ให้รู้ว่าแสนคิดถึงคนึงห่วง
วันคืนล่วงจิตสัมพันธ์มั่นเสมอ
เฝ้ารอคอยวันเราได้พบเจอ
จะกอดเธอแนบหทัยไม่ห่างทรวง
เวลาต่างทางไกลไร้ความหมาย
รักไม่คลายดังชีวีที่สุดหวง
โปรดฟังคำจากใจใช่คำลวง
รักพุ่มพวงมิ่งมิตรนิจนิรันดร์
วันพบกัน... สัมพันธ์เป็นอย่างไร
ไวยากรณ์
ยามเย็นย่ำได้พบประสบหน้า
หลายเดือนผ่านต่อมา เธอพบฉัน
เธอพร่ำบอก ให้รู้ความสัมพันธ์
คิดถึงกัน ทุกวัน มั่นฤดี
เธอรู้ไหมฉันแอบน้ำตาไหล
เนื่องด้วยใจเกรงว่าเมื่อจากพี่
จากด้วยงาน ด้วยการ ที่ทำนี้
แล้วคนดีอาจมี .. ใครแทรกกลาง
ถึงแม้เราทั้งสอง ได้พูดคุย
ส่งรักข้าม ผ่านปุยเมฆ ระหว่างห่าง
เคยได้ยิน รักแท้ แพ้ระยะทาง
เลยกลัวเธอจะร้างลาจากไป
อยากจะกอดให้คลายหายคิดถึง
เนื่องเป็นหญิงจึงคนึงเหมาะสมไหม
ทำได้เพียงกุมมือสัมผัสใจ
บีบแน่นไว้ ส่งใจ ไปถึงเธอ
23 มกราคม 2548 00:26 น.
ไวยากรณ์
..แม่จ๋า..หนูโตแล้ว..
หมึกมรกต
เธอเถียงแม่แก้คดีที่กล่าวหา
ว่าแม่จ๋าลูกเล็กยังเด็กหรือ
จึงสอนสั่งดังเด็กเล็กอมมือ
ใช่ลูกซื่อจนเซ่อเผลอกายใจ
เขาเป็นชายที่ดีเด่นมีเกียรติ
ใช่เสนียดน่ากลัวชั่วไฉน
พวกชาวบ้านปากบอนก็ค่อนไป
มีหรือใครอยากให้ใครได้ดี
ลูกโตแล้วเป็นผู้ใหญ่ใช่ทารก
อย่าวิตกกลัวว่าเสื่อมราศรี
จะรักษาเกียรติคุณกุลสตรี
เรื่องราคีมีคาวอย่ากล่าวกัน
ไม่ชิงสุกก่อนห่ามให้งามหน้า
จะศึกษาอุตสาหะอย่างขยัน
แม้ไม่เชื่อในคำลูกสำคัญ
ใครว่านั้นแม่ลองไตร่ตรองดู
อย่าหูเบาใจเบาเชื่อเขาง่าย
เปิดหูซ้ายหูขวาให้ฟังไว้หู
หากลูกชั่วต่ำช้าอย่าอุ้มชู
ลูกไม่อยู่อัปยศจงจดจำ
โธ่ลูกเอ๋ยไม่ฟังแม่สั่งสอน
ว่ายังอ่อนอาจจะพลาดถลำ
จึ่งตกเหวจนตรอกอย่างชอกช้ำ
ด้วยกลืนกล้ำน้ำตาอยู่มิรู้คลาย
เมื่อรู้ตัวชั่วช้าหันหน้าหนี
ทำความดีเข้าสิยังมิสาย
ลูกโตแล้วยังเยาว์อยู่เรื่องผู้ชาย
อย่าคิดตายก่อนโตหายโง่งม
แม่จ๋า ..หนูอยากตาย
ไวยากรณ์
แม่ว่าเธอ ถึงคดี ที่กล่าวหา
ไงลูกยา ไม่เล็ก แล้วใช่ไหม
หน้าท้องแบน เรียบงาม มลายไป
นับวันยิ่ง เติบใหญ่ ขึ้นทุกที
ไหนละชายที่ดี และมีเกียรติ
ไม่อยากพูด ส่อเสียด อ้าวอย่าหนี
มานั่งลง และพูดจา กันดีดี
เบื่อเต็มที กับคำ เขาโจทย์จัน
รู้นะรู้ ลูกโตแล้ว ใช่ทารก
เลยวิตก หากมีใคร ทำอย่างนั้น
ใช้วาจา ล่อหลอก สานสัมพันธ์
พูดไม่ทัน ขาดคำ แล้วเป็นไง
ไม่ชิงสุกก่อนห่ามให้งามหน้า
จะศึกษาอุตสาหะ ไหนละไหน
ให้เชื่อคำ มั่นลูก ที่ว่าไป
แม่ก็หลง เชื่อใจ ที่ตรองดู
ไม่หูเบา ใจเบา เชื่อเขาง่าย
แต่สุดท้าย เหมือนแค่ลม ที่เป่าหู
ถึงอย่างไร เขาเกิดมา ต้องเลี้ยงดู
และอุ้มชู เพราะเขาไม่ผิดอะไร
โธ๋ลูกเอย ไม่ฟัง แม่สั่งสอน
ที่เว้าวอน พร่ำบ่น ฝากเอาไว้
ว่าอย่าหลง เชื่อคำ พวกผู้ชาย
ที่มุ่งหมาย เพียงแค่ พรหมจรรย์
เมื่อรู้ตัวว่าผิดอย่าคิดหนี
ปลิดชีวี หนีอาย ไปอย่างนั้น
ไม่ต้องฟัง คำนินทา เขาโจทย์จัน
คืนและวัน ผันผ่าน นานก็ลืม
ลูกต้องลุก ขึ้นยืน อย่างเข้มแข็ง
ด้วยเรี่ยวแรง ของลูก ใช่หยิบยืม
อย่ามามัว เสียใจ คำไม่ปลื้ม
ขอให้ลืม อดีต ที่ฝังใจ
หน้าส่วนตัว
907
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
