ดวงดาว ปูม้า และเธอ

หมอกจาง

ตรงสุดปลายถนนมีทะเล
และตรงชายขอบทะเลมีความทรงจำ

ใครจะจำบทสนทนาเหล่านั้นได้
นอกจากเพียงแค่ย่างก้าวที่เราเดินด้วยกัน
สายลมไม่กระซิบบอกอะไรสักอย่าง
เพราะ ณ ห้วงเวลานั้น ไม่มีอดีตและอนาคต

สะพานปลาที่ทอดยาวกับนกนางนวลขาเป๋
ตะกร้าตกปูที่เราสาวขึ้นจากน้ำ รอยยิ้มเธอดีใจกับปูม้าตัวเขื่อง
น้ำทะเลเค็มกัดรอยเชือกบาดมือจนปวดแสบปวดร้อน
รอยแผลหายไปแล้ว แต่รอยเชือกยังคงอยู่

แสงดาวบนผิวทะเลนั้นสวยกว่าดาวบนฟ้า
เหมือนกับความฝันที่แจ่มจ้า หากแต่รางเลือน
ฉันกระโดดลงดำดิ่ง แม้รู้แก่ใจว่าใต้ผิวน้ำนั้นไม่มีดาวอยู่ข้างล่าง
แต่มีเพียงแค่ปูม้ากับรอยยิ้มของเธอ กระทั่งสายลมหนาวเสียดกระดูกก็สุขใจ

นาฬิกานั้นเฉกเช่นเดียวกันกับถนน
เข็มของมันเดินวนเพื่อให้ได้พบ และเคลื่อนออกเพื่อพลัดพรากไปตามทาง
ณ คืนนี้ ที่เสียงย่างก้าวเข็มนาฬิกาเดินวนเวียนอยู่ในคืนสงัด
ฉันกระโดดลงและดำดิ่งอยู่ในความทรงจำ
แม้จะรู้อยู่แก่ใจ ว่ามันจะไม่มีทั้งดวงดาว ปูม้า และเธอ

แต่ทว่าตรงสุดปลายขอบฟ้าโน้น..ยังมีทะเล
และตรงชายขอบทะเล ก็ยังคงมีความทรงจำตลอดไป