คนบางบอน
ปลูกต้นแก้ว เอาไว้ ในรั้วบ้าน
หวังเห็นดอก แก้วบาน แผ่ก้านกิ่ง
เฝ้ารดน้ำ พรวนดินไว้ ไม่ทอดทิ้ง
ให้ทุกสิ่ง ด้วยใจมั่น มิผันแปร
หวังวันหนึ่ง จะรวยริน กลิ่นดอกแก้ว
ในถิ่นแถว รั้วที่ บ้านนี้แน่
ฝันเอาไว้ ไหวหวาม ยามอ่อนแอ
จะนอนแคร่ ใต้ต้น ...ดอกหล่นโรย
แล้วความหวัง ก็มลาย หายหมดสิ้น
ไม่มีแล้ว กรุ่นกลิ่น...ถวิลโหย..
ดอกแก้วหาย กับสายน้ำ ที่ฉ่ำโปรย
เหลือเพียงเสียง โอดโอย คนอ่อนใจ
เที่ยวตามหา มานาน หลายย่านถิ่น
ไม่เคยเลย จะได้ยิน อยู่ถิ่นไหน
แม้ฝากฟ้า ถามข่าว จากดาวไกล
ยังคงไม่ รู้ข่าว...ร้าวฤดี
จะแจ้งความ ดอกแก้วหาย...ก็อายเขา
เป็นดอกแก้ว ของเรา ก็เปล่านี่
เคยปลูกก็ ปลูกไว้
2010
3
0
หน้าส่วนตัว
