ในหัวฉันมีแต่เสียงใบไม้กระทบกัน เสียงหวีดหวิวของสายลมสั่นดอกไม้ไหว น้ำค้างกระทบหลังคาแต่ละทีเห็นดวงดาวถอนหายใจ นั่นคือราตรีที่ฉันเป็นไป คือโลกที่ฉันมี ฝันอยู่ข้างเดียวถึงบทเพลงแสนเหงา เก็บใบไม้มาเป่า--กางแขนให้พระจันทร์ซบเงาที่อ้อมแขนนี้ ไม่มีใครสนใจจะพูดจาด้วยภาษากวี ผู้คนที่นี่..ลืมความอ่อนไหวที่ชีวิตเขามีไปหมดแล้ว
952
4
0
หน้าส่วนตัว
