30 มิถุนายน 2551 21:16 น.
พิมญดา
อยากฟังซ้ำคำคำนั้นที่เธอเอ่ย
อย่าทำเฉยแกล้งกันฉันหวั่นไหว
คำว่ารักรักเธอสุดหัวใจ
ฟังทีไรยิ้มอิ่มอุ่นกรุ่นทุกครา
กระซิบแผ่วแว่วฟังคำดั่งเพลงพิณ
คอยยลยินถวิลรักจักไขว่คว้า
รักฉันมากเสมือนแก้วในแววตา
รักหนักหนาเท่าชีวิตคิดทุกวัน
อยากฟังซ้ำคำว่ารักสักหมื่นครั้ง
เธอฝากฝังถ้อยคำรักปักใจฉัน
อยากฟังต่อเพื่อคอยย้ำความสัมพันธิ์
ไม่แปรผันรักฉันไหมใจคนดี
กระซิบแผ่วแว่วว่ารักถักข้างหู
ขอให้รู้ฉันเป็นสุขทุกครั้งที่
กระซิบหูสะเทือนใจทุกนาที
ดวงฤดีอยากฟังซ้ำคำเดิมเดิม
อย่าทำคนน้อยใจให้คอยนาน
ช่วยบันดาลความมั่นคงให้พูนเพิ่ม
ส่งแรงใจคำว่ารักมาช่วยเติม
คอยสร้างเสริมสานเยื่อใย..ให้นิรันดร์
........*-*.........
29 มิถุนายน 2551 22:41 น.
พิมญดา
สบายดีที่บ้านกลอนนอนเป็นสุข
แสนสนุกเพราะได้ปลุกตัวอักษร
อารมณ์รักเหงาเศร้าเล่าเป็นกลอน
ได้คลายผ่อนล้าเหนื่อยเรื่อยเลยเรา
เขียนกลอนกานท์เริ่มต้นแอบบ่นก่อน
ใยเราอ่อนด้อยภาษาพาใจเหงา
นึกขึ้นได้อยากจะเขียนก็เพียรเอา
แอบดูเขาเมื่อไหร่เราจะเข้าที
เขียนวนเวียนซ้ำซากพรากรักจาก
ยังทนบากหน้าอยู่ดูสุขขี
ยิ้มเบิกบานรับคอมเม้นทุกไมตรี
คนดีดีมีถมไปในบ้านกลอน
พอตอบเม้นเย็นกลับรับอ่านถ้อย
บางคนร้อยเม้นตอบกรอบคำสอน
ยิ้มรับคำที่ดีงามทุกขั้นตอน
ใครมาวอนอ้อนรักชักงงงวย
จะรักใคร่ให้ห่วงหาพารู้จัก
คำเอ่ยทักอักษราภาษาสวย
สบายดีมีอะไรให้อำนวย
ขอบคุณด้วยช่วยแวะมาพาสุขใจ
สบายดีที่บ้านกลอนขอวอนกล่าว
อย่าเที่ยวป่าวยุแยงแยกแตกหวั่นไหว
รักกันดียิ้มกันไว้บ้านกลอนไทย
ยิ้มสดใสอย่าสนคนบ่นให้ฟัง
สบายดียิ้มรับตอบมอบด้วยจิต
มาร่วมคิดสร้างงานงามตามที่หวัง
สมาชิกทั่วฟ้าร่วมรวมพลัง
พวกเรายังสบายดีที่บ้านกลอน...
29 มิถุนายน 2551 10:23 น.
พิมญดา
เอาคำถามมาต่อถ้อยร้อยเหตุผล
เหตุอันใดใจของคนสับสนนัก
วานนี้รักวันนี้ลืมอาการหนัก
โลกของรักช่างวุ่นวายคล้ายเล่นกล
หรือเอาลมปากเปล่ามาเล่าขาน
คอยสาบานต่อดินฟ้าพาสับสน
รักเท่าฟ้ารักกานดาพายิลยล
พอสมเหตุสมผลคนโลเล
ดอกไม้สวยแต่ว่าเธอสวยยิ่งกว่า
พรรณาทั่วพื้นฟ้ามากล่อมเห่
คำชวนฝันยิ่งกว่าพระเอกลิเก
คนร้อนเล่ห์หาอุบายหมายใจนาง
โทรทั้งเสียงเรียงคำอ้อนก่อนนิทรา
ชี้ชวนชมจันทร์ดารา อุษาสาง
ความคิดถึงไม่เคยกั้นระยะทาง
ถึงอ้างว้างเสียงแนบข้างนางฝันดี
ส่งเมล์หายามกลับมาอ่านเสียก่อน
อย่าอาวรณ์จะกินนอนอาลัยพี่
ไม่เคยเลยจะคิดนอกใจนารี
ขอคนดีเชื่อใจกันไม่ผันไกล
อุปมาอุปไมยกันร้อยเรื่อง
หวานจนเลื่องลือกันวันฟ้าใส
เพื่อนเย้าแหย่คำก็รักดั่งดวงใจ
เหตุผลไหนหรือจะขัดตัดเยื่อใย
พอสมใจได้ทุกสิ่งมีหญิงอื่น
รักเคยชื่นบอกขอคืนจะได้ไหม
คำสัญญาขอโทษเธอแค่เผลอไป
ก็เมื่อใจแบ่งเป็นสองต้องร้างลา
นี่คือเหตุและผลคนทิ้งกัน
คำใดอันออกจากปากยากเชื่อหนา
ร้อยพันคำที่เสกสรรค์ปั้นออกมา
มันไร้ค่ากลายเป็นศูนย์ทุนละลาย
เหตุผลฟังพิกลคำหนึ่งนี้
เธอคนดีเกินไปฉันใจหาย
หรือต้องเลวก่อนดีไหมค่อยกลับกลาย
โธ่..ผู้ชายสันดานเลว.เลี้ยวได้ใจ...
.........*-*...........
28 มิถุนายน 2551 19:07 น.
พิมญดา
ฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างบ้าคลั่ง
รักคงพังเหมือนกันเลยใช่ไหม
ถึงคร่ำครวญหวนไห้อย่างอาลัย
ตกมากลางหว่างใจใครอีกคน
ฝนจ๋าฝนข้าก็คนโดนเขาทิ้ง
เหมือนทุกสิ่งพังสลายพ่ายสับสน
ดั่งคมมีดกรีดฤทัยในกมล
น้ำตาหล่นไหลอาบแก้มแสนช้ำใจ
น้ำฝนไหลน้ำตาหลั่งคลั่งในอก
เหมือนคนตกนรกที่หมกไหม้
ใจมันสุมด้วยเพลิงรักปักทรวงใน
ฝนอย่าไกลช่วยดับไฟหทัยที
ฝนช่วยล้างเงาคนที่ลวงหลอก
ไหลผ่านออกนอกฤทัยใจดวงนี้
สู่มหาสมุทรด้วยยิ่งดี
วินาทีต่อนี้ไปบอกใจพอ
ฝนจ๋าฝนข้าขอบนฟ้าฝนสั่ง
อย่าชิงชังคนมีกรรมจำร้องขอ
ทุกคืนค่ำนอนระกำน้ำตาคลอ
ฝนอย่ารอ..ช่วยล้างใจ..ให้หายพลัน. ...
27 มิถุนายน 2551 08:32 น.
พิมญดา
ฤดูกาลผันผ่านนานเหลือเกิน
จมอยู่กับความห่างเหินเกินใฝ่หา
สู้โดดเดี่ยวคอยเกาะเกี่ยวกาลเวลา
ผ่านช้าช้าม่านน้ำตายังพร่าพราย
ยามลมหนาวเวียนวนทนหนาวเหน็บ
สู้ทนเก็บความเจ็บช้ำนานคงหาย
กอดตัวเองจมรักเหงาเศร้าเดียวดาย
สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่คู่กับใจ
ยามร้อนผ่านวนมาครารักร้าง
มองหน้าต่างใบไม้ร่วงทรวงหวั่นไหว
คิดถึงรักเคยผลิดอกออกเยื่อใย
แต่บัดนี้ร่วงหล่นไกล..ไม่หวนคืน
ยามฝนมายิ่งนำพาน้ำตาริน
มองฟ้าดินถวิลหาพาใจฝืน
รักเอ๋ยรักเจ้าทำไมไร้จุดยืน
ปล่อยฉันกลืนความเจ็บช้ำนำชีวี
ฤดูไหนติดบ่วงใจไม่ห่างหาย
ไร้จุดหมายไร้ทางไปในทุกที่
ฝนจะตกแดดจะออกไม่ยินดี
แผลร้าวนี้ทุกนาทีมีแต่ตรม.......
หน้าส่วนตัว
1246
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
