โอเลี้ยง
วางรักเหมือนวักร้าง...คลอเคียง
เพียงร่ายกลับผายเรียง...ขื่นช้ำ
เสียงอวลหว่างสวนเอียง...คือโศก
นำกลบดังนบกล้ำ...แต่งไห้กรายหวน
ทวนรอยจมถ้อยร่วน...จากใจ
ในแกร่งพลันแหนงไกล...ชื่นล้วง
ขายอาบแต่คราบไอ...ปวงปร่า
กลวงห่อในกอห้วง...พรั่งล้วนโศกสุม
กุมใจบทใกล้จุ่ม...นัยน์รอน
ตอนวุ่นเหมือนตุนวอน...เจ็บเร้า
สอนลุกไพล่ซุกหลอน...นอนแอบ
ยาวโศกมัวโยกเศร้า...จึ่งสร้อยเกินถอน
คอนอวลดุจข่วนอ้อน...รักผัน
วันร่ายเกิดวายรัน...จิตย้อย
พลันแปรแต่แผลปัน...มาสู่ จินต์นา
พลอยริดตัดพิศร้อย...จากปลื้มทรวงสาน
ฐานรางยากถ่างร้าน..ใสสวย
ขวยรบเกินขบรวย...อุ่นกว้าง
กรวยอุดเพราะกุดอวย...จึงผ่าว
ค
963
3
0
หน้าส่วนตัว
