4 มีนาคม 2552 22:32 น.
ยาแก้ปวด
Happy New Year ค่ะพี่นักรบ น้อยเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงานของผม
และส่งห่อของขวัญให้ด้วยใบหน้าสดใสเช่นเคย
โห ใส่ระเบิดไว้ในนี้หรือเปล่าเนี่ยผมแกล้งล้อเธอ
อยากใส่เหมือนกัน แต่พอดีตอนเดินเข้าที่ทำงานมาเขาตรวจเข้มซะก่อนน้อยเล่าเมื่อนึกถึงตอนเดินเข้ากระทรวง
ขอบใจนะน้อยผมรับของขวัญนั้นมา แกะเลยได้ไหม
น้อยมองผมแล้วเลิกคิ้วเหมือนปฏิเสธ
ไม่สนแระแกะเลยดีกว่าพูดเสร็จผมก็เริ่มจัดการแกะของขวัญ
นั้นโดยมีน้อยยืนมองอยู่ใกล้ๆ สิ่งที่บรรจุข้างในเป็นกล่องไม้เล็กๆแกะ
สลักลวดลายอย่างประณีต ผมเปิดฝากล่องไม้นั้นออกมาจึงมีเสียงเพลง
บรรเลงดีดเบาๆกังวานมาตามลานที่ไข เพลงบรรเลงที่ผมคุ้นเคย
เหลือเกิน...เพลงเพราะ..อะไร ใช่.... มันเป็นเพลงที่ผมมักจะเปิด
เวลาที่คิดถึงพี่หญิง น้อยไม่เคยลืมรายละเอียดเล็กๆน้อยๆเหล่านี้เลย
เอาอีกแล้วสิ หัวใจของผมรู้สึกกระตุกขึ้นมาอีกนิด อีกปีแล้วสินะที่ผม
รออย่างไม่มีจุดหมาย..
เป็นอะไรคะพี่นักรบน้อยถามที่เห็นผมอึ้งไปนาน
เปล่า เพราะมากเลย ว่าแต่วันนี้ไปเที่ยวที่ไหนหล่ะเรา ผมสะบัด
ห้วงนึกออกไปแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาโดยไว
รอพี่ถามคำนี้แหละ อยากหม่ำของฟรีใจจะขาดแล้วเนี่ยน้อยหัวเราะ
อย่างร่าเริง
บ๊ะ มีแผนนี่เรา เอ้า ยอมๆงั้นเดี๋ยวเลิกงานพี่พาไปนะน้อยยิ้มร่า
แล้วจะรีบมาทวงสัญญาน้อยทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินไปห้องทำงาน
ของเธอ
ผมหมุนตัวกลับมาที่โต๊ะทำงานซึ่งจอคอมพิวเตอร์เปิดอยู่เหมือนเคย
สะสางงานของผมอยู่พักใหญ่ก่อนจะกดเปิดเวฟไฮไฟว์เข้าไปดูในโปร
ไฟล์ซึ่งผมทำไว้ ผมค่อยๆจรดเม้าท์เลื่อนลงมา...เสียงเพลงจากโปรไฟล์
ค่อยๆเปิดออกมา เพลงเพราะอะไร.....ผมลงบทเพลงนี้ไว้ในนี้
ผมเลื่อนลงไปเรื่อยๆเห็นข้อความต่างๆที่คนมาลงเม้นท์ทั้งที่รู้จักผม
และไม่รู้จักผม จนกระทั่งผมไปสะดุดกับข้อความหนึ่ง..
31 ธ.ค. 12:04น.
Warunee พูดว่า:
กลอนที่ลงในนี้เพราะมาก อ่านแล้วรู้สึกถึงหัวใจคนเขียน
เพลงที่ประกอบเพราะมากเลยค่ะ อยากจะเขียนได้แบบนี้บ้าง..
ถ้าว่างช่วยสอนหน่อยนะคะ
ผมอ่านรู้สึกดีใจที่มีคนมาชื่นชมผลงานของผมแม้ว่าจะเป็นคนที่ผม
ไม่รู้จักก็ตาม และนี่คือจุดเริ่มต้นมิตรภาพบนโลกไซเบอร์โดยผม
ไม่รู้ตัว เพราะทุกครั้งที่ผมเปิดโปรไฟล์ของผม ผมจะเห็นข้อความ
ของ warunee ปรากฏอยู่ในโปรไฟล์มิขาดสาย เธอมักจะแวะเวียนเข้า
มาวิจารณ์งานต่างๆที่ผมจัดลงไว้ จนผมรู้สึกคุ้นเคยกับเธอโดยการส่ง
ข้อความไปมา อย่างน้อยเธอก็เป็นอีกคนหนึ่งนอกจากน้อยที่ดูเหมือน
จะเข้ามาในความรู้สึกรัก พี่หญิงของผมโดยไม่เจตนา..
หากดินแดนไซเบอร์แห่งนี้คือที่เก็บบันทึกต่างๆ ที่นี่ก็คงเป็นแดน
แห่งเดียวที่ผมสามารถพูดทุกอย่าง ระบายความในใจลงบนบทกลอน
หรือเสียงเพลงเพื่อพี่หญิง เหมือนเป็นกล่องลิ้นชักแห่งความทรงจำ...
เคยมีใครบอกพี่หญิงไหมครับ ว่าพี่หญิงเป็นคนที่อบอุ่นมากเสียง
ผมคุยกับพี่หญิงยังดังก้องในห้วงนึกถึง
ใครจะหลงหน้ามึนมาบอกพี่หล่ะ พี่ไม่ใช่สาวๆแล้วเสียงนุ่มหวานสุภาพ
ของพี่หญิงไม่เคยหายไปจากใจผมเลย ผมมองผู้หญิงตรงหน้าผิวขาวดวง
ตากลมโตดำขลับคิ้วคมเข้มใบหน้าเรียวยาวสวย โดยเฉพาะรอยยิ้มราวกับ
ตรึงหัวใจไว้ทุกคนที่พบเห็น...
งั้นผมขอยอมมึนเป็นคนแรกผมบอกพี่หญิงอย่างจริงใจ
ไว้เธอเจอสาวๆถูกใจ เธอจะไม่พูดแบบนี้พี่หญิงมองลึกลงในตาของผม
ผมว่าผมเจอแล้วนะครับ ตาสบตาพี่หญิงกลับเป็นฝ่ายหลบ
เพราะอะไรเหรอนักรบ พอพี่หญิงถามตรงๆผมกลับไม่มีคำตอบให้เธอ เหมือนมันมีคำตอบมากมายจนผมไม่รู้จะเริ่มต้นตอบที่ตรงไหนก่อน
พี่หญิงครับวันนั้นที่ผมไม่ได้ตอบพี่ ๑๖ ปีที่ผ่านมานี่ผมได้คำตอบมาให้พี่แล้วครับ
เคยถามฉันมาว่า
อะไรหนาทำให้รัก
อะไรที่รู้จัก
ที่ฉันฝักใฝ่ค้นมา
อยากรู้เพราะอะไร
รอยยิ้มใดปรารถนา
ฤาแรกรักสบตา
เฝ้าค้นหาแต่ไม่เจอ
อาจฟังไร้เหตุผล
อะไรดลใจให้เผลอ
ดลใครให้ละเมอ
หลงรักเธอเข้าจริงจริง
หากหาแค่เหตุผล
คำตอบค้นยากยลยิ่ง
เหตุใดอยากแอบอิง
ใจหยุดนิ่งเมื่อเธอถาม
หยุดคิดและใคร่ครวญ
คำตอบล้วนเกินหักห้าม
เกินกว่าจะนิยาม
เธองดงามเกินห้ามใจ
บางทีก็สับสน
คล้ายเหมือนคนที่อ่อนไหว
คำตอบลึกข้างใน
ต้องเก็บไว้อยู่คนเดียว
มองฉันคนกะล่อน
คอยปลิ้นปล้อนย้อนหยอกเกี้ยว
หากหยุดใจเฉลียว
เธอผู้เดียวที่ฉันรัก
หากฉันจะต้องตาย
แม้ข้างกายไร้คนภักดิ์
ภูมิใจได้รู้จัก
เธอ..ที่รัก..สักครั้งหนึ่ง
* ~ * ~ * ~ *
4 มีนาคม 2552 01:33 น.
ยาแก้ปวด
สำหรับบางคน ๑๖ ปีคงไม่นานเท่าไหร่ แต่สำหรับผมมันช่าง
เหมือนกัลปาวสานเสียนี่กระไร ใช่ครับการที่เราจะรักใครสักคน
รักอย่างเลื่อนลอยไม่มีความหวังแต่ก็ยังคงรักไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันเป็นความรักที่ผมมีต่อหญิง
คนหนึ่งรักมาตลอด๑๖ปี รักด้วยความปรารถนาดีซึ่งกันและกัน
คงเป็นความรักที่เกิดขึ้นโดยผมไม่รู้ตัว แต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว
มันช่างฝังรากลึกลงไปในหัวใจผมจนสุดยากเกินถ่ายถอน...
ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย เช้าขึ้นมาจิบกาแฟชมดอกไม้
ในสวนก่อนจะไปทำงาน บ่ายๆทานอาหารกลางวันกับรุ่นน้องที่ทำงาน
เย็นกลับมาบ้านมองสวนดอกไม้เล็กๆที่บ้านอย่างเงียบเหงา
ใช่บ้านเล็กๆหลังนี้เงียบเหงาจริง เหงามานานแล้ว เหงามาตั้งแต่
วันที่พี่หญิงหายไปจากชีวิตของผม...
พูดถึงรุ่นน้องคนนี้ เธอชื่อน้อยครับ เป็นหญิงสาวที่ทำงานกับผมมา
นานเรามักจะไปเที่ยวด้วยกันเสมอ น้อยเป็นคนร่าเริง อัธยาศัยดี และ
เป็นคนชอบเที่ยวธรรมชาติโดยเฉพาะทะเล เธอสดใสเหมือนกับความ
สวยของทะเลที่สงบในยามเช้า ความร่าเริงของน้อยก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่
ทำให้อาการคิดถึงหญิงที่ผมรักทุเลาลง และน้อยอีกหล่ะครับที่พาผมให้มา
รู้จักโลกของอินเตอร์เนต โลกที่ไร้ขอบเขตพรมแดน โลกที่แม้แต่
สวรรค์ก็มิอาจกำหนดได้!
ตั้งแต่ผมเริ่มเข้าสู่วงการไซเบอร์ ผมได้เรียนรู้อะไรอีกมากมาย
หลากหลายบนจอสี่เหลี่ยมนี้ และก็จอสี่เหลี่ยมนี่แหละที่ทำให้ผมพบกับ
เวฟที่เรียกกันว่า ไฮไฟว์ เวฟนี้ก็คล้ายๆกับเวฟทั่วๆไปที่เราสามารถลง
รูปลงเพลงลงภาพที่เราชื่นชอบเก็บไว้เป็นของเรา แต่ที่แตกต่างคือ
เวฟนี้ช่างมากมายไปด้วยผู้คนนานาชนิดเสียเหลือเกิน
มากเสียจนบางที ผมคิดว่าผมกำลังหลงอยู่ในดินแดนจอมปลอมแห่งนี้...
โป๊ก โป๊ก เสียงน้อยเคาะโต๊ะผมจนตื่นจากภวังค์
แหมตั้งแต่พาเล่นเนตนี่นั่งหน้าจอไม่ห่างเลยนะพี่นักรบเธอค่อน
ขอดผม แต่ก็จริงนะแหละตั้งแต่เธอสอนผมให้เล่นอินเตอร์เนตผมก็
เหมือนเดินวนไปวนมาบนหน้าจอนี้ไม่เคยห่าง
ใครพามา รับผิดชอบด้วยนะเอ้อผมเขกหัวเธออย่างเอ็นดู
เช๊อะ ใครจะรับผิดชอบเล่นเองมั่วเองแระกัน ไม่สนหรอก มัวแต่โม้กะสาวๆหละสิน้อยค้อนผมขวับใหญ่
โธ่ โถ พี่จะมีสาวที่ไหน น้อยก็รู้นิพี่มีแต่พี่หญิงผมเอ่ยถึงหญิงที่
ผมรักซึ่งน้อยรู้ดีแก่ใจว่าผมรักพี่หญิงเพียงใด...
เบื่อคนแก่คร่ำครึ พี่หญิงเขาไปถึงดาวอังคารแล้วมั้งเนี่ยน้อยประชด
แต่ผมอดถอนใจน้อยๆไม่ได้ มันคงจริงอย่างที่น้อยบอก ป่านนี้พี่หญิงที่
ผมรักคงจะมีครอบครัว มีลูกน้อยๆในบ้านอันแสนอบอุ่นไปแล้วมั้ง
คงไม่รู้สึกถึงหัวใจของผมว่ารู้สึกอย่างไรเจ็บปวดแค่ไหนยามที่คิดถึง
ใครสักคนทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึง.....
อยากรู้ว่าหัวใจ..
ลึกข้างในมีฉันไหม
ยินเสียงเรียกไกลไกล
ได้ยินไหมฉันรักเธอ
ก็รู้ว่าหัวใจ...
เป็นไปไม่ได้เสมอ
ไม่ต้องการเสียเธอ
ไม่อยากเผลอทำลายใจ
เพราะฉันไม่มีสิทธิ์...
ที่จะคิดรักผิดไหม
ช่วยบอกให้มั่นใจ
เธอคือใครที่ฉันรอ
ต้องทนนานเท่าไหร่...
ทำอย่างไรกับใจหนอ
ค่าฉันไม่เพียงพอ
แค่เพียงขอเธอได้ยิน
ไม่รู้ทำเช่นไร....
นานแค่ไหนจะหายสิ้น
ความรักที่กัดกิน
เปรียบเหมือนดินริโน้มดาว
ร่ำร้องเพียงในใจ
ปล่อยหัวใจให้เหน็บหนาว
ค่ำคืนที่นานยาว
เกินกว่าสาวดาวมาครอง ๛
3 กันยายน 2551 13:32 น.
ยาแก้ปวด
และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มันมีที่มาอยู่ว่า
เมื่อเวลา 20:35 น.วันที่ 2 กย 2551 ข้อความนึง
ได้ถูกส่งมายังโทรศัพท์มือถือของข้าพเจ้าว่า
" ช่วยแจกโบรชัวร์ให้ด้วยนะจ๊ะ" มันเป็นข้อความ
เก่าจากผู้หญิงคนนึงซึ่งเคยส่งมาแล้วในหลายวันก่อน
เธอเป็นผู้หญิงซึ่งข้าพเจ้าไม่ประสงค์ออกนามเธอ
เพื่อทำให้เธอเสื่อมเสียชื่อเสียงได้
ตอนแรกข้าพเจ้าก็งงอยู่เหมือนกัน เพราะข้อความนี้
เป็นข้อความเดิมที่เคยส่งมาแล้วในครั้งนึง ข้าพเจ้า
ได้แต่คิดในใจว่า ชัวร์! แน่ผู้หญิงคนนี้ชอบข้าพเจ้า
แน่นอน เธอคงอยากหาเรื่องคุยกับข้าพเจ้า ข้าพเจ้า
ได้แต่แอบอมยิ้มและดีใจอยู่พักใหญ่
และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เมื่อมี
ข้อความถูกส่งเข้ามาอีกจากผู้หญิงคนเดิม หากคืนนี้
ข้าพเจ้าไม่ได้ระบายบอกใครถึงเรื่องอันน่าปิติ ยินดี
เช่นนี้ ช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าเปิดอ่านข้อความของเธอนั้น
มันราวกับโลกทั้งโลกหยุดหมุนเพื่อแสดงความยินดีและ
สรรเสริญความรักของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ามีความสุขยิ่ง
อย่างบอกไม่ถูก มันตื้นตันยิ่งนัก ข้าพเจ้าไม่เคยคิด
เลยว่าจะมีวันนี้ มันเป็นวันที่ข้าพเจ้ารอคอยมานาน
แสนนาน
ข้าพเจ้าขยับนิ้วหัวแม่มือช้าๆ เพื่อจะเปิดอ่านข้อ
ความของผู้หญิงคนนั้น หัวใจของข้าพเจ้าเต้นรัววุ่นวาย
สับสนราวกับว่า เกิดสงครามการเมืองยังไงยังงั้น
แต่ไม่นานนักข้อความก็ถูกกดเปิดออกจนได้ หลังจาก
ที่ระทึกใจอยู่นาน ข้อความมีอยู่ว่า
" ได้ข้อความเก่ารึเปล่า? จะลบข้อความแต่กดผิด
เป็นส่ง ถ้าได้ก็ขอโทษนะ จาก...."
โอ้! เวรกรรม กูคิดไปเอง!
*** แต่ข้าพเจ้าก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมข้อความแรกกับ
ข้อความหลังมีเวลาทิ้งช่วงห่างกันตั้ง 9 นาที หรือเธอคนนี้
กำลังคิดอะไรอยู่ในใจ เธออาจจะชอบข้าพเจ้าก็เป็นได้
จริงมั้ยครับท่านผู้อ่าน..?
เขียนถึง..แม่สื่อผู้ไม่เคยมีผลงาน
อ้างอิงจาก..ศาลาคนเศร้า
เขียนโดย...คาสิโนว่าผู้ช้ำรัก
วันที่ 2 กย 51
ตอบ คุณคาสิโนว่าผู้ช้ำรัก (อิอิ จิงป่าวหว่า?)
รักเขาใจให้หมด
แต่ก็อดใจมิได้
รู้ว่าเราเป็นใคร
จะเอื้อมไปไกลเหลือเกิน
เพราะเราธรรมดา
ต่ำกว่าฟ้ามองผิวเผิน
เหมือนดินที่บังเอิญ
อยากย่ำเดินบนฟ้าไกล
หวังสูงคว้าไม่ถึง
เอื้อมโน้มดึงคงไม่ไหว
ฟ้าสูงกว่าหัวใจ
สุดจะไขว่คว้าเข้ามา
หากเขาคือดอกฟ้า
อยากลองท้าวาสนา
แม้ดินต่ำไร้ค่า
กล้าเด็ดฟ้ามาชิดเชย
เพราะเขาคือจุดหมาย
อยากตะกายไม่นิ่งเฉย
ดอกฟ้าอาจเฉยเมย
ฤาอาจเย้ยมิเคยหวั่น
ดอกฟ้าวาสนา
ปรารถนามิอาจกลั้น
รักเธอนิจนิรันดร์
อย่ามองฉันแค่เพียงดิน
คงเหลือแค่ความหวัง
เป็นพลังไม่สูญสิ้น
ดอกฟ้าจะโน้มดิน
ให้ยลยินก่อนสิ้นปราณฯ
(สู้ สู้ เชื่อหัวไอ้เรืองดิ..)
แม่สื่อผู้ไม่เคยมีผลงาน
แต่ตะกายดอกฟ้าเหมือน
ท่านเช่นกัน..หุหุ..
31 มีนาคม 2551 19:39 น.
ยาแก้ปวด
ตอน อวสาน
" เพล้ง โครม " เสียงดังสนั่นของตะหวิวที่ปลิว
ลอยฟาดมาที่โต๊ะเหล็กอย่างแรงทำให้เงาทีจางๆแตกสลาย
ลงไปในทันที พร้อมกับเสียงแหลมๆพุ่งปรี๊ดเข้ามาในรูหู
ของผม
" ไอ้แก่ หลับอีกแล้ว บอกกี่ครั้งกี่หนว่าอย่านอนตอน
มีลูกค้า มาเอาผัดหมูสับหนำเลี๊ยบ กับ ผัดกวางตุ้งนี่ไปให้
ห้อง271ด้วยไอ้แก่"
ผมมองถุงกับข้าวตรงหน้าแล้วได้แต่ถอนใจ โลกความฝัน
ของผมจบไปแล้วเหลือแต่โลกของความเป็นจริง เธอไม่
ใช่ใครที่ไหนหรอก เธอชื่อลำยอง เป็นแม่ทูนหัวสุดที่รัก
ของผมเอง
" แนะยังไม่ไปอีก มองหน้านี่จะให้เอากระทะตาม
ไปอีกอันมั้ย " ลำยองเธอไม่พูดเปล่าแถมยกกระทะอยู่ใน
มือจนผมต้องรีบคว้าถุงกับเข้าเดินดุ่ยๆไปส่งที่คอนโดฝั่ง
ตรงข้ามร้านกับข้าวต้มของผม ผมมองเงาในกระจกเป็นผู้ชาย
หัวล้านพุงป่องอายุสี่สิบสองกำลังเดินอุ้ยอ้ายส่งกับข้าว
ตามห้องบนคอนโดสุดหรู แล้วก็อดขำความฝันของผมไม่ได้
เฮ้อ นี่ผมจะหนีความจริงไปฝันหวานๆสักนิดนึงไม่ได้หรือไง
ทำไมผมจะต้องตื่นมารับรู้ความจริงว่า ผมนะมีเมียแล้วหน้า
ตารูปร่างเหมือนไหปลาร้า มีลูกสาวอยู่สามคนที่ต้องคอยดู
แลส่งเสีย แต่เพราะลูกๆเหล่านี้แหละที่ทำให้ผมมีกำลังใจ
ที่จะทำงานอยู่ทุกวัน ไข่ต้ม ไข่ตุ๋น ไข่ดาว แก้วตาดวงใจของ
ผม มีเมียที่ด่าผมเช้าเย็นทุกวัน จิกผมอย่างกับทาสในเรือนเบี้ย
มีร้านข้าวต้มริมทางเล็กๆไว้ทำมาหากิน สู้ชีวิตอย่างปากกัดตีน
ถีบในยุคที่น้ำมันสุดแสนจะแพง ผมเดินฝ่าอากาศร้อนและฝุ่น
ตลบควันพิษของกรุงเทพมาที่ร้าน ลำยองเห็นผมเท่านั้นแหละ
ก็กรีดเสียงแวดๆใส่ผมทันที
" ไปส่งของแค่นี้ ช้าจริงนะไอ้แก่ นังไข่ดาวมันแหกปาก
อยู่หลังบ้านไปดูสิว่ามันหิวนมหรือเปล่า" ผมมองหน้าเมียตาละ
ห้อยจะมีวันไหนไหมนี่ที่เธอจะไม่จิกหัวผมใช้แบบนี้ นี่แหละน้า
ความจริงที่ผมต้องยอมรับอยู่ทุกวัน ไอ้เรื่องฝันเฟื่องรักหวาน
แหว๋วก็คงเป็นแค่ความฝัน สร้างวิมานสุดหรูได้แค่จินตนาการ
ทำไมน้อฟ้าส่งผมมาเกิดต้องลากนังลำยองมาเป็นแม่ผมอีกคน
นี่ชาติที่แล้วผมทำบุญด้วยปลาร้าหรือเปล่านะ ถึงได้มีเมียทั้ง
ปากและทรวดทรงอย่างกับไหปลาร้าอย่างนี้ เวรกรรมจริงๆ
แล้วทำไมผมจะต้องกลัวมันนักก็ไม่รู้สิ
"วันๆเอาแต่แต่งกลอนบ้าบอคอแตกอะไรนักหนา แต่งแล้ว
เงินมันงอกออกมาหรือเปล่า" เสียงลำยองบ่นพึมพำตามหลังผม
มาแว่วๆ เฮ้อเมียหนอเมีย ช่างไม่รู้อะไรเลยว่าไอ้การที่ผมหนี
ไปแต่งกลอนนะเพราะผมนะอยากจะบาย คงเป็นวิธีเดียวที่ผมจะ
ระบายออกมาได้เพราะเธอนะนอกจากจะเป็นเจ้าชีวิตผมแล้วเธอ
ยังไม่มีความสุนทรีในศิลปแขนงนี้เอาเสียเลย จริงสินะชิวิตจริง
ของผมคงจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ทำงานหาเช้ากินค่ำมีลูกสามคน
มีเมียอย่างกับมีแม่ ส่วนภาพที่ผมสร้างในความฝันนั้นผมคงเป็น
ได้แค่ภาพในความฝันของ "ปลายตะวัน" เท่านั้น...
ฝันกลางวันว่าเอื้อม คว้าดาว
อุเหม่สร้างเรื่องราว สุดโก้
สาวสวยพรั่งพร้อมเสมอ ล้อมรอบ
ตกกระไดอกโอ้ ตื่นฟื้นฝันสลายฯ
เมียด่าเช้าค่ำพร้อม ประจำ
วิ่งส่งข้าวตามคำ ลูกค้า
หัวล้านเหน่งพุงทำ กางยื่น
เดินดุ่ยอุ้ยอ้ายล้า แน่แล้วปลายตะวันฯ
* * * จบ * * *
26 มีนาคม 2551 19:13 น.
ยาแก้ปวด
รอยหวัง
ผมแทบอยากจะถอดใจเมื่อได้ข่าวจากเพื่อนๆพี่ๆที่
พยายามช่วยสืบเสาะเรื่องหนำเลี๊ยบมาให้ผม พี่ทองม้วน
ให้เบอร์ผมไปกับน้องสาวของพี่เขาเพื่อจะให้แก่หนำเลี๊ยบ
จนป่านนี้เธอยังไม่โทรศัพท์มาหาผมสักที ผมคงต้องถอดใจ
แล้ว คงจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแค่เงาจางๆในความทรงจำ
แต่ระหว่างที่ผมกำลังซึมเศร้าถอดใจอยู่นั้น พลันก็มีเสียง
โทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกเป็นเหล่าลูกศิษย์สาม
สาวนี่เอง เสียงแหลมๆฉอดๆใส่กรอกมาตามสายต่อว่าผมต่างๆ
นานา แต่แล้วก็เหมือนประกายสว่างเพราะเสียงนั้นบอกกับผม
ว่า " ก็ทำไมครูไม่ค้นหาเบอร์เพื่อนสมัยมัธยมหละ เขาอาจ
จะมีเบอร์หนำเลี๊ยบก็ได้นะ" จริงสินะทำไมผมคิดไม่ออกนะ
นี่ผมมัวแต่งมเข็มในมหาสมุทรอยู่ตั้งนาน ทั้งๆที่มันอยู่ใกล้แค่
นี้เอง
และแล้วความฝันของผมก็เป็นจริง เพื่อนในสมัยมัธยมที่
ผมโทรไปหานั้นเขามีเบอร์หนำเลี๊ยบ ด้วยอาการลิงโลดแทบ
กระโดดตึก พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ผมอยากจะร้องออกไปดังๆ
สำเร็จแล้ว ผมได้เบอร์ของหนำเลี๊ยบมาแล้ว ผมมองเบอร์
หนำเลี๊ยบที่จดมา มองอยู่นานว่า เอ ผมจะทำยังไงดี ผมจะเริ่ม
ต้นพูดว่าอะไรดี หัวใจของผมตอนนี้มันเต้นเร็วจนผมชักกลัว
ว่ามันจะเต้นแรงออกมาจนคนข้างนอกได้ยิน
มือผมจับจรดอยู่ที่มือถืออยู่นาน ยืนคิดนอนคิดว่า ผมจะใช้
เหตุผลอะไรดี และในที่สุดผมก็กดเบอร์โทรออกไปหาหนำ
เลี๊ยบ " หวัดดี เลี๊ยบ สบายดีมั้ย" เสียงผู้หญิงใสๆฟังแล้วนุ่มหู
ที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้สึกมา
" นี่ใคร พูดคะ "
" ผมเอง การันต์ " จากนั้นผมก็คุยไปเรื่อยๆ เหมือนเวลา
ในอดีตย้อนคืนกลับมาอีกครั้ง ภาพเก่าๆค่อยไหลย้อนคืนมา
คุยไปเรื่อยๆหนำเลี๊ยบก็บอกผมมาว่า
" มีอ้ายบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ เอาเบอร์มาให้เพื่อนเลี๊ยบ จะให้
เลี๊ยบโทรกลับไปหา โรคจิตแท้ๆ" เธอบ่นๆกับผม ส่วนผมได้
แต่อมยิ้มอยู่อีกทางสาย จะใครอีกเล่าถ้าไม่ใช่ผม..แต่ไม่เป็น
ไรหรอกฌะอจะคิดยังไงก็ได้ เพราะตอนนี้ผมได้ยินแต่เสียง
หัวใจเท่านั้นที่เต้นอยู่...
ซึ้งซึ้งสุขสุขเศร้า............เดียวดาย
รักรักร่ำมิวาย...............สะกดกล้ำ
เนิบเนิบท่ามดาวราย....ราวรอบ
หวั่นหวั่นหวามอกย้ำ.....ยอกย้ำอุราถวิลฯ
ร้าวร้าวกมลละม้าย........ร้าวลึก
แปลบแปลบมโนสำนึก...เนิบนี้
ก้องก้องอกระทึก.........ก้องกู่
นานเนิ่นต่างตะกี้........เมื่อกี้อยู่เสมอฯ
ทิศเทศรอบเขตด้าว.....แดนไกล
ลมลอบหอบหัวใจ.........สู่เจ้า
วิบวิบอยู่รำไร.............เพียงจิต
นิดนิดหวามสุขเศร้า......คลุกเคล้าละเมอบ่หายฯ
รักเอยอันรักเจ้า...........มั่นคง
ตราบภพตราบดำรง.......คู่ค้ำ
ตราบกายตราบวายปลง...ใจรัก
ตราบเท่าที่ทนช้ำ.........จักช้ำกลืนสนองฯ
เกินบอกรักเอ่ยเอื้อน...เป็นวจี
เกินกว่าดวงฤดี...........จะรับได้
เกินทวยเทพเทพี.........จารจด
เกินกว่าเกินจักให้.......หักไห้โหยหาฯ
* * * *
หน้าส่วนตัว
1383
Calendar
Lovers
32 คน เลิฟยาแก้ปวด
