คนบ้านบัว
รักในสายลมชื่นไม่คืนหวน
แม้นคร่ำครวญร่ำไรไร้ความหมาย
ปล่อยอารมณ์ให้คมคำมาทำลาย
สุดเสียดายสิ่งดีดีเคยมีมา
คืนฝนดึกดาวเดือนเลื่อนลาลับ
รักก็ดับไม่สมมาดปรารถนา
เหลือเพียงลมแผ่วผ่านรานอุรา
รู้สึกล้าไม่รู้ใจคนไกลเลย
เพียงคำไหวทิ้งไว้ถามความรู้สึก
ฝากให้นึกรอยคำใครพร่ำเอ่ย
ไม่มีแล้วไออุ่นคนคุ้นเคย
เจ็บจนเผยว่าเจ็บหนักยามรักจาง
รักนั้นหรือคือของเล่นเซ่นลมหลอน
มาให้อ้อนจนเพลินแล้วเมินหมาง
เอาความห่วงลวงใจให้หลงทาง
แล้วลาร้างไม่จริงจังดั่งคารม
ขาดสิ้นแล้วแผ่วสายลมลมเคยพรมอุ่น
ความละมุนสิ้นเยื่อเหลือความขม
รวยระรินกลิ่นโมกเคล้าโศกตรม
เจ็บเกินข่มอาการหนักรักลาไกล
1770
2
0
หน้าส่วนตัว
