ฉันยืนอยู่กลางลานกว้าง รอบกายอ้างว้างเพียงแผ่นฟ้า ยืนอยู่เงียบเงียบกับน้ำตา กับความเหงาที่มากกว่าคำว่าเหงา ความคิดเหมือนมากมาย แต่ก็ดุจดั่งใบไม้ที่ไร้เงา ยากบรรยายความทุกข์เท่าภูเขา ความเศร้า..ที่แม้แต่เรา ยังไม่เข้าใจ เงียบงัน จะตื่น จะฝัน ก็หวั่นไหว ความเงียบดังกระจกสะท้อนใจ ฉันหลับตา ไม่อยากให้สะท้อนเงา ฉันยืนอยู่กลางลานกว้าง ยังฝันค้างกับวันคืนแห่งฝันเก่า สัมผัสได้ถึงสายฝนที่บางเบา ฝนเจ้าเอยเปลืองเปล่า คำปลอบใจ
1400
4
0
หน้าส่วนตัว
