มือชะม้อยซอยทอดสอดรวงข้าว แล้วเคียวน้าวเหนี่ยวกระหวัดสบัดไหว ปานจะทอดถอดรวงอันยวงใย กระหวัดเคียวเกี่ยวใจสู่ดินแดน ละมุนมือถือเคียวเกี่ยวท้องทุ่ง ปาดเหงื่อมุ่งเกี่ยวรวงที่หวงแหน ปั้นเป็นแผ่นดินเหนียววางเรียวรวง แล้วเก็บรวงวางเรียงมารายเริ่ม ก็ค่อยเสริมสอดไม้ละไมหวง ค่อยรูดรัดจัดปองประครองควง สะบัดจ้วงลงรำข้าวพรำพรา เหนื่อยมากนักพักบ้างเถิดนางแก้ว โลกรู้แล้วว่าแม่หญิงยิ่งภูผา เจ้าอ่อนช้อยใช่เจ้าอ่อนซึ่งปัญญา 1 ใน2 คุณค่ามหาสตรี
1089
3
0
หน้าส่วนตัว
