31 มกราคม 2547 20:15 น.

แดดร้อน..

หมอกจาง

แดดร้อน..
สายลมพัดก็อ่อนเกินผ่อนแสง
จะหลับตาหรือตะวันก็ทิ่มแทง
ความคิดถึงก็แทรกแซงเข้ารบกวน

นับนิ้วโดยนิ้วนับ
น้ำที่นิ่งก็กลับมาปั่นป่วน
นับให้แน่ให้ครบเพื่อทบทวน
จะได้เห็นเจ้าหน้านวลอีกกี่วัน

ใจหาย
ปลอบให้ตายก็ไม่คลายไม่หายสั่น
คำคิดถึงคงไม่พอจะรำพัน
บอกไหวหวั่นก็ไม่เท่าที่หวั่นไหว

แดดร้อน..
ผ่อนเวลาให้ช้าก่อนจะได้ไหม
อย่าย่ำเย็นจงร้อนอยู่มันร่ำไป
อยากยืดวันเวลาไว้ให้เนิบนาน..

3465

love

comment

27 มกราคม 2547 23:52 น.

บังใจ..

หมอกจาง

บังใบ
หัวใจหวั่นไหวเพียงเงาฝัน
แค่หนึ่งใบบังตาจากตะวัน
แต่ใบหนึ่งใบนั้นเปื้อนน้ำค้าง

บังตา
หรือเพราะเสียงแห่งเหว่ว้าที่คร่ำคราง
ปล่อยคนรักร้างลอยให้คอยร้าง
ปล่อยคิดถึงให้ค่อยบางค่อยบังเงา

บังใบ
เพียงหลบร้อนจากแดดไอที่แผดเผา
เพียงหลับตาไม่รู้เห็นเร้นร่มเงา
ยอมหลบร่มปล่อยปวดร้าวให้บังใจ

1111

love

comment

16 มกราคม 2547 11:14 น.

ความฝัน..

หมอกจาง

องุ่นลูกสีแดง ใส..
ฉันนอนหงายอยู่บนหลังคารถเก่าผุ
ในมือ ถือไม้สอยองุ่น

ท้องฟ้าสีฟ้า เข้ม
ดูฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำ ละอองไอ
หากแต่ใส และลึก
ดูเหมือนผืนสมุทรที่สุกใส มากกว่าที่จะเป็นฟากฟ้า

ฉันนอนหงายอยู่อย่างนั้น
สอยองุ่นแดง ใส พวงนั้นพวงนี้
สีของพวงองุ่น ตัดกับสีของแผ่นฟ้า

แม่ยืนมองอยู่ด้านล่าง
พ่อยืนยิ้มไม่ไกลนัก
สอยให้ได้สักหลายพวงหน่อย
พ่อจะเอาไปทำบุญที่วัด

พวงองุ่นสีแดง สดใส
ท้องฟ้า เข้ม ใส ลึกล้ำ
พ่อออกก้าวเดิน ฉันเอ่ยคำอำลา
พ่อบอกไม่จำเป็น..
พ่อไม่ได้ไปไหนไกล

1081

love

comment

12 มกราคม 2547 16:42 น.

เศร้ากว่า..

หมอกจาง

ขอโทษ..
ที่ฉันทำมันได้แค่นี้
รู้ ไม่พอทดแทนกับความรู้สึกดีดี
รู้ ว่าแค่นี้มันไม่มีความหมาย

เมื่อความรู้สึกที่เคยดีนั้นเปล่าค่า
ต่อให้เหตุผลเท่าดาวทั้งฟ้าก็เปล่าดาย
ยิ่งให้เหตุผล ยิ่งถม ยิ่งจมหาย
เหมือนทิ้งเม็ดทราย ลงเหวที่เงียบงัน..

ตื่นก็เจ็บ ก็เหน็บหนาว
นอน ก็ยังร้าวถึงในฝัน
พยายามเข้าใจตัวเองให้ได้ แต่ว่าใจไม่เคยเท่าทัน
ไม่มีขอบทำนบกั้น ระหว่างไหวหวั่นกับน้ำตา

ขอโทษ..
อย่าโกรธ หากเธอว่าเธอนั้นเศร้ากว่า
ไม่มีใครเข้าใจใคร ความเศร้าแทนไม่ได้ด้วยน้ำตา
เธอเศร้า ฉันเศร้า ใครเศร้ากว่า..
ที่สุด เราก็ต่างเสียน้ำตาด้วยกันทั้งสองคน..

1102

love

comment

2 มกราคม 2547 12:18 น.