พออยู่ได้เท่าเห็น พอจะเป็นให้เห็นอยู่ พอคิดพินิจดู พอรับรู้ความเป็นไป พอกินข้าวรองท้อง พอประคองความฝันใฝ่ พอนอนหลับตานัยน์ พอตื่นใหม่ได้อีกวัน พอทำงานการไหว พอหายใจไม่ขาดคั่น พอล้าสารพัน พอไหวหวั่นผ่านวันคืน พอรักภักดีตน พอฝึกฝนทนเฝ้าฝืน พอชั่งยั้งใจยืน พอกล้ำกลืนกลั้นน้ำตา ......................... บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก ๕ สิงหาคม ๒๕๕๐
690
3
0
หน้าส่วนตัว
