28 มิถุนายน 2552 07:30 น.

เธอคือความรักที่โง่บัดซบในชีวิตของฉัน [Confession of an idiot]

ที่รัก
เธอคือความรักที่โง่บัดซบในชีวิตของฉัน

เราไม่ควรรักกัน
ฉันบอกตัวเองซ้ำๆ ในทุกห้วงยามที่เราได้อยู่ใกล้
ในทุกวินาทีที่อยู่ใกล้ และในทุกสายตาที่สบตา

สายลมหนาวบอกกล่าวความรู้สึกแต่ดอกไม้สีขาวก็ยังคงร่วงไปเปล่าค่า
ฉันเจ็บช้ำตั้งแต่ยังไม่เริ่มต้น
พรากจากตั้งแต่เรายังไม่พรากจาก
ทั้งหมดทั้งมวลอาจเพียงเพราะ สมองฉันไม่ยอมที่จะหยุดคิดถึงเหตุผล
ในขณะที่หัวใจก็รับรู้ความรู้สึกอยู่เต็มหัวใจ

ระหว่างเรา ฉันมองหาความแตกต่างมากมาย
และฉันก็ได้เห็นความแตกต่างมากมาย
เราต่างกันมากและเราต่างกันเกินไป-ฉันบอกตัวเองอย่างนั้น
แต่สิ่งหนึ่งซึ่งเราเหมือนกันและตรงกัน แต่ฉันกลับละเลย
นั่นคือหัวใจของเรา

ที่รัก
เธอคือความรักที่โง่บัดซบในชีวิตของฉัน

ฉันเคยคิดว่าเธอคงเป็นเหมือนใครต่อใครที่ผ่านมา
ที่เวลาจะทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นลบเลือนไป
และความเจ็บปวดไม่อาจทำร้ายเราได้นาน
แต่ไม่ใช่
จนกระทั่งถึงบัดนี้ ฉันก็ยังคงเจ็บปวด
ซึ่งเธอรู้ดี ว่าเวลานั้นผ่านมาเนิ่นนานเท่าไรแล้ว

ความคิดคำนึงอาจสามารถย้อนภาพเก่าๆ
แต่มันไม่อาจย้อนเวลาไปแก้ไขสิ่งใดได้
ทุกครั้ง ที่ฉันหวนคิดเรื่องของเธอ
มันเหมือนกับการเดินเท้าเปล่าไปในสวนดอกไม้แห่งความลับ
ที่ซึ่งบนพื้นนั้นโรยไว้ด้วยกรวดคมและไหน่หนาม
ชื่นตา ชื่นใจ หากแต่ก็เจ็บแปลบไปพร้อมกัน

ที่รัก
เธอคือความรักที่โง่บัดซบในชีวิตของฉัน
ที่ต้องใช้เวลาเนิ่นนานเพื่อที่จะได้ตระหนัก ว่าฉันรักเธอมากเท่าใด
ฉันสูญเสียบางอย่างที่ไม่อาจทดแทน
ลืมตาตื่นเพื่อมองย้อนและกล่าวโทษตนเองอยู่ซ้ำๆ
และลืมตาตื่นกล่าวโทษตัวเองอยู่ซ้ำๆในทุกเช้า..