27 กันยายน 2547 16:08 น.
หมอกจาง
ฉันยืนอยู่กลางลานกว้าง
รอบกายอ้างว้างเพียงแผ่นฟ้า
ยืนอยู่เงียบเงียบกับน้ำตา
กับความเหงาที่มากกว่าคำว่าเหงา
ความคิดเหมือนมากมาย
แต่ก็ดุจดั่งใบไม้ที่ไร้เงา
ยากบรรยายความทุกข์เท่าภูเขา
ความเศร้า..ที่แม้แต่เรา ยังไม่เข้าใจ
เงียบงัน
จะตื่น จะฝัน ก็หวั่นไหว
ความเงียบดังกระจกสะท้อนใจ
ฉันหลับตา ไม่อยากให้สะท้อนเงา
ฉันยืนอยู่กลางลานกว้าง
ยังฝันค้างกับวันคืนแห่งฝันเก่า
สัมผัสได้ถึงสายฝนที่บางเบา
ฝนเจ้าเอยเปลืองเปล่า คำปลอบใจ
13 กันยายน 2547 17:45 น.
หมอกจาง
กลางฟ้าที่เงียบงัน
เถิดมาล่องเรือกับฉันบนจันทร์เสี้ยว
นั่งเรือที่โค้งเรียว
คล้องแขนเกาะเกี่ยวข้ามขอบฟ้า
ทะเลที่เบื้องล่าง
สะท้อนแสงจันทร์จางกระจ่างตา
ทิ้งเถิดความอ่อนล้า
ปล่อยให้ลมพัดพาลงทะเล
โน่นดาวหมี นี่ดาวไถ
พอผ่านดาวลูกไก่จะกล่อมเห่
กล่อมเจ้าดาวบนฟ้าอย่าโยเย
จะเอาจันทร์ไกวเป็นเปลกล่อมดวงดาว
กลางฟ้าที่เงียบงัน
เถิดมาล่องเรือกับฉันในคืนหนาว
คืนที่มีดาวแวววิบกระพริบพราว
พอรุ่งเช้าแล้วค่อยหย่อนเธอนอนเตียง
10 กันยายน 2547 16:10 น.
หมอกจาง
เกิดอะไรใบไม้ไม่ไหวติง
เสียงไผ่สีก็มานิ่งเงียบสงัด
น้ำกระเพื่อมก็นิ่งจนเห็นก้นชัด
เหมือนว่าลมจะหยุดพัดโดยฉับพลัน
ยืนนิ่งนิ่งสังเกตอย่างเงียบเงียบ
ดูเงียบเชียบดังคล้ายว่าในฝัน
พอลมหยุดดุจคลายเกลียวที่เกี่ยวพัน
ทุกสิ่งคล้ายว่าพากันหยุดระงับ
นกก็หยุดร้องเพลงบรรเลงแล้ว
น้ำค้างแก้วหยุดรำเพยระเหยกลับ
เคยกรุ๋งกริ๋งกระพรวนเพลงบรรเลงรับ
ก็นิ่งเงียบเหมือนดังหับบานประตู
ลมคิดถึงคงไม่พัดถึงใจสาว
จึงเงียบงันไม่ส่งข่าวมาให้รู้
ถ้อยดอกรักยามลมล้อเคยช่อชู
พอห่างเหินก็ห่างหูหรืออย่างไร
เกิดอะไรใบไม้ไม่ไหวติง
ลมมานิ่งใจก็ยิ่งจะหวั่นไหว
ความคิดถึงแสนหนักที่ฝากไว้
เมื่อไรลมจะพัดไปบรรเลงคำ
9 กันยายน 2547 11:12 น.
หมอกจาง
หนึ่งใบ สองใบ สามใบ
มีบ้างไหมที่ไม่เปื้อนหยดน้ำค้าง
ปลายกิ่ง โคนกิ่ง กึ่งกลาง
ดอกหญ้าข้างล่างยังเปียกชื้น
นี่มันเกิดอะไรกัน
ทุกสิ่งเหมือนว่าดังฝันแค่ข้ามคืน
น้ำค้างพร่างพรมลงทั่วผืน
ชั่วว่าหลับตาตื่นก็ลานตา
หรือว่าเป็นวันเกิดแห่งน้ำค้าง
จึงแวบวับไสวสว่างที่เบื้องหน้า
สดชื่นในสายลมที่พรมมา
ดังว่าฟ้าอวยพรช่วยรับขวัญ
น้ำเอยน้ำค้าง
ละอองบางรับแสงแห่งตะวัน
ฟ้าเปลี่ยนไปสายลมอาจเปลี่ยนผัน
หวังให้เธอสุขนิรันดร์ ไม่เปลี่ยนแปลง
8 กันยายน 2547 10:55 น.
หมอกจาง
ต้นไม้ต้นน้อย
ทอดเงาทิ้งรอยกลางแดดจ้า
ค่อยเติบค่อยโตขึ้นอย่างช้าช้า
เติบใหญ่ตามเวลาที่ผ่านไป
แดด ยังคงเหมือนเก่า
แล้วเงาจะเปลี่ยนไปไหม
เมื่อต้นไม้เปลี่ยนรูปร่างแตกต่างไป
ผลิใบเขียวสดใหม่ทุกวี่วัน
ฉัน ยังเป็นคนเดิม
มีเพียงเหงาที่มาเพิ่มในความฝัน
เธอ เหมือนต่างไปในแต่ละวัน
เติบโตตามแต่ละขั้นแต่ละตอน
ผิดที่ใครกัน
หรือฉันผิดที่ฉันเหมือนวันก่อน
หรือเพราะเธอเปลี่ยนไปจึงตัดรอน
ด้วยแตกต่างจากไม้อ่อนครั้งกระโน้น
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟหมอกจาง
หน้าส่วนตัว
1400
