เดินเดียวดายในเส้นทางสายชนบท เงียบงามงดดื่มด่ำในดวงจิต แหงนมองฟ้าราวแลเห็นซึ่งชีวิต ชีพน้อยนิดหนึ่งนี้ธุลีดิน เงียบสะท้อนฉากตอนละครโลก ดั่งเงาโศกเงาเศร้ามิรู้สิ้น เมื่อพบพรากจากลาน้ำตาริน อาลัยถวิลในสายใจไปนิรันดร์ เด็ดดอกหญ้าริมทางพลางพินิจ ในนึกคิดระบัดช่อต่อสายฝัน บริสุทธิ์ใสในท่ามแสงตะวัน อย่างเงียบงันเรียบง่ายไร้มายา ฝ่าสายฝนปรนสายคล้ายยามเยาว์ ผ่านโง่เขลามากมาย ณใต้หล้า เพียงสิ่งเดียวเกี่ยวขวัญเหนือกาลเวลา คือปรารถนาสู่แดนดวง พ้นบ่วงกรรม...!
987
7
0
หน้าส่วนตัว
