อยากเชื้อเชิญเธอสถิตสู่จิตฉัน เฉกเช่นกันกับพระเจ้าเฝ้าสถาน ยามหลงเจิ่นเดินท้อทรมาน ยินไหว้วานเรียกทัก บ้านพักใจ อยากให้ไนติงเกลอยู่จำเพาะ สวนอันเหมาะหนึ่งเดียวไม่เที่ยวไหน เพลงเสรีที่พร่ำเพรียกเรียกกลางไพร สงวนไว้ฟังสำเนียง เพียงลำพัง อยากให้เธอถูกจำจองเป็นของฉัน ในเนินถันอันละมุนอุ่นความหวัง เฉกเช่นเลือดเวียนไหลในชีวัง แกว่งไกวดังดุจ กระดูกผูกกายา อยากให้ชื่อของฉันผูกพันรัก เขียนสลักหลังชีพสิ้นบนหินผา ตรงส่วนแข็งที่สุดสะดุดตา คือศิลาอนุสาวรีย์
1947
5
0
หน้าส่วนตัว
