เธอ ท้องฟ้า ทะเล

หมอกจาง

คลื่นทะเลอันไร้เสียง 
ฉันมองเห็น แต่ไม่อาจสัมผัส

แดดอ่อนอ่อน สายลมพัด นกนางนวลฝูงใหญ่
กลิ่นกาแฟ
ฉันมองเห็นแม้แต่ระยิบระยับบนเกลียวคลื่น

กว้างแค่ไหน
ทะเลก็กว้างได้เพียงแค่สุดสายตา
ขอบฟ้าก็เช่นกัน

เปลือกหอยไม่อาจแยกออกจากหาดทราย
และหาดทรายก็ไม่อาจแยกจากผืนน้ำ
ปะปนเป็นเนื้อเดียว
เธอก็เช่นกัน

เรื่องราวของเราเกี่ยวเนื่องกับเรื่องราวร้อยแปด
เรื่องราวของเธอล้วนเกี่ยวเนื่องกับเรื่องราวอื่นๆ
เธอเป็นทั้งส่วนหนึ่งของความทรงจำและทั้งหมดของมัน

ฉันรู้เท่าที่ฉันรู้ 
และฉันมองเห็นเท่าที่ฉันเห็น
พ้นไปจากนั้นล้วนเป็นเพียงความว่างเปล่า
ที่ฉันเติมเต็มเอาจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

จึงน้อยแต่มาก
พ้นไปจากหาดทรายและผืนทะเล ย่อมเป็นทะเล
พ้นไปจากเส้นขอบฟ้าย่อมเป็นท้องฟ้า
เธอที่เป็นทั้งหมดของความทรงจำฉัน จึงเสมือนไม่มีที่สิ้นสุดเอาเสียเลย