ปรางทิพย์
มองเกลียวคลื่นกลืนซัดแล้วพัดหาย
กลบผืนทรายชายหาดกวาดซากฝอย
ระรอกพลิ้วลิ่วไล่ไร้ร่องรอย
ทิ้งเปลือกหอยด้อยค่าปรายตาเมิน
นกนางนวลหวนกลับลับขอบฟ้า
ปีกอ่อนล้าถลาบินข้ามถิ่นเหิน
หลายปีผ่านนานวันให้หวั่นเพลิน
เจ้ายับเยินเกินกว่าเยียวยาทัน
นั่งเหม่อมองฟองคลื่นในคืนเหงา
ใต้ร่มเงาเศร้าหม่นปนความฝัน
แม้ไม่สุขทุกข์บ้างหว่างชีวัน
สู้บากบั่นฟันฝ่าอ่อนล้าแรง
ทะเลอีกซีกฟากที่ฝากฝัน
อ้อนจำนรรจ์ปั้นรักจำหลักแฝง
ทุกถ้อยเรียงเคียงใจให้เคลือบแคลง
เสมือนแสร้งแทงมีดกรีดแผลจม
เปรียบนางนวลซวนเซรักเล่ห์หลอน
ปีกเจ้าอ่อนถอนสะอื้นไห้ขื่นขม
เก็บบาดแผลแพ้ใจข้างในตรม
จำฝืนข่มก้มหน้าน้ำตาปรอย
8045
56
0
หน้าส่วนตัว
