ไผ่ดำ
....หยาดฝนหลั่ง รินล้น ท่วมท้นใจ
เหมือนดั่งพี่ ร้องไห้ เพราะใจเหงา
แสนหนาวเหน็บ เกินกว่า จะบรรเทา
ความปวดร้าว ทำลายพี่ ทุกวี่วัน
...สายฟ้าฟาด ครั้งใด ให้ใจหมอง
นั่งเหม่อมอง หมองหม่น คนอย่างฉัน
ช่างเปล่าเปลี่ยว ทุกข์ท้อ ทรมาน
ด้วยนงคราญ อยู่ไกล ยากหมายปอง
...เสียงฟ้าร้อง มองเงา แสนเศร้านัก
เพิ่งประจักษ์ ว่าไร้สิทธิ์ คิดเรียกร้อง
ให้เธอมา อิงแอบ แนบประคอง
ใจยิ่งหมอง แรมร้าง ห่างกมล
...เสียงฟ้าสั่ง ก่อนจากไป ในวันนี้
ดวงฤดี แทบดับ ไปกับฝน
เพราะชะตา ฟ้าแกล้ง ให้หลงกล
เจ็บกมล แต่ยังมั่น ไม่ผันแปร
...ได้แต่หวัง ฟ้าสว่าง หลังฝนหยด
เป็นฝนกรด หรือเปล่า เร
หน้าส่วนตัว
678
3
0
